De weergoden hebben het blijkbaar niet zo met de Lokerse Feesten. Triggerfinger zag eerder deze week haar set letterlijk in het water vallen en ook dEUS ontsnapte net (niet) aan de zondvloed die uit de hemel viel.
Warhaus die de dag mocht openen had het minst last van de regendruppels, maar zat dan weer verveeld met een te vroeg speeluur en een publiek dat duidelijk nog geen zin had in een potje dansen. Hoe vaak Maarten Devoldere de meute ook aanzette om de handen op elkaar te zetten, het lukte hem niet. Ook muze Sylvie Kreusch kon daar niets aan veranderen. Warhaus werd gereduceerd tot luistermuziek en daar is in feite niks mis mee, al was het maar wegens het feit dat dit “soloproject” van Maarten (tja) in essentie luistermuziek is.
Maar toch, geniaal gespeeld en songs om in te kaderen, toch ging het er in Lokeren allemaal een beetje zielloos aan toe. Warhaus had al lang begrepen dat deze show niet meer dan het routineus opvoeren van hun (geniale) nummers ging worden. Aan de band lag het in ieder geval niet. Misschien is het omdat de Feesten beginnen door te wegen, of wie weet waren het de onheilspellende grauwe wolken die post hadden gevat op de Grote Kaai en aan het beraadslagen waren op welk uur de concertgangers een koude douche mochten verwachten.
Parels voor de zwijnen is een gezegde die je bij Warhaus zelden of nooit moet gebruiken, maar in Lokeren dwaalde deze zin meer dan één keer in ons hoofd rond… Zonde.
Een optreden in de regen is geen seconde een voordeel, en dus ook niet voor de Manic Street Preachers. Nu moet je niet alles op het weer gaan steken, want hun laatste plaat (de dertiende) Resistance Is Futile is een flutplaat met songs die zo simpel zijn dat ze net niet lachbuien veroorzaken. Dat merkte je ook aan het volk. Over de Noordzee kan James Dean Bradfield nog ruimschoots teren op de nog vele fans, maar hier in België is het over en out wat platenverkoop betreft. Op een paar enkelingen gaf niemand een kick op niemendalletjes als International Blue of Hold Me Like Heaven. Maar gelukkig greep de groep uit Wales ook regelmatig terug naar de klassiekers van vroeger.
Opener Motorcycle Emptinessveroorzaakte meteen een wow-gevoel, en ook afsluiter If You Tolerate This, Then Your Children Will Be Next is nog steeds één van hun allerbeste, en in Trump-tijden meer dan actueel. Daartussen noteerden we leuke herinneringen als Motown Junk of You Love Us, maar het viel op hoe weinig zin Nicky Wire had in dit optreden. De bassist bewoog nauwelijks. En neen, die cover van The Cure (In Between Days) was net iets overbodig.
Slecht waren ze niet die Manics, alleen gaf het optreden ons net als bij Resistance Is Futile dat het ruimschoots vijf voor twaalf is voor herbronning en dat het woord “vergeten helden” gevaarlijk in de buurt komt.
Als weerman vertrouw je Tom Barman maar beter niet (het ging niet meer regenen, aldus de dEUS-frontman), maar als muzikant blijft hij en zijn band nog altijd voor de aller strafste toeren in dit land zorgen. Juist, wie echt wil zagen, krijgt (een beetje) gelijk door te stellen dat dEUS ooit de absolute top was. Maar wees gerust, wat we in Lokeren zagen stemde ons toch meer dan tevreden.
In oktober begint de band aan de opnames van de nieuwe plaat. Moeilijk, want we leven ondertussen in tijden dat er verdomd veel concurrentie van heel wat jonge wolven is en uiteraard kan je niet omheen het ontbreken van Pawlowski. We schrijven expliciet het woord “ontbreken”, want hoewel niemand in dit land het genie van Mauro kan overtreffen, schittert vervanger Bruno De Groote in deze line-up door zichzelf te zijn.
dEUS koos wat voor de gemakkelijke weg in Lokeren en dus werden heel wat klassiekers uit de catalogus gespeeld. Opener If You Don’t Get What You Want uit Pocket Revolution diende in de eerste plaats om het publiek te tonen dat de dEUS-klasse er nog steeds was. Nadien volgde The Architect en leek het snel klaar hoe knap de heren nog op elkaar zijn ingespeeld.
In een rit van vijftien tracks hoorden we dEUS-songs uit zo wat iedere periode. Absolute topper voor ons was Quatre Mains en Instant Street dat nog altijd als hymne lijkt te werken.
Echt uit de bol ging het publiek niet, maar dat was zonder meer de schuld van de niet ophoudende regen. Sarcasme troef toen de band na Suds & Soda en Roses als afsluiter Nothing Really Ends inzette. Ondanks de titel kreeg het plein na een paar seconden een wolkbreuk te verwerken waardoor het merendeel van het publiek het voor bekeken hield. Sneu voor Kassabian die daarna op moest. Maar wij onthouden vooral dat dEUS verre van uitgeteld is.
Foto’s: © Bart Verlent
