How long has this been going on? 50 jaar, Paul! In een hopeloos uitverkochte De Roma speelde de Britse songsmid Paul Carrack en diens sublieme band een dikke anderhalf uur lang de spreekwoordelijke pannen van het dak. Carrack wist te beroeren en ontroeren, met een hele reeks aha-erlebnissen en sing-a-long-momentjes. Met withete soul en pure pop, en met een stem die nog steeds perfect in tact bleek met haar 73 lentes. Ooit schreef een Britse collega van Record Collector: “als vocaal talent gelijkstond met financieel succes was Paul Carrack groter dan legendes als Phil Collins of Elton John”. De collega in kwestie had en heeft natuurlijk gewoon overschot van gelijk, het magische concertje woensdagavond bewees dat ten volle.
We moeten je allicht niét vertellen dat Carrack de frontman was van Ace, waarmee hij het gewéldige How Long opnam, of dat hij met de band Squeeze een wereldhit de eeuwigheid inzong en prachtige vocalen afleverde bij Mike + The Mechanics, tussendoor parels schreef voor onder meer Eagles, Linda Ronstadt en Diana Ross, tourde als pianist met helden als Eric Clapton en Roxy Music, en niet vergat om ook een reeks knappe eigen albums op te nemen. De How Long 50th Anniversary Tour bracht Carrack naar Antwerpen, met het beste van alles, drie jaar na diens roemrijke doortocht in De Roma, om die passage nog eens lichtjes, moeiteloos, te overklassen. Bam!
Om tien voor negen zou Carrack aan diens set beginnen. Maar drie minuten eerder al doofden de zaallichten en een minuut later wandelden de muzikanten het podium op, meteen gevolgd oor Paul Carrack. De aimabele Brit nam plaats achter zijn keyboard-eiland en zette solo Satisfy My Soul in, waarbij meteen duidelijk werd hoe goed de man bij stem was. Wow!
Wanneer ook de band inviel, mochten de muzikanten meteen ook al excelleren, met big kuddo’s voor de saxofonist van het gezelschap die ons tijdens de rest van het concert nog meer zou verblijden en verbluffen. Paul ging meesterlijk en kundig tekeer op de klavieren, het volledige bandgeluid zat meteen goéd. Met twee drummers, naast Carrack nog een extra keyboard, soms bediend door de saxofonist en nog een gitarist en bassist. “This is where my heart needs to be” zong Paul, we geloofden hem op slag.
Carrack besloot klaarblijkelijk om ons dan maar meteen te verwennen met twee van onze favoriete nummers, achtereenvolgens Life in a Bubble met een fantastische sax-solo en hemelse toetsen en vooral een subliem, soulful én bluesy When Love Is Blind, met machtige samenzang met alle muzikanten en ruimte voor elk van hen om even te soleren, zonder dat dat vervelend werd. Carrack begroette dan het publiek en roemde De Roma “zo fijn om terug te zijn in deze iconische zaal. Ik had een geweldig publiek op deze tour in Nederland, vanavond gaat dat niet anders zijn, ik ben er gerust in”. Profetische woorden, maar ook Carrack en co waren dus lichtjes gewéldig. Wat nog eens bewezen werd met een subtiele vertolking van Eyes of Blue, waarbij ook de sax zich weer parmantig mooi deed gelden.
Shame on You, Shame on Me, één van de vele nummers die Carrack tijdens de lockdowns schreef, klonk bijzonder bluesy. Met fraai gitaarwerk, sax-a-gogo, en Carrack die magische dingen op het orgeltje deed, waarbij we spontaan een stevige Green Onions-vibe voelden, zonder te willen suggereren dat dit een doorslagje was van Booker T & The MG’s. Maar die vibe, mensen!
“Deze song uit de jaren ’80 haalde ik voor deze tour van onder het stof. Het werd eigenlijk alleen gedraaid in Nederland, met dank aan Radio Veronica”, en een ronduit prachtig Dedicated was ons deel, machtig gezongen door Carrack, met een meesterlijke vocale uithaal incluis. Eigenlijk een wereldnummer, ongelooflijk dat toen enkel Radio Veronica dat zag dan. En wat een versie!
Maar ook Bet Your Life klonk lichtjes geweldig, waarbij de Carracks keys en de sax afwisselend het thema speelden, met een geweldig goed zingende Carrack weerom. En dan elke muzikant die een solospot kreeg om te soleren en zo excelleren. Misschien duurde dit net iets te lang, maar van die sax kregen we niet genoeg, en hoe zalig is Carracks piano- en orgelspel?
