Een debuutplaat lanceren is nog steeds een goede reden om een concertreeks te plannen. De plaat die op 16 april in de Voo?uit in het middelpunt van de belangstelling stond was Montbray het debuut van Sylvie Kreusch. De plaat is al enkele maanden uit en kreeg in de tussentijd heel wat airplay. Dat was er aan te zien want aan de ingang hing een bordje uitverkocht.
Maar eerst was er nog een voorprogramma en dat werd verzorgd door Loverman. Dat is het alter-ego van James De Graef die we ook kennen als de nieuwe frontman van Shht. In de persbio wordt hij vergeleken met Nick Cave en Leonard Cohen, helemaal wat anders dus dan de geflipte elektronica die we van zijn band gewend zijn.
Het podium was pikdonker toen hij zich klaarmaakte. Bij het aanraken van de snaren van zijn ‘oud gitaarke’ flipten de spots aan met als gevolg dat we even verblind waren. James zette een soort dark folk ballade in. Wij dachten meteen aan King Dude met een vleugje Tindersticks. James liet ons horen dat hij een goede warme stem heeft waarmee hij een publiek zou kunnen meekrijgen. Hij zal zijn doelpubliek spijtig genoeg niet vinden bij het merendeel van het aanwezigen want die hadden duidelijk heel veel aan elkaar te vertellen; het gebabbel was oorverdovend. James liet zich niet van zijn stuk brengen en haalde alle truken uit om dat publiek mee te krijgen. Met speelse belichting en lichte beats in combinatie met gitaargetokkel en een stem waar zelfs Johnny Cash jaloers op zou zijn, kreeg hij meer en meer volk mee in deze donkere trip. Tegen de voorlaatste song kreeg hij het publiek zelfs zover dat ze de strofe meezongen: “Come along the ride, sing a song tonight”. Jawel, uiteindelijk waren we effectief mee op zijn ‘ride’. Tijdens het laatste nummer dook hij nog in het publiek en gewapend met een tamboerijn ging hij als een middeleeuwse nar richting de uitgang.
Sylvie had uiteraard wél direct de volle aandacht, niet in het minste door haar zeer excentrieke look. Gehuld in een paarse rubberen jas, een hoed, glimmende latexhandschoenen en overknee laarzen zag ze eruit als een retro diva. Ze opende met Falling High, meteen ook het openingsnummer van Montbray. Dat liedje zat al in een ruiger jasje dan we het ons herinneren van op de plaat. De toon was gezet voor een avond vol smachtende, opzwepende ritmes. Vanavond stelde ze opnieuw de grote productie voor met de twee drummers zoals we haar konden bewonderen nu bijna 3 jaar geleden in de balzaal van de Voo?uit. Waar is de tijd… Sylvie dacht er zelf ook heel even over na. Van de balzaal naar de concertzaal is een grote sprong. “Wat is er veranderd?”, vroeg ze zich retorische af. Tijdens de lockdown is de muziek van Sylvie duidelijk alsmaar populairder geworden. De dromerige en feeërieke sfeer was mogelijks iets waar velen troost in vonden. Live is het allemaal een beetje stoerder en vooral opruiend. Stilstaan is geen optie.
Wild Love is één een van de singles uit het Montbray-album, het is een complex nummer met een aantal stiltemomentjes. Live lijkt het wel een test om te kijken of je de muziek echt wel kent. Het eerste stiltemomentje mislukte compleet maar vanaf het tweede was het publiek stil en luidruchtig wanneer het moest. Vanaf dan ging het er alsmaar zwoeler en hitsiger aan toe. Met Seedy Tricks bijvoorbeeld, waar de congo’s en de drums zonder enige moeite de temperatuur in de hoogte dreven, of even later bij All Of Me waarop Mattias de Craene met zijn saxofoon de hele Voo?uit moeiteloos omdoopte tot een gigantische, donkere jazzclub. Sylvie leek wel de slang van een fakir die kronkelde van links naar rechts, zodat haar schaduw mooi speelde op de witte doeken die tussen haar en de band hingen.
Een klein rustpuntje kregen we met de nieuwste single Girls dat vanavond een live-première kreeg. Het nummer was duidelijk al goed gekend want werd luidkeels meegezonden door de dames rond ons. The word is out … “Waar zijn de dames?”, riep Sylvie. Ze waren in groten getale aanwezig want ze lieten zich horen met een gil-sessie van jewelste! Dat is kenmerkend voor het publiek van Kreusch: niet enkel mannen met band-shirts en een pint in de hand, maar eerder meisjes en dames in avondkledij met een elegant wit wijntje in de aanslag.
Sylvie genoot overduidelijk. In de finale met Just A Touch Away en het opzwepende Please To Devon danste ze iets dat het midden leek te houden tussen een solo tango en indianendans. Het publiek ging helemaal los. Niet in het minst toen haar jasje het begaf en ze aangaf dat ze nu net iets naakter voor de dag zou komen. “Tijd om wat te dansen of om zelf ook iets uit te doen”. Sylvie gaf het ritme aan op de tonen van Let It All Burn en bracht ons zo naar het einde van de set. Het applaus was warm en lang. Als toetje kregen we nog het supermooie Walk Walk, dat uiteraard integraal werd meegezongen. Op het einde geen hondjes maar wel een heeeel lange te-te-te-te-te.
De show was prachtig, de uitvoering strak en alles werd afgekruid met een sensuele saus . Dit smaakte naar veel meer.
Mooie foto’s over het evenement kan je vinden op Instagram van Democrazy.
