Mauro Pawlowski is de opener voor Fulco. De duivelse all-rounder staat er in een solo-performance. Een stel oude radio’s, samples en audiotapes ondersteunen de set. Nu, Mauro is niet zomaar een voorprogramma, hij gaat altijd voluit. In gelijk welke gedaante of set-up hij geprogrammeerd staat. Met wat Maurits Pauwels-nummers als Anneliese Michel en Afscheid In Kloten legt Mauro een zacht deken over deze set. De avondkou blijft eenzaam aan de deur staan.
De samples en audiofragmenten geven luchtigheid aan de set. Het ingetogen Down From Nowhere uit de film Cleo van Eva Cools wordt kort onderbroken. Zoals gevraagd door Mauro, vertellen we niet waarom. Als Mauro iets vraagt, doen we dat. Punt. En als Mauro zijn zin wil doen, doet die dat. Hij danst op nieuwe beats, hangt een dierenkop rond zijn hals waarop motorhendels voor kinderfietsen gemonteerd zijn en maakt hier een nummer mee. Een toeter is in het muzikale universum van Mauro niet zomaar een toeter. Zijn uitvoering van de tracktitel van Safety First is een verrassing. De ironische karaokebenadering maakte het deze avond legendarisch. De vele gedaantes en de verschillende invullingen maken Mauro altijd de moeite waard. Topklasse!
Fulco Ottervanger bracht dit najaar een zeer gevarieerde Nederlandstalige plaat uit. Fulco creëert er een gans eigen wereld mee waar de luisteraar rustig in kan verdwalen. Muzikaal en tekstueel van hoogstaande kwaliteit, soms eens nostalgisch, daarna onbegrijpelijk of eens onvatbaar. Negen nummers in zijn eigen niemandsland.
Dries Laheye en Fulco staan zij aan zij on stage. Minimale belichting die zorgt voor mooie schaduwen op de zijmuren van de Handelsbeurs. Een thuismatch voor de Gentse componist met Nederlandse achtergrond en tongval. Een heel mooie opbouw met Dichtstbevolkte Land en Hangen In De Waarheid. Het publiek luistert aandachtig en ziet twee muzikanten in hun sas.
Bij de eerste tonen van Nergens Heen roert het publiek zich wat meer. De sfeer neemt gestaag toe. De Sms’ende Mens is op plaat al een grappig maar ook een confronterend pijnlijk nummer – sinds wanneer zijn we zo vergroeid aan die telefoon? Live zorgt het voor heel wat gelach in de zaal. Een effect dat hij herhaalt in de humoristische tekst van De Opflakkeraar. Niemand staat stil. Bram Vermeulens Politiek sluipt in de set en wordt wel heel sterk gebracht. Op het lijf van Fulco geschreven. Afsluiten doen ze met Grensdorp. Knap!
Bescheiden en met tonnen respect bedankt Fulco de fantastische Mauro. Om vervolgens Mama in te zetten. Het lijkt Lennon maar is het niet. Het is ontroerend, abstract, beeldmooi. In het tussenstuk host hij rond over het podium, bedient de synthesizer en drumpads en zorgt voor een sprankelend hoogtepunt in het nummer. Geniaal.
Fulco bedankt de luisteraar, niet het publiek. De luisteraar. Schoon toch? Deze Gentse zaal ligt aan zijn voeten en hij gaat daar zo respectvol en vol liefde mee om. Hij straalt dankbaarheid voor de luisteraar uit. Om Een Beetje Verfrommeld als laatste nummer te spelen.
Overweldigd en verfrommeld wandelen we de koude nacht in. Gent gloeit in de kerstverlichting. Mama ik wil naar huis. Dit is toch niet het echte leven? Ik had er heel wat anders van verwacht. Morgen zomerverlof aanvragen.
Geert Van Lierde
