Antwerpen lijkt meer en meer de place to be te zijn voor liefhebbers van Toearegbands. Vorige week waren we nog getuige van de meesterlijke passage van Tinariwen in het OLT Rivierenhof. Maar ook de band Imarhan passeerde eerder deze maand nog op het podium van de Antwerpse muziektempel, annex platenzaak, annex café Djingel Djangel. En nu de zomervakantie zijn laatste stappen zet, tekende ook Mdou Moctar present in het OLT Rivierenhof. Maar dat deden ze zeker niet alleen. De band deelde een co-headline bill met het Phosphorescent van Matthew Houck. Het voorprogramma werd dan weer gereserveerd voor Camille Camille & Sam De Nef.
Het gebeurde in het verleden al meerdere malen dat de muzikale paden van Camille Camille en Sam De Nef zich kruisten. In november van vorig jaar besloten ze dan ook die creatieve symbiose te materialiseren en werd hun debuut Waving de wereld in gestuurd, dat ze vandaag voor een rijkelijk gevuld OLT Rivierenhof kwamen voorstellen. Ons gesprek met beide muzikanten over die plaat lees je hier.
De band had slechts een half uur de tijd om het amfitheater voor zich te winnen. Camille Camille & Sam De Nef kozen er dan ook voor de muziek voor zich te laten spreken en reduceerden de bindteksten tot het noodzakelijke minimum. Een cello, drumkit, twee gitaren en een eindeloos arsenaal aan prachtige vocale harmonieën kenmerkten de zeven nummers van het kwartet en die kunnen wij best smaken. Echte hoogvliegers bleven misschien wat uit, maar met nummers als Strangers en Waving lieten ze zien dat ook zij hun plaats op het podium van OLT Rivierenhof verdienden.
We moeten eerlijkheidshalve bekennen dat we tot enkele weken terug niet zo bekend waren met het werk van Phosphorescent en dat het ons vooral om Mdou Moctar te doen was die avond. Zoals het een goede muziekliefhebber betaamt, gingen wij dan ook op zoek naar luistermateriaal van Phosphorescent en dat vonden we in eerste instantie bij het album Revelator. Met die plaat wist de band ons zonder veel moeite in te lijven als fan, en meteen werd de nakende muzikale hoogmis voor ons dan ook nog een stuk interessanter.
Phosphorescent brengt een prachtige, eigenzinnige combinatie van folk en americana. Het is bij aanvang van de set echter niet de muziek maar de bassist die kortstondig onze aandacht opeiste. Die lijkt toch echt wel belachelijk sterk op Jack Lawrence van The Raconteurs zeiden we nog onderling. En ja hoor, het was the very same. Maar goed terug naar de muziek. Matthew Houck en de zijnen trokken de set op gang met C’est La Vie No.2 en meteen werd de toon gezet. Het geluid was rijk, zeer rijk en die impact voelde je onmiddellijk bij het publiek. De aandacht was dan ook onverdeeld. Vervolgens ging het verder met Revelator en Impossible House, beiden nummers van hun laatste worp. De band vulde nummer na nummer probleemloos de torenhoge verwachtingen in. Het hoogtepunt van de avond was zonder twijfel Song for Zula, jou ongetwijfeld welbekend als openingstrack van het programma Het Huis, waarmee Phosphorescent nog één laatste keer sterk uithaalde alvorens kortstondig van het podium te verdwijnen. Het spreekwoordelijke slotakkoord werd dan weer gebracht met het nummer Tell Me Baby (Have You Had Enough) van het album Here’s To Taking It Easy. En zo werd, zelfs na Song For Zula, toch nog sterker geëindigd dan we hadden durven hopen.
Tenslotte was het de beurt aan Mdou Moctar. Een grote backdrop met het artwork van hun laatste plaat Funeral For Justice werd omhoog gehesen aan de achterzijde van het podium en deed ons, indien het al mogelijk is, nog meer watertanden dan we al deden.
En dan betraden Mahamadou Souleyman en de zijnen eindelijk het podium. Het kwartet trok meteen stevig van start met het nummer Funeral For Justice maar er viel ons al vrij snel iets op. En dat was het contrast met voorganger Phosphorescent. Bij Phosphorescent zat het samenspel strak en was de mix op en top. Bij Mdou Moctar lag dat helaas anders. Het geluid klonk bij aanvang van het optreden bijzonder rommelig en het duurde toch wel even voor dat, deels, leek weg te ebben.
Er was echter wel een positieve evolutie tegenover de laatste keer dat we Mdou Moctar zagen in een uitverkochte AB-club, en dat was de interactie met het publiek. Bij hun passage in Brussel was het optreden bijzonder statisch en was er van publieksinteractie weinig tot geen sprake. In Deurne lag dat volledig anders. Frontman Souleyman genoot duidelijk met volle teugen van het optreden en probeerde ook het publiek in zijn enthousiasme mee te nemen. Helaas lukte dat maar deels. De staanplaatsen bleven drukbezet en er werd naar hartenlust gedanst maar naarmate de nummers volgden, werden de zitplaatsen van het amfitheater langzaam maar zeker leger en leger. Na een klein anderhalf uur zat de set van Mdou Moctar er alweer op.
Een bis kwam er niet maar eerlijk gezegd, vonden we dat ook niet super erg. Wat het hoogtepunt van de set was? Absoluut Chismiten, hoewel de eerlijkheid ons gebiedt te zeggen dat we de versie op plaat verkiezen tegenover de live-uitvoering.
Hieronder hebben we je alvast van de nodige links voorzien om zowel OLT Rivierenhof als de voorgenoemde artiesten op de voet te volgen.
OLT RIVIERENHOF: WEBSITE – FACEBOOK – INSTAGRAM
MDOU MOCTAR: WEBSITE – FACEBOOK – INSTAGRAM – BANDCAMP
PHOSPHORESCENT: WEBSITE – FACEBOOK – INSTAGRAM – BANDCAMP
CAMILLE CAMILLE & SAM DE NEF: BANDCAMP
