Fan als we zijn van zowel speciaalbieren als van de artistieke branie van Elena Lacroix repten we ons naar het unieke La Source Beer Co., een microbrouwerij met concertzaal aan verbonden. Rock ’n roll tegen een bos van brouwketels, het leven kan mooi zijn. Elena Lacroix horen we u denken? Jawel, de Luiks-Gentse furie die we al meermaals bewierookten voor haar takenpakket als frontvrouw van het redelijk fantastische Eosine. Wie jong en beloftevol is heeft teveel energie om in één project kwijt te raken, dus is Elena al een tijdje actief onder het alter ego Tokyo Witch, een éénvrouwszaak waarin ze ook met meerdere instrumenten tegelijk aan de slag gaat.
Elena liet weten dat dit haar allereerste optreden “en plein public” was, dus we kunnen onomwonden stellen dat dit een speciaal avondje werd. Een speciaalbieravondje zelfs want we gingen de strijd met de Japanse heks aan met een glas To Hell And Back, een spiced coffee porter. De kracht en ondoorgrondelijkheid van het bier paste als gegoten bij het erg imponerende optreden van Tokyo Witch. Zes breed uitwaaierende nummers kregen we voor de kiezen geschoven, zes keer was het een andere nadronk, maar evenveel keren konden we een ‘wow’ niet onderdrukken. Bij Eosine zingt en schreeuwt Elena met af en toe de gitaar om de frêle schouders. Als Tokyo Witch doet ze het zittend met gitaar op de schoot, de handen op de synths en om het helemaal complex te maken drumt ze nog ook. Uiteraard verkoos ze om de combinatie van de drie instrumenten in elk nummer te verwerken, of toch bijna.
Haar eerste album Skin Like Feathers was in La Source op vinyl verkrijgbaar en ze speelde er ook een paar nummers uit. De A-kant daarvan is dromerige ambient en met La Brume opende ze de set. Hier viel nogmaals op wat voor een ongelooflijke zangeres Elena is. Ze kan toonladders beklimmen zonder veiligheidsvoorschriften en zonder helm. Het zou ook een raar zicht geweest zijn, een helm combineren met haar cocktailjurkje. Elena heeft voor Tokyo Witch al genoeg nummers bij elkaar geschreven om een dubbelalbum uit te brengen en net als bij Eosine zit haar kracht vooral in live-optredens, want Elena gaat steevast zo diep dat ze na elk nummer even tot de realiteit moet terugkeren en als het ware wakker wordt uit haar eigen droom.
Season Of Sights was een soort gothic postrock-anthem waarin ze in de vocale regionen van een Myrkur belandde. Het werd nog straffer met Greenlands, dat gaat over haar tijdens covid overleden grootvader. “Ik denk dat hij dit graag had gehoord”. Dat kunnen we alleen maar beamen. De pulserende basdrum zorgde voor een logge bezwerende drive waarbij Elena de shoegaze-synth in een loop gooide om bevrijd te drummen. “Elena-de alleskunner” maakte hier duidelijk dat ze ook met Tokyo Witch ver kan geraken. Ze is natuurlijk een controlefreak en alle instrumenten bespelen in één song is misschien nogal surrealistisch, maar zij slaagde daar wonderwel in.
Darwin kennen we ook van de ep en klonk hier episch en smachtend. De pathos trok ze door in haar manier van spelen met een nerveuse pianostijl die de synth zelfs deed daveren. Elena benaderde hier de angst die SWANS evoceert. Een krakende epiloog leidde de aanzet in van Run, een nummer dat ze eigenlijk al op haar 17de schreef, vóór covid dus. Onder een daverend applaus repte Tokyo Witch zich naar de merch, want daar stond veel volk klaar. Haar eerste optreden was een schot in de roos en haar vederlichte huid wist ze duur te verkopen.
instagram TOKYO WITCH / La Source Beer Co.
