Dat lovende reviews op Pitchfork en aanverwanten niet altijd voor een stormloop zorgen wordt door Marika Hackman met verve bewezen. In een eerlijke wereld zou ze in de eindejaarslijstjes naast Aldous Harding en Jessica Pratt mogen staan, al was het maar dat haar vierde plaat Any Human Now er ook één is van een vrouw met ballen die ongegeneerd haar eigen gezicht laat zien en dat doet via onberispelijke muziek van een topkwaliteit. Het is ver zoeken naar deze release in de lijstjes, en bij aanvang leek de opkomst in de Brusselse Botanique eerder mager, maar wat we zagen was deels groots en dat vond ook het (opmerkelijke) internationale publiek.
Voor haar Europese tour had de Britse Marika haar landgenote Polly Mackey meegebracht, ook zo’n muzikante die je in de hippe muziekbladen aantreft en waarvan verwacht wordt dat ze het gaan maken. Deze artieste uit Margate zat eerder bij de shoegazeband Deaf Club, maar doet het tegenwoordig solo onder de vlag van Art School Girlfriend. Dat leverde tot nu toe de ep Measures op en de invloeden van die voorgaande band zijn nog duidelijk merkbaar. De knappe bedroompop van Art School Girlfriend haalt herinneringen op aan Cocteau Twins en andere dreampopgrootheden. Origineel is het allemaal niet, wel beklijvend mooi, en de Britse slaagt erin om een halfuur (meer krijg je niet als support) het handvol mensen in de Rotonde in de ban te houden. Waarschijnlijk weet binnen vijf jaar geen kat nog dat er ooit een Art School Girlfriend bestond, maar parels en zwijnen is nu eenmaal een gezegde die je te vaak moet gebruiken als je het over kwaliteitsmuziek hebt.
Marika dan. Het statement dat de Britse op haar laatste plaat Any Human Now maakt is zonneklaar. Was ze in het begin van haar carrière nog dat brave meisje dat in de voetsporen van de grote folkheldinnen wilde stappen, dan klinkt ze op haar laatste niet alleen meer elektronischer maar transformeert ze zich tot een artieste die zonder blikken en blozen naar buiten treedt om te vertellen wie ze is. Iconen als Courtney Barnett zijn nooit ver weg.
De set begon zoals de plaat, een ingetogen Marika die in haar eentje Wanderlust bracht. Eén van de weinige nummers op Any Human Now waar er van elektronica geen sprake is. Prachtig, maar compleet niet te vergelijken met de queer pop die volgen zou. Niet dat we daarom treurden, net zoals Cherry Glazer dat zo mooi doet, is ook Marika in een kuip van eightiespop gevallen en brengt ze daar met stijl haar eigen dingen mee. De overige drie bandleden kwamen in een spierwitte outfit Marika vergezellen, het begin van een lekkere trip die enkel ontsierd zou worden door een amateuristische en compleet overbodige finale.
De typische folk zal Marika nooit afzweren, getuige de Joni Mitchell-cover River die hondstrouw aan het origineel was. Voor de rest zagen we een vrijgevochten vrouw die met teksten (en een lp-hoes die er niet om liegt) het heeft over seksualiteit, de vernederingen die vrouwen anno 2019 nog te slikken krijgen en de lesbische liefde (Marika was jarenlang het liefje van Amber Bain van The Japanese House.
Af en toe klaar voor een mopje zoals het grappig geluidje dat over het podium heen bleef spoken, maar vooral teksten die je aandacht vergen, ook al gaat het in essentie om de liefde of het ontbreken ervan waarbij het dan maar Hand Solo wordt. Tekst en uitleg lijken ons overbodig. Een sobere elektropopset met de randjes af, en al eens doorbroken door voorzichtig gitaargeweld op Conventional Ride. Maar hoe expliciet ze op plaat ook is, live blijft het braaf, hoewel bij momenten lichtjes magisch, vooral dan als je een sucker bent voor de betere electropop.
En dan was er die bisronde. Waarom ons niet met een glimlach vol zelfvoldoening naar huis sturen? Neen, Marika heeft iets met kerstmis (er was al die Joni Mitchell-cover) maar het was blijkbaar ook nog nodig om Polly van Art School Girlfriend terug op het podium te roepen en samen een kerstmispotpourri als afscheid te verzinnen. Liedjes over Santa Claus en een afgrijselijke amateuristische cover van Last Christmas van Wham! Het lag niet eens aan George Michael zaliger, maar als uitschuiver waarbij je in je broek moest pissen van schaamte kon het wel tellen…
