De weergoden hadden besloten om de hemelsluizen te openen boven Mechelen, vrijdagavond 22 juli 2022, maar het Nederlandse trio Montis, Goudsmit & Directie speelden behalve de pannen van het dak, de regen genadeloos naar huis op het binnenplein van Het Predikheren.
Aanvankelijk voor een zittend publiek, tegen het eind van de set werd er lustig gedanst op de aanstekelijke funk en boogie van dit absoluut geweldige en dynamische trio. Wat een week voordien net niet lukte op hetzelfde plein bleek nu de evidentie zelve.
De eerlijkheid gebiedt ons te melden dat het eigenlijk bleef regenen, maar wie maalde daar om? Iedereen was mee met de ongelooflijk aanstekelijke groove, strak aangehouden het hele optreden lang, met een spetterende finale. Frank Montis toverde machtige stoere klanken uit diens Hammond, Anton Goudsmit liet de gitaar met grootse grandeur gieren, huilen en zingen. En Cyriel Directie vergastte ons op onweerstaanbare percussie en drums, soms ongelooflijk hard, vaker subtiel en immer solide.
Het trio zette een ongelooflijk geluid neer, met enorm veel intensiteit en kracht, een overdosis aan spelplezier, grote goesting zeg maar, bijgekruid met ongebreideld enthousiasme en veel humor.
Eigenlijk zaten heel wat mensen al tijdens het eerste nummer in set lustig op de stoelen te wiebelen. Dat het tot dansen zou komen, stond in de sterren geschreven. Zelfs wanneer het trio een ballad inzette, was het nog super groovy. Hoe zeggen ze dat in Nederland: ‘het swingde als een tiet’?
Na die toch wel groovy ballad, vroeg Cyriel Directie “willen jullie nog een trage of liever uptempo?”, waarop hij zelf de beslissing nam om nog wat vette grooves op ons los te laten. Met Goudsmits heldere gitaarklanken die eerst de lead namen, waarop Montis’ hemelse Hammond inviel. Directie die alles weer mooi bijeen hield met dat fijne drumwerk van hem. En toen hoorden we plots, te midden de compositie Da Ya Think I’m Sexy van Rod Stewart! We zongen stiekem de Stewart-partijen mee zowaar. Waarop de compositie nog meer funky werd, zelfs de disco-tour op ging. Geweldig!
Cyriel Directie vertelde over Bill, een Amerikaanse vriend van de band. “Soms gaan we wel eens met hem eten en vaak staren we met verbazing naar zijn bord”. Directie moest er flink om lachen, waarop, je raadt het niet, Bill’s Plate volgde. We spreken ons niet uit over Bills culinaire voorkeuren, we weten wel dat het een weerom schandalig goed en lekker swingend nummer opleverde. Nochtans: nog werd er niet gedanst, maar lang zou dat nu niet meer duren…
“Wie is er hier verliefd? Mijnheer, mevrouw naast u ook? Horen jullie bij elkaar? Anders wordt het wat moeilijk he? Wie heeft er zin in seks? Kom, wees niet verlegen… Maar dit liedje gaat over zoveel meer, het gaat over samen zijn, zoals Willeke Alberti dat ook mooi zingt bij ons in Nederland” aldus Directie waarop hij een stukje Samen Zijn begon te zingen. “Deze kennen jullie zéker, dit lied is van Al Green”, waarop de band een subliem Let’s Stay Together inzette.
Montis’ Hammond nam de lead, vertolkte de vocals bij wijze van spreken, met dan ook weer geniale gitaarklanken van Goudsmid, performante percussie van Directie. Geweldige Hammond- en gitaarsoli ook en met een haast bovennatuurlijk krachtige drumsolo. En het publiek werd ook aan het werk gezet; om allen samen Al Green, of Tina Turner, die er in 1984 een hit mee scoorde, te zijn en het refrein te zingen. En zo zat en stond de goed gevulde binnenplaats van Het Predikheren Let’s Stay Together mee te kelen in de regen. En Directie zag dat het goed was.
Dan werd er weerom in een hogere versnelling geschakeld met een compositie die bij de eerste tonen een beetje op I’m your Man leek van Wham! Maar geheid een andere groovy richting op ging. Het einde van de set naderde jammer genoeg en Directie nam uitgebreid de tijd om alle medewerkers van Jazzzolder Mechelen te bedanken. Hij had ook diens kompanen al in de bloemetjes gezet en promo gemaakt voor de cd’s en merchandise die het trio bij had, waarbij Goudsmid zich als volleerde mannequin catwalks gewijs toonde in het bandshirt. En dan kregen we een geweldig salvo op ons afgevuurd: een wonderlijk wervelend Chicken Shack, en jawel iedereen stond recht nu. En of er gedanst werd!
Directie kondigde Jazzzoldervoorzitter Hans Vandenbogaerde aan die de band zou afkondigen, en vroeg dan onze medewerking bij het laatste lied. “We hebben het op vraag van de Jazzzolder niet te moeilijk gemaakt, jullie zingen lalalala, gaat dat lukken?” grapte Directie. Het lukte! En Hans mocht nog even wachten, want na een staande, dansende ovatie kwam het trio maar al te graag terug het podium om onze dansbeentjes nu definitief flink aan het werk te zetten.
Montis, Goudsmit en Directie eindigde met hun nieuw single; voor een dapper dansend Predikheren klonk een machtig en krachtig überfunky Boogie on Reggae Woman, jawel van Stevie Wonder.
“What a night” had Frank Montis al geroepen, toen nog maar een paar songs in de set. What a night indeed! What a Hammond! What great guitars and mighty drums too!
Wat een explosief en eclectisch, machtig optreden, jongens. En regen? Wélke regen?
Het recentste album van Montis, Goudsmit en Directie heet Taste of Culture (2019) en is uit op Zip Records, maar getuige de kersverse single is er vast nieuw werk op komst ook. Maar, veel beter: ga dit trio live beleven en neem je dansschoentjes en beste humeur mee.
Als dat laatste niet lukt, zorgen zij daar wel voor. Beloofd!
