Vanaf vandaag wacht de jury van Humo’s Rock Rally de zware taak om de twintig halve finalisten te kiezen die op zaterdag 24 en zondag 25 maart in Antwerpen en Gent spelen, waarna de resterende tien bands in de Brusselse AB op 22 april voor de overwinning dingen. Honderd bands mochten zich de voorbije weken bewijzen, de laatste tien daarvan traden zaterdag 17 februari op in de Minderbroederskerk van Cultuurcentrum Mechelen.
Luminous Dash ging ter plaatse zag en hoorde veel potentieel, en zo geschiedde allicht ook de voorbije weken. Het wordt dus moeilijk voor de jury om het kaf van het koren te scheiden. Zo bleek ook nog gisteren.
Winterfort was de eerste band die aantrad zaterdagavond. Dit combo bracht aanstekelijke hoekige art rock songs met een zenuwachtige en urgent funky groove. Matthijs Verstegen toonde zich een innemende en energieke vocalist en we vielen ook meteen voor de charme van die geweldige saxofoonpartijen van Niels Van Paemel. Wanneer Winterfort hun set beëindigde met Casulties, hadden ze ons overtuigd met hun eigenzinnige antwoord op Elbow, Nordmann, dEUS en Morphine, om dan toch wat aan name dropping te doen.
De enige dame van de avond was de Nederlandse zangeres Marlijn Spee. Met haar band Marlijn kiest ze er bewust voor om in het Nederlands te zingen, ook daarin was de jongedame de enige zaterdagavond. Marlijn Spee stelde ons meteen gerust vooraleer ze aan de eerste song begon: “dit lied gaat niét over Mechelen hoor!”. In de compositie die ze inzette klonk het dan overduidelijk “Wat haat ik deze stad”. Vandaar die ‘disclaimer’… De zangers verzekerde ons ook dat ze in het dagelijkse leven best een vrolijk meisje is. Genoteerd. De liedjes hebben inderdaad teksten die er behoorlijk inhakken. Marlijn wist te bekoren met de knappe composities die, mede dankzij het atmosferische gitaarwerk, soms deden denken aan het universum van zowel Radiohead of The Pineapple Thief maar ook The Cure. En ook de geest van Spinvis konden we ontwaren, en niet alleen omdat het in het Nederlands was. Met de thematiek van de liedjes dachten we ook even spontaan aan de grote Bram Vermeulen. En dat is, wat ons betreft, een groot compliment.
Sterke set!
Carrasco, de derde band van de avond, bracht een soort enigmatische rock die ons spontaan aan Television deed denken. Dat had ongetwijfeld ook met de stemkleur van Pieter Dewulf te maken, maar ook muzikaal kwam het soms dicht in de buurt van de band van Tom Verlaine. Maar net als bij Television vormde de stem soms een drempel. Knappe composities wel, maar niet echt iets dat er bovenuit stak, maar dat komt allicht nog, want deze band heeft duidelijk potentieel.
Zanger-gitarist Shaun Van Steen en gitarist Thomas Spiessens prijkten tweemaal op het Rock Rally-podium, zaterdagavond. Eerst met hun band After Hours Club en vervolgens met Year In The Wild. Met Afterhoursclub konden ze ons het meest bekoren, maar wat Year In The Wild deed, was ook zeer mooi. Shaun Van Steen beschikt over een kathedraal van een stem en van deze man gaan we ongetwijfeld nog veel, euhm, ja, horen dus. Met Afterhoursclub serveerden Van Steen en Spiessens ons heerlijke funky soulvolle vette rock met een gewelde grooveabillity. Run Out Luck en Do It Anyway You Wanna Do It zetten de minderbroederskerk in lichterlaaie en aan het dansen. Muziek waarop je gewoon niet stil kon blijven staan. Feest!
Met Year In The Wild stonden de Sint-Niklase kompanen Spiessens en Van Steen dus opnieuw op het podium, ze hadden wel van muts gewisseld. De fenomenale stem van Van Steen bleef, het muzikale pad was nu eerder een mix van alt rock, southern rock en classic rock. Hier en daar hoorde je zweempjes Led Zeppelin, maar dan in de vorm van het akoestische project dat Jimmy Page en Robert Plant later opzetten, maar evengoed Jethro Tull en The Doors. Was dat Sean D’Hondt die we daar herkenden op de percussie?
