Het Amerikaanse platenlabel Colemine Records legt de focus volledig op nieuwe bands die retro soul in leven houden zoals Black Pumas en Durand Jones. De Californische groovy soul band Monophonics is één van de minder bekende bands uit de Colemine-stal. Ze zijn beïnvloed door Curtis Mayfield, Sly Stone en George Clinton. We kunnen zelfs zeggen dat zanger Kelly Finnigan de blanke reïncarnatie is van Curtis Mayfield, de man ademt gewoon soul muziek.
Monophonics bestaan al sinds 2005 en maakten in het begin instrumentale funky soul. Toen Finnigan zich in 2015 aansloot bij de band zorgde hij voor nog meer soul met zijn fluwelen stem. Kelly brengt zelf ook zijn eigen muziek solo uit bij Colemine Records en ook deze songs ademen de soul-vibe van de jaren 70 uit, hij wordt op zijn solo albums bijgestaan door zijn vader Mike Finnigan die keyboards speelde bij Joe Cocker, Etta James en zelfs Jimi Hendrix.
Op 13 mei verschijnt het nieuwe Monophonics album Sage Motel dat de band nu al komt promoten in Europa. Na twee optredens in Nederland stonden Finnigan en co in de Antwerpse Trix. Drie jaar geleden stond Kelly er ook om zijn laatste soloplaat The Tales People Tell voor te stellen. Terwijl in de grote zaal van Trix Zwangere Guy met zijn Stikstof alles aan het geven was, kregen we in de kleinere zaal een stomend soul-feestje.
De zeskoppige band trapte het optreden af met een instrumentale sensuele intro, om er daarna stevig in te vliegen met Changes van het album It’s Only Us dat in 2020 verscheen. Ook dat album konden ze, door covid, niet ze live promoten. Er werd dan ook voor gekozen om een set te brengen met vooral nummers uit die plaat, afgewisseld met nummers uit Sound Of Sinning, In Your Brain en twee nieuwe groovy songs Warpaint en Love You Better die zullen terug te vinden zijn op het te verschijnen Sage Motel.
Terwijl we op de studioalbums van Monophonics een meer afgeborsteld geluid horen met strijkers en vrouwelijke backings, brengen ze live een rauwer geluid. Ook in Antwerpen waren er geen strijkers te zien of te horen en de backings werden door de band zelf voor hun rekening genomen zodat alles nog puurder klonk. Finnigan zat achter zijn keyboards het beste van zichzelf te geven. Met heel zijn lijf bracht hij met hart en ziel zijn nummers. Het is niet evident als keyboard-speler om ook frontman te zijn maar hij doet dat voortreffelijk en sleept het publiek volledig mee.
Of het nu meer ingetogen nummers waren of meeslepende soulstampers, iedereen in de zaal stond de heupwiegen met een gigantische glimlach op het gezicht. Dat is het Monophonics-effect, deze gasten brengen feelgood soul die super oprecht is. Daar tegenover verbleekt de afgelikte soul van Bruno Mars en co. Het is niet voor niks dat Stax en Motown producer/songschrijver Al Bell deze band tot beste live band van het moment bombardeerde.
Het viel eigenlijk totaal niet op dat spilfiguren Finnigan, drummer Austin Bohlman en trompettist Ryan Scott werden aangevuld met een nieuwe bassist, gitarist en trombone speler. Het klonk allemaal zo strak en energiek dat leek alsof de band al jaren samen speelde. Monophonics leverde weer een top optreden dat nog lang zal nazinderen.
