Begin 2019 hoorden we voor het eerst van Sevdaliza, haar single Darkest Hour als voorbode van het album Sahbrang kwam keihard binnen. De dramatische stem en de donkere pianomuziek trokken onmiddellijk onze aandacht. Wie was die mysterieuze dame? Het bleek te gaan over Sevda Alizadeh een Iraans-Nederlandse uit Rotterdam. Wat opzoekwerk leerde ons dat ze al muziek maakt sinds 2014, maar het oudere werk had niet diezelfde rauwheid als Darkest Hour dus keken we met spanning uit naar dat album. Door de pandemie verscheen het album uiteindelijk maar in augustus 2020.
Op 9 mei stelde ze dat album eindelijk voor aan het Belgische publiek in Trix. Nu ja Belgisch, er waren ook heel wat Nederlanders afgezakt naar Antwerpen én we hoorden ook andere talen. Het was haar eerste tour sinds maart 2019 zei ze later dus niet alleen bij het publiek waren de zenuwen hooggespannen. Uit Sahbrang zijn ondertussen meerdere singles verschenen maar om die live te brengen is niet zo voor de hand liggend want het zijn stuk voor stuk nummers die precies beter tot hun recht zouden komen in een kleine club eerder dan in de grote zaal van Trix. Op plaat horen we wat minimal electro, wat drum, enkele strijkers en telkens zingt ze bijna fluisterend.
Het voorprogramma werd verzorgd door Mab’ish, een Franse dj die nogal eclectisch te werk gaat. Getooid in een van spiegeltjes gemaakte maliënkolder draaide ze een interessante mix met werk van onder andere Cleo Sol, Fka twigs en ‘minimal house’ van onder andere Kaval. We moesten er wat inkomen maar na een aantal nummers begonnen we net als de andere aanwezigen te heupwiegen en uiteindelijk kreeg ze voor de prestatie een luid en welverdiend applaus.
Eens de dj-booth van Mab’ish was opgeruimd namen een drummer, een cellist gitarist en een toetsenist plaats op het podium. Ze begonnen aan een lange intro. Van Sevdaliza geen spoor, wel een ingewikkelde lichtshow met lichtbundels, roterende witte abstracte figuren en heel wat stroboscoop geflikker. Het was duidelijk dat Sevdaliza haar moment wilde kiezen voor een entree met maximale impact. Even later was dat ook. Ze maakte een entree als een koningin. Getooid in een brede rok met daarover een soort bommengordel/militair vest schreed ze naar binnen en zong een beklijvende strofe uit The great hope design. De zaal was muisstil toen ze haar fluisterzang inzette. Een kippenvelmoment! De ‘wauws’ en zuchtjes van verwondering rondom ons spraken boekdelen.
De toon leek gezet terwijl ze grasduinde door Sahbrang en de Raving Dahlia ep. Na een paar nummers switchte ze van outfit en kwam op met een kleedje met de daarop een print van een naakt vrouwenlichaam. Het leek een soort thermische stof die naarmate het warmen werd, meer onthulde. Sevdaliza gebruikte haar looks en haar lichaam om de het publiek nog meer op te hitsen. Helaas ging dat beetje ten koste van de zuiverheid van de stem al probeerde ze dat te maskeren met allerlei stemeffecten. De sterkste nummers van het laatste album passeerden de revue: Human Nature, Lamp Lady en een uiterst dansbare versie van Oh My God dat integraal werd meegezongen en uitmondde in een feestje van jewelste.
De nieuwe ep Raving Dahlia klinkt minder rauw en gaat meer de dansrichting uit. Ze bracht System, High Alone en Everything Is Everything. Gaandeweg vergleed het optreden helaas meer en meer naar een soort dansshow waarbij het dansen met suggestief twerken, primeerde boven de zang. En dan hadden we het dieptepunt nog niet gehad. Na een zeer indrukwekkende uitvoering van The Darkest Hour verdween ze opnieuw van het podium en werd er een dj-booth op het podium geïnstalleerd. Een vreemd moment maar Sevdaliza wilde blijkbaar tonen dat ze het publiek ook kan opruien door een paar klassiekers van Faithless en The Prodigy te spelen. Wij vonden het allemaal nogal gratuit en overbodig en waren bijna afgedropen. De rest van het publiek vond het blijkbaar geweldig en ging uit haar dak. Achteraf zijn we blij dat we gebleven zijn want na de dj-set bracht ze nog twee nummers en sloot ze af op ijzingwekkende wijze af met Rhode.
Rhode gaat over vrouwelijkheid en hoe vrouwen in hun leven beperkt worden door bepaalde maatschappelijke kaders. Tijdens het nummer pelt ze die kaders als het ware af om te komen tot de puurheid van het vrouw zijn. In dit nummer geen stem-trucjes maar een loepzuivere en ietwat schurende stem. We moesten bij momenten denken aan Diamanda Galas. Zowel wat betreft de kracht van de zang als de kracht van de boodschap. Voor dit nummer had ze een microfoon vastgebonden aan een plastieken Kalasjnikov die ze suggestief een paar keer op haar eigen hoofd richtte. De finale was minstens even krachtig als de aanvang, zo indrukwekkend dat we die onnozele dj set al weer vergeten waren.