En dan was het tijd voor Bleak. Aangekondigd als spacy en grungy, legden we inderdaad als snel de link met grunge. Maar dit is ook interessant voer voor fans van Kevin Shields en de zijnen. Shoegaze, anyone? Jawel, wie af en toe een flink boterhammetje My Bloody Valentine, Slowdive of Ride lust, moet zeker eens naar Bleak gaan kijken en luisteren. Deze Antwerpse neefjes van Kevin Shields en Kurt Cobain wisten indruk te maken met de thrashy gitaren en de harmonieuze zanglijnen van gitarist/vocalist Jens. Bleak brengt het verantwoord gitaargeweld uit de jaren negentig volledig terug en doet eigenlijk niet echt iets nieuws, maar ze doen dat wel enorm goed. Of dit een potentiële winnaar is weten we het niet. Of ze het nodig hebben ook niet. Maar wordt vast en zeker vervolgd, daar zijn we zeker van!
Al tijdens de korte soundcheck van Danny Blue And The Old Socks waren de verwachtingen hooggespannen. Dit bonte Antwerpse combo vergastte ons op een aanstekelijke mix van pop, reggae, rock ’n roll, funk en stomende heerlijke indierock. Violent Femmes meets Beach Boys meets Frank Zappa. Zoiets. Bij deze jonge snaken uit Antwerpen spatte het spelplezier eraf. Een lieve lust om dit optreden te mogen meemaken, alsook om deze gasten bezig te zien dus. Nu vinden we Danny Blue And The Old Socks niet de meest sexy naam, maar who cares? Van ouwe sokken alvast geen sprake, wel van een overdosis goesting en frisheid. Misschien zijn Danny Blue And The Old Socks wel de ultieme party-band!
Nothombre, pas luttele weken voor de Rockrally-deelname een band, draait om singer-songwriter Stef ‘Ombre’ uit Temse. Als invloeden worden Sparklehorse, Mercury Rev en Neil Young genoemd. Dat laatste verbaasde ons allerminst. Tijdens de soundcheck bracht Nothombre een bloedstollende versie van Neil Youngs A Main Needs A Maid. In de set van Nothombre zou de falsetto-stem die als twee druppels water van die Young lijkt, aangehouden. Knap en indrukwekkend en Nothombre zingt eigenlijk beter dan dat Neil Young dat ooit zal doen, maar we misten nog een eigen gezicht/geluid als we eerlijk zijn. En dat wensen we Nothombre toch van harte toe.
Walmok is het pseudoniem van de bijzonder succesvolle jonge Antwerpse producer en dj Wannes De Vogelaere die ook al op Laundry Day en zelfs op Tomorrowland stond. Sinds het voorjaar wil De Vogelaere ook live spelen. Bij ‘Walmok Live’, zoals hij het zelf noemt, wordt hij vergezeld door Keanu De Pooter op keyboards en Robbe van Ael op drums. De Vogelaer mixt, deejayt en zingt met vervormde stemmetjes. Het bleek wonderwel te werken, zaterdagavond. Met de bezwerende en hypnotiserende beats kreeg Walmok de Minderbroederskerk moeiteloos aan het dansen. Met een speciale notering voor zowat het voltallige Danny Blue And The Old Socks die de dansdebatten openden op de eerste rij. “Deze song gaat over iets wat ik dagelijks ervaar en het ligt mij nauw aan het hart” grapte De Vogelaere. En hij verklapte de titel: Trein Gemist (!). Hilariteit alom natuurlijk. Maar vooral: wat een fijne groove en aangename aanval op de dansbeentjes. In Trein Gemist hoorde je hoe Kraftwerk, Herbie Hancock in zijn meest funky versie en Air elkaar ontmoetten.
Hekkensluiter van de avond werd rapper Tevin M.K./ Zofilo. De beats werden bediend naast het podium zodat Zofilo de hele stage voor zich had om zich te bewegen en ons zijn Franstalige rhymes te presenteren. Samen met Zofilo, danste Mechelen de nacht in. De jonge man begon er aan op middernacht dus aan het einde van zijn set was het al een kwartier zondag.
Natuurlijk was de nacht nog jong dus menigeen heeft ongetwijfeld nog duchtig verder gefeest. Maar de allerlaatste preselecties van de Rockrally zaten er alweer op. Alle honderd bands zijn de revue gepasseerd. Benieuwd naar welk acts het halen tot de halve finales in maart, natuurlijk ook nieuwsgierig naar wie Humo’s Rock Rally van 2018 wint, maar dat is pas voor 22 april…
