WAT EEN ONGELOOFLIJK saai voorprogramma! Blijkbaar deelde de rest van het publiek deze mening ook wel aan het feit dat we alle gesprekken van de uitverkochte zaal zonder moeite konden verstaan over de muziek heen.
Saai, zuchten, mompelen en fluisteren door een micro met een repetitieve beat op de achtergrond en veel delay op de stem. Meer moet je niet weten van A Blaze Of Feather (solo). Wake me up when Sam Fender starts.And he came, and he did. Sam Fender in een woord: WOW.
Deze jonge knaap nam ons zonder moeite mee naar alle uitersten van het zang en emotiespectrum. Een ongelooflijke show dat mede door een zeer sterke helemaal tot zijn recht kwam. Of het nu lag aan het feit dat het nog maar de tweede show van deze tour was of niet, de energie die de band uitstraalde sloeg al snel over naar het publiek. De man zelf is een geboren entertainer en nam ook zijn tijd om te antwoorden op opmerkingen van het publiek en vergeleek zich met de nodige zelfspot met Bruce Springsteen waarbij hij vertelde dat hij zowat alles steelt en er ook helemaal mee weg geraakt. Mopjes tappen tussen de meest emotionele solo nummers door, dat moet je kunnen!
Fender toonde tijdens zijn 3 bisnummers dan weer dat hij ook solo zijn mannetje kan staan en een volle zaal dat enkele ogenblikken daarvoor nog stond te springen en te roepen volledig muisstil kan krijgen met intieme songs zoals Leave Fast. We zijn vrij zeker dat we hier en daar een traan zagen blinken op de wangen van heel wat 50’ers. Dit toont nog maar eens aan dat Fenders muziek alle leeftijden kan bekoren, voor ieder wat wils.
Uiteraard kwamen alle hits aan de reeks te pas, zo hoorden we de knaller That Sound, het smaakvolle Will We Talk, Dead Boys en uiteraard zijn Hypersonic Missiles van het nieuwe album. Onder de indruk is een understatement, merci Sam Fender.
