Ze beweegt niet als de sculpturen in uit steen gehouwen beelden en ergens diep vanbinnen houdt ze van dansen en muziek maar Nel Mertens declameert haar dingen.
Het is: Kathy Acker, doem in haar. Het is: het terrorisme van geluid, het is en het zijn de bas van JP en het is een heel klein beetje Vive La Fête maar dan zonder de gestoorde gitaar daarin.
Haar teksten twijfelen tussen die van Paul Snoek en Johnny The Selfkicker maar het werkt, het gutst, het is, bloed omheen vergeefs doorgesneden aders, echt. Zoals men vroeger het volk opriep om een heks te zien verbranden: komt dat zien!
Je kan NEL & JP aan het werk zien op:
01/04 – Brugge, De Kelk 06/04 – Gemert, NL – De Bunker
Oudere jongere of andersom, beetje schuw, droeg ooit veiligheidsspelden in dingen en las vooral te veel om slecht te zijn. Punkrock stuwde het joch op in de vaart der volkeren, The Smiths redden zijn leven, The Ramones leerden hem tellen, en verder doet hij maar wat. Hij leeft nog.
