Begin deze maand zagen we Mauro al eens aan het werk. Het verslag van toen vind je elders op onze site. Die avond was ons niet zo goed bevallen. Dus vertrokken we vanavond niet met heel veel goesting. Gelukkig was het in DOK te doen, de zomerlocatie van Democrazy. Die locatie beviel ons vorige jaar telkens in die mate dat het bezwaarlijk een straf kan genoemd worden om op vrijdagavond naar daar af te zakken. De verwachtingen voor Mauro waren evenwel wat lager dan vorige keer, maar als snel bleek dat we het ons geweldig hadden beklaagd, moesten wij verstek hebben gegeven.
Het voorprogramma werd verzorgd door Echo Beatty de band van Annelies Van Dinter. Nu ja band… Vorige zomer op Boomtown, was het nog een band met naast Annelies twee extra bandleden. Vandaag stond ze helemaal alleen op het podium, geflankeerd wel door een aantal heel mooie gitaren. Vorige maand was ze nog te gast als voorprogramma bij Trixie Whitley en ze deed het ook al voor Peter Doherty, om maar te zeggen dat wat ze doet van internationale klasse is. De setting is eenvoudig: vrouw, gitaar, liedjes ( adjectief “mooi” te plaatsen volgens keuze).
Zo moederziel alleen op het podium staan, het dwingt respect af. Ook vanavond. Er was wel wat volk opgedaagd maar er was geen herkenning af te lezen bij de aanwezigen. Toch waren die stilletjes aan het meegenieten. Indrukwekkend. Fans van Cat Power of Sarah McLachlan zullen instant overstag gaan. Wij zijn fan van die laatste dus je begrijpt het: geen slecht woord over dit optreden. Even leek het fout te gaan tijdens het laatste nummer Hunger Hunger, maar het foutje werd instant gecorrigeerd met een kwinkslag en dus kwam ook dat laatste nummer als zeer indrukwekkend binnen.
Tijdens een korte pauze begon Mauro z’n materiaal op te zetten: de platendraaiers, de gitaren, de autotoeter, het keyboard en natuurlijk de zwarte cape. Het draagbare drumstel was er ook, maar werd uiteindelijk niet gebruikt.
Starten deed hij deze keer met het heerlijke Anneliese Michel, een van die onnavolgbare nummers uit zijn Maurits Pauwels periode. Everybody Let’s Dance klonk het even later terwijl hij met een autotoeter een typisch funk geluid imiteerde. Om de overgang naar dat funky gedeelte te vergemakkelijken speelde er een soort klankband die aan één stuk door liep waardoor alles veel beter aan mekaar hing dan enkele weken geleden. Opvallend ook: het geluid zat echt goed. Waar er in Nosta, eerder deze maand, telkens stiltes vielen tussen de nummers, was alles nu precies naadloos met mekaar verbonden.
Hoewel de set gelijkaardig was aan die in Nosta, waren er ook duidelijke verschilpunten. De set zat ook deze keer vol humor, maar nu werkten vooral zijn grappen en fratsen op de lachspieren en niet het gestuntel. Het sterkste moment was ongetwijfeld B.A.B.Y. van Evil Superstars. Ook Van Halen was opnieuw van de partij maar vanavond werd hij overklast door een cover van The Power Of Love van Frankie Goes To Hollywood als bisnummer.
Leuk om te zien hoe zelfs de grootse creatievelingen hun eigen sets nog bijschaven.
