De kracht van muziek? Ontdekken. Niet teruggrijpen, maar steeds maar op zoek gaan naar de nieuwe kick die je doet beseffen dat muziek het mooiste is wat bestaat. Wie deze vrijdag in de uitverkochte Witloofbar in de Botanique was had het na een paar akkoorden, en zeker na het zien van frontzangeres Arrow de Wilde, door. Dit is een band voor de toekomst. Piepjong, zo’n dikke twee jaar geleden begonnen met spelen. Voorprogramma van The Lemon Twigs in eigen stad Los Angeles en de filmpjes op YouTube deden de rest. Een platendeal met Rough Trade (altijd goed als je iets wil betekenen in het indiewereldje), een debuut dat geproducet is door Ryan Adams (ook niet niks) en een eerste Europese tour aan de jonge broek.
De buitenlandse pers zit nooit om een woord meer of minder verlegen en dus wordt het jonge Amerikaanse viertal gewoon de wereld ingestuurd als de redders van de rock ’n roll. Een mens zou voor minder in zijn broek pissen maar niet als je Arrow de Wilde heet.
Geen voorprogramma, bijna stipt om acht uur beginnen en met een plaat onder de arm die amper de dertig minuten overschrijdt beloofde het een korte concertavond te worden, maar wat voor één!
Arrow trekt meteen alle aandacht naar zich toe. Graatmager (ze lijdt aan anorexia), kent rock ’n roll van voren naar achter (zat als kind op de schoot van Elliot Smith, haar vader drumt bij Father John Misty en moederlief fotografeert mannen als Beck) en ze weet wat ze moet doen om een publiek veertig minuten in haar ban te houden.
Wie het leven altijd zuur wil zien zal zeggen dat Starcrawler niet meer is dan het herkauwen van The Runaways (wees er blij voor!), Hole (eindelijk!) of L7 (waarom niet). Wie het leven door een roze bril wil zien zonder daarom Elton John te worden zal met blijdschap concluderen dat deze jonkies alles in zich hebben om rock n roll wat nieuw leven in te blazen.
Soms donker, de intro van Love’s Gone Again wordt niet voor niets soms met Bauhaus vergeleken. Soms recht in je gezicht (zo gaat Pussy Tower volgens Arrow gewoon over pijpen), maar Starcrawler is vooral rock ’n roll.
De meeste van hun zitten nog op school (gitarist Henri Cash is amper 17) maar wie ze in de Botanique zag weet dat ze niet van plan zijn om veel jaren hun broek op de schoolbank te slijten. Rock ’n roll zit vastgeankerd in hun adrenaline en Arrow weet wat we ze moet doen om het publiek rond haar vingers te winden. Een heerlijke scream queen die het publiek met water en ketchup bespuwt. Tja, soms moeten de demonen eruit.
Geen nonsens, gewoon rock ’n roll. De gouden magie van 3 minuten en soms een beetje T. Rex erbij en vooral een vrouw waar je blijft naar kijken. Welcome to the freak show, maar geen normaal mens heeft ooit geniale muziek gemaakt dus…
Geloof ons, Starcrawler wordt groot. Of het zes maanden of zes jaar gaat duren weten we niet, maar ze worden groot!
