Sinterklaas bracht ons woensdag op zijn verjaardag naar de Muziekgieterij in Maastricht, waar de prachtige industriële Sappi fabriek langs de Maas de setting was voor de legendarische New Yorkse band Living Colour. Het publiek kwam duidelijk hoorbaar uit de ruime Euregio, was gemiddeld 50 lentes oud en keek er ongetwijfeld reikhalzend naar uit.
Voor een uitverkochte zaal sprongen om 20u30 stipt vier hippe zestigers op het podium waarbij hun opvallende glitterkledij onze wenkbrauwen enthousiast deed fronsen. De twee intro songs Middel Man en Talking Heads’ cover Memories Can’t Wait waren nog ietwat een zoektocht naar de juiste geluidsbalans en zelfs zanger Corey Clover wist al even niet meer welke song vervolgens op de playlist stond.
Deze Europese tour is de viering van het 30-jarig bestaan van het album Stain. Bij de eerste noten van Go Away werden we meegesleurd in hun kolkende avontuur. Daarbij vulden de magische stem, het ritmisch drumspel, de freaky gitaarexplosies en vooral de bas-spielerei, alsof Doug Wimbish op een kinderrekenmachine zijn magische formules intikte, de zaal op indrukwekkende wijze.
Songs als Bi waren toen al progressief-hedendaags en in Ignorance is Bliss, Leave it Alone and Mind your own Business hoorden we nog steeds de kritiek op de bemoeizuchtige consumptiemaatschappij.
Nothingness was een heerlijk hoogtepunt, This Little Pig ramde als weleer en door de afwisseling van metal, funk en hiphop op Postman, Hamp en Wall brachten ze hun herkenbare crossoversound, waarvan zij één van de grondleggers waren, tot een ware climax.
Na een ludieke, eervolle vermelding van de 50ste verjaardag van hiphop zette de bassist een medley in met White Lines (Don’t Don’t Do It), Apache en The Message, waarna het tijd bleek voor de ‘onofficiële’, noodzakelijke bisronde. Terwijl Glamour Boys lekker cheesy klonk, kreeg zowaar heel Maastricht vervolgens het prachtige Love Rears Its Ugly Head te horen. De freaky freestyle drumsessie van Will Calhoun leek ons wat op een dringende plaspauze van de andere bandleden en bij terugkomst vroegen ze zich weerom ‘bescheiden’ af waarom er zoveel volk op een woensdagavond naar hier was afgezakt.
Na de vele dankjewels passeerden tenslotte nog Type, meezinger Cult Of Personality en het helaas erg rommelige Time’s Up. De avond werd na bijna twee uur beëindigd met het chauvinistische maar uiterst verdiende ’theme song’ What’s your Favourite Colour?: vul zelf maar in!
SETLIST / FACEBOOK / INSTAGRAM
