Afgelopen donderdag mochten twee nieuwe talenten aantreden in De Casino. Beiden kwamen ze hun debuutplaat voorstellen. Alhoewel, zo ‘nieuw’ is Loverman nu ook weer niet. James de Graef heeft er al enkele jaren opzitten als frontman van SHHT! en Partners, maar tegenwoordig staat hij solo op de planken. Muzikaal wijkt zijn solowerk volledig af van wat hij met die bands deed. Op zijn debuutplaat Lovesongs brengt James naar eigen zeggen “baroque folk” die ergens ligt tussen Leonard Cohen, Nick Drake en Nick Cave met een donker, duivels randje. Op het podium blijven de Graefs demonen bovendrijven en is het allesbehalve een statisch gebeuren. We zagen hem al aan het werk op verschillende zomerfestivals en waren benieuwd of hij indoor even fel uit de hoek kon komen.
Roos Denayer alias Rosa Butsi was één van de winnaars van de Vlaams-Brabantse editie van Sound Track in 2020. Ze laat zich bijstaan door Trui Amerlinck op bas en Jordi Geuens aan de drums. Samen brengen ze ingetogen, jazzy, singer-songwriter nummers waar de warmte van afdruipt. Na de ep Circle One verscheen vorige maand het prachtige album Fruitful Days waar we serieus van onder de indruk waren.
Het was het eerste releaseconcert voor het trio en dus wel iets speciaals. Van zenuwachtigheid was niks te merken en vanaf het eerste nummer klonk de band helemaal top. Denayers stem klonk helder net als haar sprankelend gitaarwerk. Amerlinck en Geuens zijn een ritmesectie waar je een bunker op kan bouwen. Trui verzorgde ook de backings en zorgde zo voor de perfecte afwerking. Je kon tijdens de volledige set een speld horen vallen in De Casino, het publiek was volledig mee met al het moois dat de zaal werd ingestuurd.
Na de zachte warme songs Sold Out Storyline, Nancy Nancy Nancy, Cesar en Time kregen we ook de scherpere, donkere kant van Rosa Butsi te horen tijdens Someone So en Magenta Dark. Twee songs die Roos schreef toen het niet zo goed met haar ging. Nu voelt ze zich weer prima in haar vel en dus ging het er daarna terug wat luchtiger aan toe met Marigold, het pareltje The Style Of Evermore uit de ep (dat ze enkel speelde met Trui) en October 15th.
Afgesloten werd er met Your Voice waarin Denayer flink uithaalde met haar prachtige stem. Het was een intens mooie set die van ons (en het publiek) nog uren mocht duren. Niet verwonderlijk dat het trio na hun optreden getrakteerd werd op een enthousiast applaus. Dit jaar kan je Rosa Butsi nog solo aan het werk zien op 22 december in Vonk in Zulzeke, daarna trekt het trio door het land om de plaat voor te stellen:
23/01 – Amor, Antwerpen
27/01 – Ha Concerts, Gent
19/03 – Daverlo, Brugge
28/03 – Hnita Jazz Club, Heist-op-den-Berg
31/03 – Ancienne Belgique, Brussel
17/05 – CC, Mechelen
22/05 – Het Depot, Leuven
Voor Loverman werd het licht wat gedimd want zijn songs zijn een stuk duisterder dan de composities van Rosa Butsi. De Graef stond de volledige set alleen op het podium en begeleidde zichzelf afwisselend op piano en akoestische gitaar. Af en toe liep er een backingtrack mee. Hij is natuurlijk gewoon om het volledige podium te gebruiken en dat deed hij dan ook. Ook een groot stuk van de zaal werd zijn werkterrein. Het was dan ook helemaal geen saaie show, er hing van de eerste tot de laatste noot veel energie in de lucht.
Voor het openingsnummer Another Place nam James plaats achter de vleugelpiano. Op die manier klonk het nummer nog mooier en subtieler dan op de plaat. Het had wel wat van een vroegere David Sylvian compositie. Vervolgens nam Loverman zijn akoestische gitaar ter hand en zette het bluesy Call Me Your Loverman in. Helaas werkte zijn monitor niet goed en dat kon niet direct worden opgelost, dus speelde hij het nummer zonder dat hij zichzelf hoorde. Niks van te merken zo bleek, want het klonk subliem. Bij Tinderly werd de backingtrack gestart, die kende een valse start door meer technische problemen. Bij de tweede poging ontpopte de Graef zich tot een doorleefde Scott Walker. Terug met de akoestische gitaar bracht James het prachtige Candyman, een nummer dat hij schreef voor de andere ex-Shht! zanger Michiel Renson, die achter de mixtafel stond.
Tijdens Into The Night klonk een doorleefde country vibe en bij het gedreven Would (Right In Front Of Your Eyes) mocht Brent Beukelaer (bekend van zijn solowerk en zanger van The Radar Station) die in het publiek stond, zijn ex-klasgenoot voorzien van ritme met de tamboerijn. Dan was het tijd voor het favoriete moment van James in de set met Differences Aside. Hij zong eerst het refrein voor en trok daarna het publiek in om sommigen van hen het te laten meezingen. Vervolgens werd de backingtrack opgestart en kwam het podiumbeest in hem weer naar boven. Hij kronkelde over het podium en trok daarna terug de zaal in. Hij gaf tenslotte zijn microfoon aan iemand met een zware, donkere stem die het refrein alleen mocht brengen terwijl de Graef naar zijn piano trok om het nummer verder te spelen. Een super lange versie dus, misschien iets té lang.
James’ oma was aanwezig in de zaal en ter ere van zijn niet zolang overleden grootvader, las hij een knap liefdesgedicht voor van zijn opa Herman de Graef. Daarna zette hij zich terug achter zijn vleugel en bracht als een crooner het liefdesnummer Nothing Ties. Als uitsmijter bracht Loverman nog een demonische versie van de jazzstandard After Your Gone.
James De Graef is een unieke singer-songwriter met een heel eigen live présence, hem bezig zien blijft een geweldige beleving. We beleefden alweer een topavond met twee acts die uitblonken door hun talent en met prachtige songs.
Rosa Butsi: Facebook – Instagram
Loverman: Facebook – Instagram
