Laten we het maar eerlijk zeggen zoals het is. Niemand die weet hoe het zit (behalve de bandleden zelf) met Balthazar. Waarschijnlijk kunnen ze zelf niet geloven dat hun soloprojecten zo’n vaart hebben gelopen. Het meest succesvolle is zonder meer Warhaus. Vaak omschreven als het soloproject van Maarten Devoldere, maar zonder inbreng van diens muze Sylvie Kreusch zou het een pak minder beklijvend zijn. Blijkbaar is het solovirus besmettelijk, want ook Sylvie koos voor een soloproject. Niet dat we daarom treuren, want hoewel we het in de huiskamer momenteel maar met één track (Seedy Tricks) moeten stellen, klinkt hetgene wat we tijdens concerten hebben gehoord meer dan veelbelovend.
We zagen het al in de Minard en Les Nuits Botanique eerder dit jaar, maar wat Sylvie Kreusch solo presteert is iets unieks. Samen met haar twee drummers Falk Schrauwen en Simon Segers zorgt de muzikante voor een hitsig popfeestje vol Afrikaanse (zelfs Arabische) ritmes en swingende moves.
Falk en Simon zijn raspaarden die hun kunnen bij andere bands al hebben bewezen, en met een podiumbeest als Kreusch daarbij kan dat alleen maar goed aflopen. Op torenhoge hakken huppelt de zangeres van de ene naar de andere kant. En net zoals ze dat met Warhaus doet, of met wijlen Soldier’s Heart, is zij de meesteres van het gebeuren. Uitdagend, imponerend en vooral met veel klasse. Sylvie Kreusch ten voeten uit en terecht één van de komende blikvangers op Leffingeleuren. Een solo-avontuur met zicht op lange toekomst.
Kiezen. Het blijft één van de moeilijkste dingen in het leven. Tsar B of Vive La Fête? Helaas kozen wij voor het laatste. Opgericht in 1997 en letterlijk en figuurlijk een nouvelle vague in het Belgische popland, maar na de lauwe nieuwe cd Destination Amour en het makke optreden op Boomtown kunnen we alleen maar concluderen dat er slijt op de elektropopmachine is gerezen.
Mevrouw Pynoo straalt nog steeds een charisma uit waarvan een magneet rode wangen zou krijgen, en ook gitarist Danny Mommens weet nog altijd wat hij moet doen om de aandacht naar zich toe te trekken (ook al is dat maar een eins, zwei, drei, vier mompelen), maar blijkbaar heeft het koppel vrede genomen met de status van een partyband.
Zagen en hoorden we bij Kreusch subtiliteit, dan was het net dat wat ontbrak bij Vive La Fête. De oude hits waarmee de set werd geopend staan nog steeds als een huis en mogen zelfs klassiekers genoemd worden, maar je merkt het alsmaar meer en meer een verplichte samenstelling wordt van songs die bij het publiek in de smaak moeten vallen, aangevuld met probeersels van elektropopsongs die nooit het (hoge) niveau van Tokyo, Touche Pas of Maquillage halen.
Het overgrote deel van het publiek ging tevreden naar huis, of bleef hangen voor het tweede deel van de party met Discobar Galaxie, wij zochten naar beter. Opgehouden door de Gentse Feesten-file zagen we een paar straten verder hoe Dirk Stoops een massa volk met voorgekauwde boerenleute kon entertainen.
Tous les jour des fêtes! Oui, c’est excentrique. Je dis ‘Vive La Fête’! pour être héroïque. Niet altijd…
Copyright foto: Hans Vermeulen
