Zaterdagavond in de Dijlestad, iets na half zeven. Een bedeesde presentator heet ons welkom op de Mechelse voorronde van Sound Track. Veel volk is er dan nog niet, maar toch is het al de beurt aan de eerste artiest die een gooi zal doen naar een plaatsje in de finale van de provincie, op 7 december in Trix.
PRINCE K. APPIAH komt uit Antwerpen, maar betreedt desondanks heel bescheiden het podium. “Ik ga een paar nummers brengen, ik hoop dat jullie ze goed vinden.” Met meegebrachte beats surft hij vrolijk op hiphop en reggae terwijl hij lange lappen tekst rapt en parlandoot. “Energy”, scandeert Prince, en dat is wat hij op overschot heeft. Zonde dat hij zo vroeg op moet dus. Het laatste nummer schreef Prince K. Appiah terwijl hij in Ghana was om een video op te nemen die weldra verschijnt. Met meeslepende Afrikaanse ritmes weet hij een onweerstaanbare sfeer te scheppen. We kunnen ons alleen afvragen wat dit zou geven met de juiste instrumenten en achtergrondzang en als Prince eens zou loskomen van zijn microfoonstatief.
MEN IN TEARS mogen als volgende op. Drie mannen in kleurrijke, niet alledaagse outfits (bonuspunten voor de roodfluwelen wikkel van de zanger) lijken recht uit 1983 hierheen geflitst, met hun synthesizer en gitaren erbij. Als je de ogen sluit, zou je zo geloven dat het Soft Cell of The Associates zijn die hier op het podium staan, een compliment voor de vocalist dus. Mooie referenties, maar jammer genoeg zijn de nummers van Men in Tears nog te veel probeerseltjes. Je ziet het plezier dat de heren ongetwijfeld hebben op repetities, waar ze vrolijk experimenteren met blieps, riffs, gekke geluidseffecten en maffe vervormde stemmetjes, maar dat vertaalt zich nog niet in afgewerkte, podiumklare nummers. Hun act staat er, maar de vraag is of hun muziek ook standhoudt als je er thuis, in de auto of met een hoofdtelefoon op de trein naar luistert.
Bij TWOFVCE staan de drums te luid, maar als je daar voorbij luistert, ontdek je hun prachtige nummers. Dit is onvervalste laatavondmuziek: sfeervol en swingend, zeker wanneer samenvallende stemmen en een klaterende gitaar in het spel komen, maar net niet te donker om nachtmuziek te zijn. Bovendien zijn de zanglijnen mooi gevoed met soul en gaat het er soms behoorlijk funky aan toe.
Het Mechelse POTHAMUS speelt een thuismatch en brengt dan ook behoorlijk wat volk op de been: De Club staat plots wat voller. In de toegekende speeltijd van slechts twintig minuten, kiest de sludgepostrocksensatie ervoor om slechts één nummer te brengen, een episch exemplaar van ruim 16 minuten weliswaar. Het trio maakt hun ijzersterke livereputatie waar en zet een gebalde en hyperstrakke set neer. Ook nu is het een meesterlijke en hypnotiserende trip, knappe ritmiek met heerlijk vette drums, een diepe bas, een geweldige gitaarklank en bezwerende stemmen. Thuismatch of niet, Pothamus komt, ziet en overwint. Iets met verschroeide aarde en zo. Enfin, dat valt nog mee, Mechelen staat er nog.
MIMI WATERFALL staat ook bekend als the original Bantu princess of zelfs Goddess in the flesh, maar hier is ze toch vooral een meisje met een klok van een stem en bakken podiumprésence. “Big up for Africa, big up for the motherland”: ook zij mengt de muziek van haar roots met hiphop en soul tot een brouwsel dat zelfs de meest hardleerse ouwe knar aan het dansen krijgt. Weldra duikt ze in de studio om nieuwe nummers op te nemen, nu brengt ze enkel het materiaal dat ze eerder al op de wereld losliet. Dat resulteert in een optreden dat jammer genoeg veel te snel voorbij is: terwijl Mimi en haar dj in de coulissen verdwijnen, blijft het publiek verweesd wachten op meer.
MOONBOAT krijgt de eer om het competitiegedeelte af te sluiten. Voor welke wateren een Moonboat het meest geschikt is, weten we niet, maar wij gokken op kabbelende vlietjes en kreekjes. Want kabbelen is wat Moonboat teveel doet. De drie heren zitten neer, baden afwisselend in gouden, robijnen en azuren licht en laten de gitaren tintelen: dit is uiterst sfeervolle kampvuurmuziek, maar te weinig gevarieerd om echt te beklijven. Iemand in het publiek fluistert ons “Knuffelrock” toe, maar dat is misschien wat overdreven. Pas in het laatste nummer, Walls, explodeert de groep tot op het bot en laten ze zien waartoe ze in staat zijn. Het smaakt naar meer, maar net wanneer die explosie (even) komt, is het alweer voorbij.
Het publiek weet al dat Pothamus en Moonboat naar de finale van de provincie Antwerpen gaan wanneer de potige rockers van L’ITCH het podium betreden als bonusact. Een gepaste afsluiter van een avond waarop veel talent passeerde en zelfs de hamburgers van hoog niveau waren.
Felix Sandon-Mark Van Mullem