“Deze song schreef ik samen met Jim Capaldi, de Eagles namen het op”. Voor ons kunnen Eagles niet zo heel véél verkeerd doen, maar laten we nu géén fan zijn van de lijzige en stroperige zang van Eagles-bassist Timothy B Schmidt in hun versie van Love Will Keep Us Alive, daardoor een skip-track voor ons in de bands oeuvre (en dus op Hell Freezes Over). Sorry, Timothy! Maar hoé pakkend mooi was deze uitvoering door de songsmid Carrack zelve? Doorleefd en oprecht gemeend gezongen, ons bij het nekvel grijpend. Met geen druppel stroop. Kropje in de keel zelfs. Ja! Oh, en de gitarist liet zich hier even gelden met een heerlijk solo ook.
Paul informeerde, vriendelijk en beleefd, of we allemaal nog ok waren. “It’s always good to know”, aldus Carrack die de akoestische gitaar omgorde en, samen met de bassist,vooraan op het podium plaatsnam, voor één van de drummers. Als trio brachten ze eerst een fraaie interpretatie van Bruce Springsteens If I Should Fall Behind om ons vervolgens omver te blazen met een fenomenale versie van Van Morrisons Into The Mystic. Misschien is het vloeken in de Noord-Ierse kerk, maar stiekem vonden wij deze versie van Carrack en co béter dan die van Van The Man. Het akoestische luik werd besloten met een aangrijpend lied over Carracks jeugd, opgroeien en jong zijn. En hoé er toch altijd die engel moet geweest zijn die over hem waakte: “Must have been an angel watchin’ over me”. Erg mooi deze Watching Over Me. Slik!
Opnieuw met de volledigde band schalde Life’s Too Short overuigend door de zaal, en bij de eerste noten van dat lied dat er meteen op volgde, werd zowat drie vierde van de zaal helemaal zot, aha-erlebnissen of een net te luid geroepen ‘Yes’ klonk wanneer The Living Years werd ingezet, jawel van Mike + The Mechanics, gelukkig zonder cheesy kinderkoortje, maar meezingen, daarvoor zorgde De Roma dan wel. Meesterlijke versie ook trouwens. Géén slecht woord over huidige Mechanics-vocalisten Andrew Roachford en Tim Howar, maar we zouden toch geld geven om de band nog eens met Carrack op vocalen aan het werk te kunnen zien eerlijk gezegd.
De interpretatie van Groovin’ van The Young Rascals , was best leuk, maar geen hoogtepunt in de set. Maar dat werd ons wel meteen erna kundig gul geserveerd. Het was tijd voor het Squeeze-moment, jawel! Wat een ongelooflijk feest wanneer Carrack een ronduit geniaal en subliem Tempted door De Roma blies. Oooh! Of we met zijn allen “Tempted by the fruit of another. Tempted but the truth is discovered” meezongen of -brulden? Check!
En nog was het niet gedaan. Het was tijd voor het moment suprème. Carrack vroeg het zittend publiek om met zijn allen recht te staan, ook bovenaan en in een mum van tijd greep in De Roma een groots sing-a-long moment én dansfestijn plaats. Met die wereldtrack van Ace, jawel: How Long, meesterlijk gebracht door Carrack en band, was dat niet moeilijk natuurlijk. De band rekte het nummer heerlijk lang, en voor menigeen mocht dit zelfs nog langer duren. Wedden dat vele fans dat in de metro, trein of in de wagen op weg naar huis nog volop aan het zingen waren? Fenomenaal goed, mama!
How Long was het officiële sluitstuk van de set. Aan alle mooie liedjes komt een eind, ook aan een batterij mooie liedjes. Maar: het was kwart over tien, op de timing was ons twintig na tien beloofd als eindtijd. Het kon dus nog. En jawel hoor. Een kleine twee minuten later verschenen de muzikanten opnieuw te tonele om ons weerom te verblijden met een Mike + The Mechanics-nummer. En ook Over My Shoulder klonk machtig en werd gul meegezongen door De Roma. Carrack dankte het publiek en de crew, zijn band,alsook de mensen van De Roma uitvoerig, zwaaide en stuurde ons de nacht of toch wat restte van de avond, in met een puike Set Me Free.
We hopen niet eens stiekem dat De Roma al een volgende doortocht afgesproken heeft met de sympathieke Britse songsmid, pianist, componist en zanger. Solo of met band, we zullen er zijn!
PAUL CARRACK: facebook • instagram
