Zes Belgische acts die meedingen naar die felbegeerde prijs die Sound Track is. Wie zijn nieuwsgierigheid niet te baas kon of simpelweg mee is met het verhaal, weet ondertussen al lang wie op 8 december naar de Oost-Vlaamse finale in De Centrale in Gent mag. Niet dat het voor de jury een makkie werd, want als de selectieronde in de N9 met één woord omschreven moet worden dan is het “kwaliteit”.
Iemand moet de eerste zijn, en in een selectieronde is dat geen cadeau. Maar toch wist Domien Cnockaert met zijn twee drummers de aandacht naar zich toe te zuigen. Mondingo, zo heet diens project, is een heerlijk allegaartje van psychedelische pop en aanstekelijke beats met opzwepende percussies die uit alle wereldhoeken komen. Steek Sylvie Kreusch, Warhola en Dijf Sanders in één kooi en je hebt Mondingo. Niet één van de acht, maar horen zullen je nog van deze man!
Rechtstreeks uit het verre Maldegem: Karibu Orchrestra. Eén van de vele Belgische fusionbands die jazz (of wat het ook is) uit zijn ivoren toren weet te halen en hip presenteren zonder aan kwaliteit te moeten inleveren. Iedere band kreeg in Eeklo twintig minuten speeltijd toebedeeld, maar daar bleken de vijf zich maar weinig van aan te trekken. Kort, maar met klasse.
Depths dan maar. De meeste bandleden van deze postrock/postmetal-formatie wonen op fietsafstand van de N9 en wat ze in hun thuisstad lieten zien mag op zijn minst imponerend genoemd worden. Vanaf de eerste noot kregen we medelijden met wie nog komen moest, want welke band zou erin slagen om de geluidstornado’s van deze band in te tomen?
Niemand zo bleek, getuige het feit dat de band twee uur later mocht vernemen dat ze in de finale zitten. Grappig detail, terwijl hun gitarist vond dat het leuker was om op reis te gaan in plaats van zijn maten bij te staan in de tocht naar de roem, werd hij vervangen door Harm Pauwels die eveneens mocht horen dat hij met Leopard Skull in de finale staat. En hoe die Depths klinkt? De boorling die je krijgt als je Godspeed You! Black Emperor met Amenra laat vrijen. Geniaal, en wat een liveperformance!
Een andere laureaat was wat onverwacht, maar daarom niet minder verdiend, Peenoise. Het is een naam als een ander, maar de meest punky versie die je van lo-fi indierock kan bedenken. Gegroeid vanuit Bardo en Steiger. Muzikanten die net niet hun instrumenten verkrachten, maar ze tegelijkertijd liefkozen en darmee voor een onweerstaanbare charme zorgen.
Een bas en een drum. We hebben het al gezien met Vandal X, Youff en La Jungle dat zoiets kan werken, en dat dachten ook Stefan Hooijmans en Alexander Verbeke. Instrumentaal, en misschien daar ook dat het schoentje wat wringt. Gebald en ijzersterk gespeeld, maar door het gemis aan klassieke songstructuren (niet dat dit moet) blijft het moeilijk om de aandacht gaande te houden. Meta Peta leek dan ook meer op iets dat in opbouw is, maar wel met stevige fundamenten.
Marie, simpelweg omdat ze als Marie werd geboren. De presentator vroeg gewapend met een Duvel in de hand om de aandacht van het publiek en vooral om muisstil te zijn, want Marie zou een akoestische set spelen. Haar maatje Juul kon er niet bij zijn, maar gelukkig had Marie een vriendin bij zich die ook voor wat elektrisch gitaarwerk kan zorgen. Wij onthouden vooral de ijzersterke stem van deze Vlaamse zangeres waar je gerust wat kanten mee uitkan, maar er dient nog veel te gebeuren op vlak van songwriting. Charmant, maar te charmant is ook niet altijd wat we willen…
Tekst: Didier Becu
