Zee Skirts. U kent ze waarschijnlijk niet, maar geen nood voor schaamte want op een paar individuen na weet niemand wie ze zijn. Een band die het allemaal graag in het wazige houdt. Of dat lang zal blijven duren is maar de vraag, want het viertal maakte in de balzaal van de Vooruit een meer dan prima indruk. Ook voor het publiek, en dat lag niet aan hun gekke broeken, wel aan de muziek die ze brachten en vooral de diversiteit ervan. Een eerste optreden en meteen mogen openen voor één van de leading ladies van dit land. Mooi meegenomen, en het zal waarschijnlijk een paar verkochte exemplaren van hun plaat hebben opgeleverd, want ja, die hebben ze al. Maar juist, u wil waarschijnlijk ook nog weten om wat voor muziek het gaat. We gokken op minimalistische avant-gardistische postpunk voor een ruim publiek. Bij nader inzien niet eens zo slecht bedacht, en geloof ons maar: die rare kwieten zal je nog tegenkomen!
En toen kwam Sylvie. Het is ondertussen al bijna vier jaar geleden dat het fotomodel in dezelfde zaal afscheid nam van haar band Soldier’s Heart. Waar het toen naar toe moest, wist niemand…waarschijnlijk zelfs la Kreusch niet. Het werd een tijdje Warhaus, maar het mocht duidelijk zijn dat ze meer in haar mars had dan louter de muze van Maarten Devoldere te zijn. Dat bleek al op de geloste solosingles en de optredens die ze in haar eentje gaf. Later werd het nog eens onderstreept door de heerlijke ep BADA BING! BADA BOEM!, en de klus werd in Gent volledig geklaard door vriend en vijand (niet dat die er waren) een uppercut van jewelste te geven, want dit was af. In alle aspecten dan nog.
Qua uitstraling moet Sylvie Kreusch niet al te veel moeite doen. De juiste moves maken en zonder veel inspanningen het publiek rond haar vingers draaien. Maak je maar geen illusies, ze weet het. Wat ze wellicht ook weet is dat ze de perfecte bandleden heeft gevonden (Simon Segers, Jasper Segers, Mattias De Craene en Falk Schrauwen) die haar perfecte songs naar een ontzettend hoog niveau tillen. Zwevend tussen jazz en wereldmuziek, maar ook simpelweg de kracht van een perfect poplied.
Hoge hakken en gedrapeerd in een hippe witte oversized sweater waardoor je heel de set maar halvelings haar aangezicht kon zien. Net zoals echte modellen doen, dus. Sylvie weet dat ze een fanbase heeft met geduld. Het was lang wachten op de ep en nu die er is, opende Kreusch het concert met een paar nummers (Egypt en Voodoo) die gloednieuw waren, althans voor ons. Typische Kreusch-nummers: bezwerend, vol Afrikaanse ritmes en vooral gedroomde oorwurmen. Het enige wat een mens hoopt is dat het deze keer wat minder lang zal duren vooraleer we deze nieuwe songs ook in de huiskamer kunnen omarmen.
De saxofoon van Mattias verried onmiddellijk dat Come Around uit de boxen zou schallen. Heerlijke muziek om ’s nachts door de straten te verdwalen met de sensuele lolita-achtige stem van Sylvie als lokroep. Je kan het erger treffen in het leven.
Er volgden nog een paar nieuwe nummers (The Goes Everybody en 1991 zoals we nadien noteerden), om daarna over te gaan in de songs waarmee we Kreusch solo leerden kennen. Please To Devon, het opzwepende Flaunt It, Try It!, het ontroerende Belle en feestkraker Seedy Tricks waarbij Sylvie een paar van haar vrienden uitnodigde om op het podium een dansje te plaatsen. “Merci”. Meer kon er niet uit, maar wel de coulissen ingaand met de gedachte dat er alweer een belangrijke stap werd gezet in het heerlijke Kreusch-verhaal.
