Gent, the city that never sleeps en op het podium drie artiesten die dat waarschijnlijk ook niet doen. Leek de Giraf (een muziekcafé op, tja, alweer die Vlasmarkt in Gent) om half tien nog op een verlaten oord waar je met gemak een koprol kon maken, dan was dat eens de drie op het podium stonden toch wel eventjes anders. Niemand kon er nog binnen en sommige kozen voor de optie om op de stoep door het venster van het café dit uniek concert alsnog te kunnen mee pikken. Alles lukt in het leven als je dat wil!
Niemand behalve het trio die wist wat er in onze oren zou worden geblazen. “Alles moet kapot” was de boodschap op Facebook, en ook wisten we dat het om geïmproviseerde jazz zou gaan. Kon bijna niet anders. Mattias en Sigfried doen als Burroughs & Crane wel vaker gekke jazzy dingen op een podium, maar dat de muzikale Limburgse duizendpoot erbij was een nieuw gegeven. Het kon dus alle kanten uit!
Drie artiesten die van het podium genieten en moesten ze kunnen er ook zouden op gaan wonen. Sigfried binnenkort vader van een nieuw Onmens-kindje, Mattias die met zijn Nordmann jazz aan niet-jazzkenners laat appreciëren en Pawlowski…is er wel een dag dat deze man niet optreedt?
De opstelling. Sigfried (met korte haren, jawel!) achter de drums, Mattias met zijn vertrouwde saxofoon en het genie uit België met een gitaar en zijn allesverpletterende stem.
Een set van vier (of waren het er vijf?) lange nummers waarin je alles kon horen. Wellicht jazz, maar eigenlijk evenveel krautrock. Artiesten die genieten, maar die zich toch niet laten vangen door “kijk eens wat voor moeilijke muziek ik kan maken”. Niet dat het makkelijke deuntjes zijn, het is nog altijd de ideale soundtrack om er uw vijanden mee op stang te jagen, maar de drie blonken vooral uit door hun kunnen.
We hebben geen flauw benul hoe lang de drie met hebben elkaar gerepeteerd, maar veel zal het niet geweest zijn wegens hun overvolle agenda’s. Wel viel op hoe perfect ze op elkaar ingestemd waren. De perfectie was altijd ergens te bespeuren. Een geslaagde mindfuck, en de laatste twee minuten blokfluit waarmee Mattias de set afsloot deden de meeste “wow!” zeggen. Wow hadden we van deze drie verwacht, en de wow hebben ze ons gegeven.
