Eerst eventjes een kleine les uit de Belgische popgeschiedenis. In 1988 bracht ene Johan Van Roy uit Leopoldsburg een tape uit: Suicide Commando. België was toen (en eigenlijk nu nog altijd) de bakermat van de electro-industrialscène en Suicide Commando gewoon één van de vele undergroundprojecten die dit land rijk was. Tot in 1993 bracht Johan negen tapes uit (die nu allemaal op cd zijn heruitgebracht), maar het was de tweede cd (Stored Images) uit 1995 die het leven van de Limburger grondig veranderde. See You In Hell werd een helse (tja) internationale clubhit en nog een paar jaar later werd Johan met albums als Mindstrip de uitvinder van de aggrotech (loeiharde beats met vervormde vocals). Suicide Commando werd tot vervelens toe gekopieerd, nooit geëvenaard.
De unieke stijl maakte van deze Belg een superster in het buitenland. In Duitsland speelt Suicide Commando als headliner op de allergrootste festivals of zie je zijn gezicht op de covers van toonaangevende muziekbladen, in België is hij niet meer dan een cultfenomeen, weliswaar op handen gedragen door zijn trouwe fans. Het blijft een wat vreemd fenomeen dat je Suicide Commando over de grenzen heen in grote clubs kan zien, maar dat in eigen land optredens van hem eerder schaars zijn. Geen sant in eigen land dus, wel dat hij zijn Belgische fans wel in zijn hart draagt, en dat werd getoond met een uniek concert in zijn geboorteplaats dat uit twee luiken bestond (ééntje met songs uit de oude doos en een tweede die we gemakshalve maar het nieuwe Suicide Commando-geluid zullen noemen).
Twee sets en ook twee verschillende line-ups. Voor de vintageset kreeg Johan het gezelschap van Gert Haelevoet van Frames A Second. De eerste song was Murder, uit die cd die alles veranderde. Johan sukkelt nog altijd met zijn knie die ervoor zorgde dat hij heel wat grote concerten in het buitenland moest aflassen, maar de Belgische undergroundheld was in grote doen met een wel heel strakke set. Op Van Roy staat geen leeftijd, hij loopt nog steeds als een helse clown van de ene hoek naar het andere en toont op een paar seconden wat de hele zaal al lang wist: dat hij met Dirk Ivens hij tot de absolute top van de Belgische electroundergroundscène behoort. Pesticide, Sheer Horror, Traumatize, Mortal Combat…ze volgden allemaal tot wanneer Dirk Ivens op het podium klom en op zijn onnavolgbare wijze (hoe heeft die toch zo leren slingeren met die micro?) op Where Do We Go From Here? meezong. Oude tracks, zonder dat ze ook maar een beetje gedateerd zijn, en die je er nog maar eens aan herinnerden wat voor moois België op elektrovlak heeft voortgebracht (niet dat dit land er zijn helden ooit voor heeft gewaardeerd).
“Tot binnen een halfuurke” schreeuwde Van Roy door de vocoder. Tijd voor aggrotech, of zoiets, of laten we het gewoon maar houden op knappe songs die van Suicide Commando in het buitenland een EBM-legende maakten. Gert verdween achter de coulissen en werd vervangen door Van Roys trouwe maatje Torben Schmidt achter de keyboards en op drums Mario Vaerewijck die in de jaren 90 via KK Records met Insekt de undergroundscène bestormde.
De livedrums maakten Suicide Commando nog vitaler, en tijdens opener Severed Head droeg Van Roy een bizar (bijna angstaanjagend) zwart pak (inclusief met puntige kap). Het begin van een verjaardagsfeestje dat vooral uit zeer veel singles bestond. De teksten van Suicide Commando balanceren steeds op het randje van het morbide (vaak gaan ze over zelfmoord), en je denkt wel na over de inhoud ervan ( uitgehongerde Afrikaanse kinderen tijdens God Is In The Rain), maar de beats zijn zo opzwepend dat dansen de enige optie is. Of er Duitsers in de zaal waren, vroeg Van Roy. Natuurlijk waren die er, en speciaal voor hen werd Dein Herz, Meine Gier gespeeld.
Confronterend, soms voel je je er niet op je gemak door (zo schreef de Limburger twaalf jaar geleden een song dat er om de 40 seconden iemand zelfmoord pleegt, en dat cijfer zal ondertussen wel opgelopen zijn) aangevuld met geweldadige videos en een performance die van Van Roy een soort van Joker uit Batman maakt (Heath Ledger zou het niet beter gekund hebben).
Songs als Death Cures All Pain, Hellraiser, Ich Will Dich Bluten Sehen of het geniale Love Breeds Suicide tonen vooral hoe geniaal de songs van Van Roy in elkaar zitten, iets wat niet kan gezegd worden van de vele copycats. De band genoot, het gaf hun een heerlijk gevoel om voor één keertje baas te zijn in eigen land. Een schitterend optreden van een al even schitterende band. Indien je er niet bij kon zijn, krijg je op 16 december in De Casino alsnog de kans om ze op BIMFest te zien (samen met Dive overigens). Toen we buiten adem Torben vroegen welke set we in Sint-Niklaas mochten verwachten, kregen we een vriendelijke “not decided yet” als antwoord. Wat het ook wordt, fantastisch wordt het sowieso.
