Terwijl de rest boven naar Herman Van Veen ging kijken zaten wij met een honderdtal in het kleine knusse zaaltje beneden. En toch ook niet, want we werden al vanaf de eerste noot met zijn alle geteleporteerd naar een zomers, Amerikaans landschap.
Matt Watts, Amerikaan maar sinds enige tijd vertoevend in Brussel, kwam gisterenavond zijn album How Different It Was When You Were Here voorstellen in de Arenberg. Ik had, voor ze me vroegen om deze show te recenseren, nog niet van hem gehoord maar ik ben zeer aangenaam geschrokken van wat ik hoorde: een blend van singer/songwriter en folk met een schep country er bovenop.
Aan de langspeler die mijnheer Watts kwam voorstellen hebben ook niet de minsten meegewerkt, hij is namelijk geproduced door Nicolas Rombouts (ex-Dez Mona, The Colorist) en er doen ook nog kleppers aan mee zoals Stef Kamil Carlens (Zita Swoon) en Nathalie Delcroix (Laïs), en ook zij waren deze avond live te bewonderen.
De show begon met een serieuze binnenkomer met zware, strakke drums door Maarten Moesen (Douglas Firs, Admiral Freebee) en stevige slidegitaar door Geert Hellings (Stanton, Guido Belcanto) met daarachter Rombouts op contrabas. Het allereerste wat mij opviel was de bezwerende stem van Matt en hoe die mezelf en de rest van de zaal direct op ons gemak stelde. Iedereen hing van begin tot eind aan zijn lippen.
Dan ging de Moesen van achter zijn drums naar de piano voor een rustiger en intiemer countrynummer, om daarna weer een luid, stompend en bijna vuil folklied in te zetten.
Na dit onderonsje was het aan de eerste gast, namelijk Bjorn Eriksson (ex-Zita Swoon, The Broken Circle Bluegrass Band) een geniale gitarist die zo hard scheurde dat Herman het tot boven gevoeld moet hebben. Ze werden daarna ook nog een vergezeld door de wondermooie Nathalie Delcroix voor Have You Seen Rachel dat naar eigen zeggen de plaat niet heeft gehaald.
Doorheen de set droeg Matt nummers op aan zijn overleden helden of zelfs vrienden zoals Lou Reed (het was dan ook zijn verjaardag die avond) en Merle Haggard. Één van de bisnummers werd ook opgedragen aan Zita Swoon Group, en net voor de bis kwam Stef Kamil Carlens natuurlijk zelf nog even mee doen. Hij had een zeer speciale banjo bij die goed werd benut.
Bij het allerlaatse lied van de avond (de afsluiter van het avondje roadtrippen door Amerika) waren ze Nathalie even kwijt en was de lichtman even in de war, maar het was een zeer knap einde van een zeer mooie avond.
Zoals ik al zei was het publiek heel de avond (terecht) dankbaar en aandachtig. Tijdens de stille, intieme momenten was de zaal muisstil en bij de zware uitbarstingen van folk en blues werd er naar hartelust gedanst. Het is eigenlijk lang geleden dat ik een publiek nog zo aangenaam zag, dat was zeker te danken aan Watts’ muziek.
Nog een kleine tip: als je graag eens naar the U.S. of A. wilt reizen, bespaar dan op dure vliegtickets en hotels, koop gewoon een kaartje voor Matt Watts.
TIM MARTENS
