Julia was dé obligate laatste bis, wat voorafging was een bijzonder fraaie aaneenschakeling van aha-erlebnissen en hoogtepunten. De levende legende zette een puike set neer waarbij het spelplezier er vanaf spatte. Pavlov’s Dog wist te imponeren in De Roma, vrijdag 5 mei 2023.
Het geluid zat bij aanvang wat tegen, een kleine smet op een verder ronduit subliem Late November, waarbij in de geluidsbrij niet alle instrumenten mooi naar voor kwamen. Wel de nog steeds fenomenale stem van David Surkamp, dra 71, naar eigen zeggen, maar dartel, of toch ei zo na, als een veulen.
Ondanks de geluidsproblemen tijdens de eerste vijf songs, zette de band na de fenomenale opener een denderend Fast Gun neer en ook Shaking Me Down, met hemelse gitaarsolo, won het gevecht van de slechte geluidsmix. Vanaf Only You leek het euvel definitief verholpen, en konden we pas echt goed genieten. En genieten, dat hebben we gedaan.
De set was goed uitgebalanceerd rond de iconische twee eerste albums Pampered Menial (1975) en At The Sound of the Bell (1976), maar ook het uitstekende recentere Prodigal Dreamer (2018) en het misschien minder gekende Third (1977) kwamen mooi aan bod.
Op de altstem van Surkamp zit dan misschien een klein beetje sleet, hij haalt hoge noten nog moeiteloos, wist zich te omringen door een uitstekende band, en samen zette het gezelschap een set neer om vingers en duimen bij af te likken. Heel veel fraai toetsenwerk, hemelse klanken die de violiste vinnig uit haar instrument toverde, een puike ritmesectie en bijzonder fijn gitaarwerk van de lead-gitarist.
En Surkamp is ook geen onbegenadigd gitarist. Hij stelde ons trouwens voor aan zijn gloednieuwe gitaar, zijn vertrouwde gele stratocaster heeft de geest gegeven. “Hij heeft me twee decennia goed gediend, met deze nieuwe ga ik de volgende twee decennia in”, grapte Surkamp.
Enorm genoten van iconische songs als She Breaks Like A Morning Sky en Standing Here With You (Megan’s Song) of ook She Came Shining en wat later een fenomenaal machtig Theme From Subway Sue; zoveel viool- en gitaarvirtuositeit, wat een zalige keys, en natuurlijk de stem van Surkamp.
Met het breekbare ingetogen Winterblue, een van de juweeltjes uit het jongste album Prodigal Dreamer, werd wat gas teruggenomen. Een ietwat emotionele Surkamp vertelde ons over zijn trouwe viervoeter Buddy waar hij onlangs afscheid van moest nemen. Hij droeg de song dan ook op aan Buddy. Gezongen met zoveel gevoel en intensiteit, en flink hoog uithalend met die geweldige stem van hem. Wow!
Dat de zaalopstelling bestond uit enkel zitjes, lijkt ons een vreemde keuze. Oké, de fans van het eerste uur zijn misschien al wat op leeftijd. Bij Pavlov’s Dog wordt er behalve virtuoos gespeeld ook doorgaans flink gerockt. Dat was vrijdag niet anders. En ondanks de stoeltjes: veerden van bij de eerste tonen van een feestelijk Natches Trace, de eerste rijen toch recht en vooraan het podium en in de middengangen werd er flink gedanst, terwijl de band stevig van jetje gaf. Toegegeven: Surkamp had ons eigenlijk zelf ook gevraagd om recht te staan. Hij genoot ook van ‘zijn’ dansers en riep er eentje toe: “Wow, nice style!”
De meesten bleven nu staan natuurlijk, gedanst werd er ook nog. Bijvoorbeeld tijdens het heerlijke instrumentale Preludin, frisser dan ooit klinkend, dat zich een heerlijke showcase van viool- en toetsenvirtuositeit toonde.
Besloten werd met een ronduit magistrale interpretatie van Song Dance, waarbij de band nog eens alles uit de kast haalde. Viool en lead-gitaar gingen hier op verrukkelijke wijze met elkaar in duel, ook de toetsenist mocht excelleren. Opnieuw ook Surkamp met diens vocale bereik, maar dat etaleerde hij eigenlijk gewoon vlekkeloos doorheen de hele set.
Wanneer de band onder luid applaus het podium weer op wandelde, klonk het geroep om Julia luid. “Goh, misschien straks, we doen eerst nog wat anders”, repliceerde Surkamp. En hij vertelde over hoe hij in zijn jeugd spaarde voor singles en albums, “maar eigenlijk wilde ik elektrische een gitaar kopen!” Hij had het toen nogal voor The Shadows: “Daar wil ik nu een nummer van coveren, trouwens, cool, in dit gebouw hangt een poster van Cliff Richards & The Shadows”. En Surkamp speelde ons, moederziel alleen, op gitaar een verdienstelijk The Savages, van The Shadows.
Toen was het tijd voor een heus singalongmomentje. Jawel, een volle zaal, zowel beneden als op de tribunes, zong voluit Valkerie mee. Zalig. En dan schalde het al even onsterfelijke als onvermijdelijke Julia door De Roma. Een beetje afgehaspeld, en de laatste vocale uithaal werd ingeruild voor een “Goodnight!”
“Its’ been an honour and a privelege, we hope to back very soon, no more plagues”, besloot Surkamp. Mooi, we noteren dat de band graag dra terugkomt, het mag zeker. Zolang die stem het zo goed uithoudt, en hij zich blijft omringen met getalenteerde muzikanten, kan het absoluut geen straf zijn om die geniale composities nog eens live te mogen beleven. Toch?
