Gisteravond was het verzamelen geblazen in het mythische Magasin 4 voor de fans van gitzwarte electropostpunk. Lydia Koch kwam immers liedjes zingen. Lydia wie? Ok, we kennen ze allemaal beter als de ondertussen reeds 60 jaar geworden Lydia Lunch. De voormalige diva van de avant-garde postpunk bracht versterking mee onder de vorm van Marc Hurtado. Ze hadden een missie: een ode brengen aan de band Suicide.
Misschien moeten we toch even het belang van deze dame kaderen. Ze richtte in 1976 de No Wave band Teenage Jesus And The Jerks op. Een lang leven was deze band niet beschoren, maar het verhinderde Lunch niet om hiermee en nadien solo een bijzonder indrukwekkend lijstje muzikanten bij elkaar te harken waarmee en waarvoor ze muziek heeft gemaakt. Of wat had je van dit lijstje gedacht? The Birthday Party, Thurston Moore en zelfs Sonic Youth (Death Valley ’69) om dan ten tijde van Pornography solo als support act van The Cure op tour te gaan. Niet overtuigd? Ok dan, we gaan verder. Michael Gira, Kim Gordon en Einstürzende Neubauten. Lunch wordt vaak als voorloper en boegbeeld van de Riot Grrrl-beweging beschouwd, en profileerde zich tevens als actrice en kunstenares. Later zong ze ook bij My Life With The Thrill Kill Kult.
‘Etant donnés’ lazen we op het t-shirt van Marc Hurtado, en laat dit toch wel de band zijn die hij ongeveer 40 jaar geleden heeft opgericht met zijn broer Eric zeker? Duistere electro/industrial die perfect in het plaatje van La Lunch past. Hoe komen ze dan bij Suicide uit? Lydia was midden jaren ’70 een groupie van Suicide en Hurtado werkte als filmmaker met hen samen. Tijdens de performance in Magasin 4 werd zijn indrukwekkende kaleidoscopische film ‘INFINITE DREAMERS’, een portret van Suicide-bandleden Alan Vega en Martin Rev, getoond.
De artpunk van Suicide, ook wel protopunk geheten, werd gisteravond op vrij indrukwekkende wijze de zaal in gemept. Opener Touch Me deed toch wel een glimlach op onze lippen verschijnen. Had ze dat 40 jaar geleden gevraagd, meteen. Nu blijft Lydia een indrukwekkende verschijning, maar ze is enorm verspaansd als we even dit neologisme mogen aanwenden. Haar verhuis naar Barcelona komt tot uiting in haar kledij, Spaanse outfit met een rode waaier en rode lippenstift. Muzikaal komt de set hard binnen met een electrolawine die het opruiende van Suicide Commando en het lugubere van The Haxan Cloak combineert met het ontoegankelijke van The Jesus And Mary Chain ten tijde van Barbed Wire Kisses.
Ook nummers als Sacrifice en War (is blind) blijven hetzelfde torenhoge niveau aanhouden waarbij de wisselwerking met Marc opvalt. Hij bedient de knopjes terwijl ze zich staande houdt aan 2 microstatieven en hij zich af en toe theatraal op de grond gooit en zijn demonen uitspuwt. We bleven wel een beetje op onze honger zitten want een set van 35 minuten is zelfs in Suicide-terminologie iets te kort om goed te zijn. Niettemin een beklijvende performance en een aangenaam weerzien met een grote dame.
