Magnapop. Dat is toch iets uit de jaren 90, niet? Juist, in 1992 stond deze Amerikaanse band nog hoog op de affiche van Pukkelpop naast Babes In Toyland, de onvolprezen Beastie Boys of de ondertussen compleet vergeten Urban Dance Squad.
Maar laten we toch maar eerst naar de toekomst kijken, de gasten van Dvkes bijvoorbeeld die voor de support zorgden. Haal vooral geen dwaze toeren uit me je tong, het onmogelijke woord moet je gewoon als Dukes uitspreken. Maar omdat een Franse band eerder met het idee rondliep, verzonnen de vier Belgen om van de u een v te maken.
Moeilijk als gemakkelijk gaat, en zo kun je ook hun muziek omschrijven. De set bestond uit een fraaie selectie uit hun knappe debuut Push Through dat sinds kort ook op vinyl is te krijgen. De jongens konden profiteerden van een optimaal geluid en het is op zo’n moment dat je merkt wat voor een geoliede rockmachine deze jonge kerels vertegenwoordigen. Heerlijke popliedjes zoals de knallende opener Mocking Bird of de verslavende single We Finally Pushed Through. Songs die gecomponeerd zijn om op te swingen. Juist, met een knipoog naar de jaren 90, maar weliswaar met een zeer eigentijds geluid. Fris, en door dat tikkeltje psychedelische krautrock wat eigenzinnig, waardoor je al gauw de neiging hebt om te zeggen dat Dvkes toch een verdraaid originele band is. Joos en zijn mannen hadden er zin in. Technisch zat alles lekker mee en de Magnapop-fans hadden oor naar wat deze jonge lieden hadden te bieden. Hun negeren was onmogelijk. “Veel plezier met de fantastische Magnapop” juichte Joos ons toe. Nou ja, het beste hadden we gehad.
Toen Magnapop opkwam, verontschuldigde zangeres Linda Hopper zich meteen voor die rare mijnheer met zijn rare oranje haar voor zijn al even rare uitspraken. Maar goed, fuck politics, met vol enthousiasme begon ze samen met de originele leden bassist Mulvaney en drummer Mc Nair aan een rondje liedjes die het publiek destijds graag gezongen had.
Decennia geleden kreeg de band een serieuze duw van Michael Stipe, maar nu teren ze op nostalgie. Eerlijk is eerlijk, de band had de zaal wel mee en je kon geen seconde zeggen dat ze niet geestdriftig te werk gingen, maar hun gedateerde grungerock klonk gewoon veel te rommelig. Woorden als een mindere versie van The Breeders (wat ze altijd geweest zijn) kwamen over onze lippen. Linda was nog wel goed bij stem, maar meer dan een jukebox die zijn beste tijd had gehad was Magnapop uiteindelijk niet. De meeste songs uit Hot Boxing passeerden de revue. Open The Door of Lay It Down, natuurlijk werden ze allemaal gespeeld, en op de gezichten van oudere rockliefhebbers met versleten Nirvana T-shirts zag je een glimlach. Zo lang muziek een mens maar gelukkig maakt…
