Ergens halfweg Les Nuits Botanique mocht Ought zijn derde langsspeler Room Inside The World komen voorstellen aan het Belgische publiek. En om dat poëtisch postpunkfeestje nog wat kracht bij te zetten voegde de organisatie nog twee porties romantische én vrouwelijke indiegitaren aan het geheel toe.
Hater komt uit Zweden en brengt geenszins de metal die je bij het horen van de naam misschien zou verwachten. Hun etalage is ietwat eentonig gevuld met melancholische gitaren en de zang van Caroline Landhal, die het op Les Nuits moeilijk had om zich een weg tussen de snaren te banen. Wat we onthouden is een band die gezapig en lieflijk klinkt, maar nooit met iets uitgesproken voor de dag kwam. Het is moeilijk om Hater te haten, maar intens liefhebben doen we ze na deze passage ook niet. Daarvoor misten we teveel scherpe kantjes en spannende uitbraken in een set waarbij elke nummer net teveel uit het zelfde hout te zijn gesneden. Ondanks de ingrediënten Zweeds-blond-gitaar-lieflijk, ontwaarden we geen echte opstoot van euforie.
Die vervoering hing bij Lucy Dacus gelukkig wel in de lucht. Ze had dan ook slechts twee nummers nodig om ons van meer opwinding te voorzien dan de hele set die Hater speelde. Het was nochtans gewaagd om haar set te starten met een ingetogen poëtisch verhaal, enkel geflankeerd door haar gitarist. De sfeer in de Orangerie werd alleszins meteen een pak meer beklijvend. Toen ook de band neerstreek werd de Dacus zachte stem tegen een veel dreigendere canvas gesmeten. Gitaar en drum schiepen een contrast met de romantische poëzie die we bij Hater zo hard gemist hadden. Wat volgde was een set vol naïef gemeende dichterlijkheid die door de gitaarsound mooi uit de verf kwam. De verhaallijnen kwamen er minder sterk uit dan bijvoorbeeld bij Car Seat Headrest, maar je zag bij wijlen wel flarden van surreëel grappige genialiteit in woord- en zinscombinaties. Lucy Dacer prikkelde bijgevolg wél onze zintuigen met haar uiterst genietbare doch niet onvergetelijke set. Zeker in de gaten te houden dus!
Hoe onbeschrijfelijk verliefd werden we op Ought toen ze More Than Any Other Day uitbrachten. Existentiële twijfel, rusteloosheid, woede wentelden zich doorheen hartstocht, geloof en ontroering. Rauwe postpunk werd versmacht door een in een schoonheid gedrenkte naïviteit en wij gaven ons gewillig over. Met Room Inside The World verruilt Ought het rauwe voor het rebels romantische en koppelde daaraan een set die zowel onbehaaglijk idyllisch als zachtmoedig bitter klonk.
Met zijn licht mismeesterde parlando zette Darcy Into The Sea in, ook de opener van de nieuwe plaat. Nadat ook Disgraced In America en These 3 Things voor de leeuwen werden geworpen moesten we toegeven dat deze nieuwe nummers er live ook meteen toe doen. Het begeerlijk kantje van de nieuwe plaat krijgt op podium genoeg drift mee om meeslepend te zijn. Terwijl hoeft Darcy niets speciaals te doen om met zijn charme iedereen in zijn kielzog mee te krijgen.
Na het bekoorlijke Desire mocht Men For Miles dreiging richting publiek. De onstuimigheid van het nummer vond zelf zijn weg naar Darcy, die gretig dansend en gesticulerend het geheel opvrolijkte. Habit zette daarna de dwarsheid die de band zo graag omhelst in de verf. Ondanks onze voorliefde voor de nummers uit hun debuut, die nog niets aan kracht hebben ingeboet, zit er nu meer diepgang en variatie in de set, zelfs nu ze zo goed als alle nummers uit Room Inside The World ten berde brengen. Stiekem hopen we nu al dat ze volgend jaar terugkeren om evenwaardig uit al hun platen te graaien.
Take Everything dat op plaat nog als een mismeesterde mash-up van Placebo en The Smashing Pumpkins klonk, overtuigt live gelukkig wel en telkens we het opzwepende Disaffectation horen zouden we vreemdgaan spontaan gaan verheerlijken “Disaffectation is holy, it makes me feel alive. And i’ll do it again.”
Wanneer de bisronde met Today, More Than Any Other Day kwamen alle ledematen in de Orangerie eindelijk volledig los. Waarna The Weather Song nog maar eens bewees dat Ought niet alleen één van de beste debuutplaten aller tijden geschreven heeft, ze ook in staat zijn om hun vernieuwde romantische vibes met de nodige spanning naar het podium te brengen. Een complete overrompeling werd het net niet, daarvoor misten we nog een ultieme dosis overgave, een tikkeltje spontaniteit en een nog iets meer uitgebalanceerde set. Al zullen enkel de kniesoren met een onvoldaan gevoel naar huis weergekeerd zijn.
