Gisteren ben ik samen met mijn zeer hoge verwachtingen op de fiets gesprongen en in de vrieskou naar de Antwerpse Trix afgereisd, en ik moet toegeven dat die mooi zijn ingelost. Ik had me ten eerste al voorbereid op een concert in de club, maar toen ik boven kwam was het een aangename verrassing dat het in de nog veel intiemere Trix-bar was.
Het Leuvense darkpoptrio High Hi beet de spits af. Ik had ze een paar jaar geleden al eens eerder gezien als voorprogramma van Novastar in het Rivierenhof, en ik was toen al volledig mee. Ik heb ze sinds toen een beetje gevolgd en ze hebben zich dit jaar eindelijk opgesloten in de studio samen met Reinhard “Rheinzand” Vanbergen (Das Pop) als producer. Het was daarom een tijdje geleden dat ze nog op een podium stonden, maar ze bliezen de kleine bar helemaal omver. De band was erg goed op elkaar ingespeeld, wat al eens gebeurt als je samen een plaat opneemt, en heel energiek. Ik heb geen enkel nummer herkend wat doet vermoeden dat ze allemaal nieuw materiaal hebben gelost, hun debuutplaat komt begin 2017 uit en wederom zijn mijn verwachtingen hoog!
Na een vlotte changeover was het de beurt aan de hoofdact Rheinzand. Reinhard had naar goede gewoonte weer zijn salopet aangetrokken, maar had daaronder ook een paar flashy gouden schoenen aan. Een mode-icoon zal hij nooit worden, maar een band samenstellen daarentegen, dat lukt hem als de beste.
De zeer straffe (en strakke) ritmesectie stond wat op de achtergrond, maar speelde een enorme rol doorheen een avond van dansen en tieren. Op de voorgrond stond Reinhard met een mooie vintage gitaar en een blik die recht in je ziel kijkt. Daarnaast Charlotte Caluwaerts (The Happy) die zeker niet onder moest doen voor Reinhards outfitkeuze, al had zij net iets minder om het lijf. En aan haar zijde stond Mo Disko (The Glimmers) aan deelectronica.
Vanaf de eerste noot ging het publiek aan het dansen. Niemand kon echt stil blijven staan tijdens het klein uurtje van strakke beats en funky gitaarlijnen. Voor mij stonden twee jongemannen los te gaan alsof ze in een stampvolle Carré een avondje gingen stappen. Moet kunnen, toch?
Ik was heel erg onder de indruk van bassist Bruno Coussée (Manngold) en drummer Stéphane Misseghers (dEUS) die toch echt hard hebben gewerkt. Voor de disco/funk die de band speelt heb je een ritmesectie nodig die geen fractie uitwijkt en dat doen de twee in geen geval. Maar als ex-drummer van Soulwax kent Stéphane zijn vak natuurlijk goed. De show werdt duidelijk als één geheel bekeken, de net-iets-te-lange nummers (op een goede manier dan) draafden door als een trein die op tijd wou zijn en de band liet dus weinig plaats voor applaus. Dat vond ik persoonlijk niet erg, want dat zorgde ervoor dat je in trance bleef.
De songs bestonden uit veel lagen wat er echter voor zorgde dat het geheel af en toe wat verloren ging, maar ik heb een spelletje “van waar komt het geluid?” kunnen spelen, dus ik heb me zeker niet verveeld. Ik heb me zelfs serieus geamuseerd, het publiek duidelijk ook en de band ongetwijfeld ook. Geen bis die avond, maar iedereen is voldaan door de kou naar huis gegaan.
Tim Martens
