Motorpsycho was in het land en dat zullen we geweten hebben. Over 2 avonden gespreid en 5 uur intense Noorse soundscapes doorspekt met eindeloze gitaarbrouwsels. Na De Casino vorige donderdag was nu de Orangerie van de Brusselse Botanique aan de beurt. In Sint-Niklaas durfde de band zich vast te rijden in te langdradige versies. Het lijkt er sterk op dat ze dit zelf beseften, want daar was in de Botanique niets van te merken. Begeesterende versies en een flink aangepaste setlist (wel liefst 6 nummers stonden donderdag niet op de 10 nummers tellende setlist).
Het begint allemaal met de juiste keuze uit een indrukwekkende backcatalogue die met het recente The Tower al 20 reguliere albums telt. Hans Magnus Ryan martelt zijn gitaar minutenlang in een hypnotiserende intro van het zelden gespeelde, maar ronduit imposante Un Chien D’Espace uit 1997. De muziek zwelt langzaam aan en we krijgen hier een intrigerende Swans-achtige performance waarbij de sound minder psychopatisch is dan bij Gira, maar wel een pak psychedelischer dan Pink Floyd uit het begin van de jaren 70. En dat kan tellen! 35 minuten en met een regelrecht spervuur van georchestreerde steeds sneller gespeelde gitaarsalvo’s later is de toon gezet. Het publiek snapte het ook meteen. Hier waren we getuige van een band in uitzonderlijke vorm en we waren met zijn allen klaar voor een zinderende avond grand cru alternatieve gitaarrock .
Met Bartok Of The Universe, Cuckoo en A.S.F.E., songs van de nieuwe plaat, werden stevige meestampers geserveerd en de kruitdampen trokken geen moment weg van het strijdtoneel. Met nummers die vaak lonken naar het stevigere werk van pakweg Black Mountain en dus een heel stevige progrockbasis bevatten, bleven Saether, Ryan en co ons terugspoelen naar de vroege jaren zeventig, Black Sabbathiaanse taferelen indachtig. We waren al bijna 5 kwartier bezig als nummer 5 uit de set aan de beurt was.
The Wheel uit 1994 en het gloednieuwe A Pacific Sonatakomen vaak terug op de setlist en dat is niet meer dan terecht. Eerstgenoemde bouwt een aanvankelijk rustpunt in dat maar boerenbedrog is. Na een – what else? – uitgesponnen intro worden door Bent Saether dreunende metalbaslijnen toegevoegd aan de reeds zware sound van Motorpsycho. Dit zorgt er mede voor dat de gevreesde terugval in het tweede uur van de set uitblijft en de band in tegendeel een injectie toevoegt aan de opgebouwde spanningsboog. Een boog die meer weg begint te lijken op een triomfboog. A Pacific Sonata flirt opnieuw met de grens van het speelkwartier en etaleert vooral spelplezier, gedragen door de zachte vocalen van de Noren.
Tijd dan voor een absoluut hoogtepunt. The Alchemyst uit het ronduit indrukwekkende Little Lucid Moments (2008) staat deze tour zelden op het programma, en het zorgt er bijna op zijn eentje voor dat dit optreden één van de allerbeste optredens van het voorbije Motorpsycho-decennium wordt, dixit de gevleugelde woorden van een superfan rond ons. Dit nummer combineert eerder geciteerde bands met verwoestende Sonic Youth-gitaren en een wall of sound waar zelfs And You Will Know Us By The Trail Of Dead een puntje kan aan zuigen.
En uiteraard mogen de heren terugkeren voor een bisronde, in de gekende stijl, 2 keer één kwartier dus. Verlengingen die er mogen zijn, want het nieuwe Ship Of Fools past perfect in het geschetste kader en vormt de gedroomde aanloop voor old school klassieker Vortex Sufer. Deze Motorpsychotopper staat eigenlijk nooit op de huidige setlist maar is en blijft een melodisch, songmatig en instrumentaal meesterwerk. Motorpsycho was zondag héél erg geloofwaardig. Lots of lucid moments, een uitstekende songkeuze en een onverwoestbare drive. Vijfsterrentoestanden!
