Een voortvloeisel uit bands als Thee Marvin Gays en Maria Goretti Quartet en afkomstig uit Doornik of Tournai zoals onze Waalse vrienden het noemen. De bandnaam en albumhoes doen enigszins iets anders vermoeden dan de back to basic gestripte garagepunk van het trio.
Het raawk feest begint met Party en drijft op een oer groove die van The Stooges had kunnen zijn. Maar het feest is tekstueel alvast van korte duur, de kater en de solitude slaan onherroepelijk toe in Seul Ce Soir, met een bijna irritant clean twang gitaartje. Ook Stress durf wel eens de kop opsteken zo blijkt, maar als dat heerlijk springerig gerammel oplevert , klagen wij niet. De ingrediënten blijven verder onveranderd. De vrouwelijke vocalen doen X-Ray Spex weer herleven en ons oude punkhart weer openbloeien
Edoch is dit het soort pokkeherrie dat wij eerder en liever live aanschouwen dan op een plaatje in onze living. Daarvoor mist het voor onze verwende oren wat nuance en wordt het geheel na een song of 6 al wat te drammerig. Maar wat ons betreft is Froid (J’ai) al wel de winterhit van het jaar ! Moge ze hem op elke komende kerstmarkt door een torenhoog speakersysteem laten schallen met het volume op 11.
