Foto’s: Dirk Wouters / Tekst: Gert Verbist
Een volle zaal voor misschien wel de meest prikkelende affiche van het verjaardagsweekend van Hnita Jazz Club. De club viert zijn 70ste (!) verjaardag met een programma dat het hele spectrum overspant. Van classic jazz, de Hnita Bigband, blues en vanavond een jonge garde van Loverman Trio, samen amper zo oud als de club zelf.
We zakten dan ook behoorlijk nieuwsgierig af naar Heist, want hoe zou James De Graef, die de afgelopen jaren solo gensters sloeg – tot zelfs op Rock Werchter toe – vervellen tot jazzmuzikant? Antwoord; in een trio, met drummer Lowie Pallemaerts (de zoon van…) en bassist Simon Beeckaert. Een afstudeerproject hoorde we? Nee, een volwassen statement!
De muziek laat zich moeilijk beschrijven, met een strakke bas en drum groove waarover James De Graef lustig zigzaggend tekeer gaat als pianist solerend, improviserend, beukend. Maar ook als crooner, krijser, fluiter, belleman en blazer wanneer hij in Ding Dong plots een schuiftrombone bovenhaalt. Wanneer hij dan ook nog klankeffecten toevoegt, zou dit bij de meeste bands ontaarden in overkill of gimmick. Niet zo bij Loverman trio. Hier blijft het een geloofwaardig muzikaal geheel. De strakke basgrooves en dito drums houden het geheel behapbaar voor de luisteraar, waardoor James zijn muzikale acrobatiek kan ontketenen. Complexe eenvoud, faut le faire.
De piano – met effect – klinkt als een buffet en roept daardoor hier een daar een cabaretsfeer op. Dat we aan Kurt Weill moesten denken werd gelijk bijgetreden toen James een compositie van zijn overgrootvader bovenhaalde (Britse kant van de familie? ), dat – snel gerekend – uit hetzelfde tijdvak moet komen. Loverman Trio is jazz zoals het bedoeld is, vrijelijk, moedig en geweldig virtuoos én bovendien blijft het toegankelijk.
Conclusie, ook de jazzversie van Loverman slaat gensters. Het Hnita-publiek herkende de klasse en vroeg – nee eiste – een bis. Zo mag het nu wel gezegd worden : Juul, de club is springlevend. Gelukkige verjaardag, Hnita!
