Wie dacht dat het Parijse collectief Nouvelle Vague geen lang leven was beschoren, had het serieus fout. Al 16 jaar lang brengt de band, onder leiding van Marc Colin en Olivier Libaux, new wave- en punkcovers. Ze zetten de klassiekers in een dromerig bossa nova-jasje of halen de donkerheid uit de songs en maken er gewoon vrolijke popsongs van. Nouvelle Vague bracht vijf albums uit waarop ze medewerking kregen van ondere andere Martin Gore (Depeche Mode), Ian McCullough (Echo and The Bunnymen, Terry Hall (The Specials) en Vanessa Paradis.
In Antwerpen traden ze op met hun Nouvelle Vague Unplugged tour, vorig jaar hielden ze reeds halt in de Brusselse Botanique. Natuurlijk zijn de meeste van hun bewerkingen al unplugged, dus is het eigenlijk gewoon een best of tour. Voor de gelegenheid hebben ze wel twee zangeressen bij, Mélanie Pain en Elodie Frégé, beiden werken al sinds 2004 samen met Nouvelle Vague.
La Féline mocht de show openen. Het is het soloproject van de Parijse singer-songwriter Agnès Gayraud. Ze maakt dromerige dansbare elektro en bracht onlangs haar derde album Vie Future uit. De zangeres liet haar songs gewoon afspelen terwijl ze zichzelf begeleidde op gitaar. Haar songs hebben veel weg van het werk van Charlotte Gainsbourg. De typische dromerige electro met een retro kantje kwam ons heel bekend voor, het klonk dan allemaal wel niet zo origineel, maar haar songs mochten er best wezen en op haar eentje kon ze ons best overtuigen.
Nadat het materiaal van La Féline van het podium werd verwijderd was duidelijk dat Nouvelle Vague het principe van ‘unplugged’ toch wel heel breed neemt. Wie strijkers en een piano verwachtte, was er aan voor de moeite. Het vijftal had drie synhtesizers mee, een akoestische gitaar en wat percussie-attributen. Met andere woorden weinig unplugged op de unplugged tournee.
Terwijl de muzikanten het podium betraden en een ingetogen versie van Fade To Grey inzetten, kwamen de zangeressen Mélanie Pain en Eloie Frégé vanachter in de zaal al zingend naar het podium. Nadat het duo op het podium stond, werd de song iets heftiger en volgde de speelse New Order-cover Bizarre Love Triangle. Waarna een heel sensuele bewerking volgde van I Wanna Be Sedated, waarop Frégé voortreffelijk in haar rol inleefde. Ever Fallen In Love van de Buzzcocks werd daarna vrolijk ingezet met daarop volgend een heel groovy versie van Too Drunk To Fuck.
Sweet And Tender Hooligan van The Smiths kwam niet echt over, vooral omdat Pain maar stukken tekst van het nummer kende en de rest maar opvulde met etc.. De sensuele blues versie van Human Fly kon ons dan wel weer bekoren net zoals de vrolijke sixtiespop van Dance With Me en Blister In The Sun. Enola Gay leek wel uit een muziekdoos te komen en brachten de zangeressen als duet. Daarna kregen we een country bewerking van de Talking Heads-klassieker Road To Nowhere en een slepende versie van Friday Night, Saturday Morning van The Specials. The Guns Of Brixton versie van Nouvelle Vague was niet echt indrukwekkend en was totaal geen meerwaarde in de set. Hun vrolijke bewerking van Love Will Tear Us Apart sloot de set af. Frégé danste en zong in het publiek en naar het einde toe eindigde het met een ware karaokeversie..
Natuurlijk waren er nog bisnummers. Het bloedmooie The Killing Moon, wat voor even veel kippenvel zorgde dan het origineel. La Pluie Et Le Beau Temps, origineel van de bij ons nauwelijks gekende Franse zangeres Zazie en volgens ons niet echt passend bij de andere songs. Als afsluiter was er in de bisronde In a Manner Of Speaking van Tuxedomoon.
Op zich een leuk optreden maar om nu echt te zeggen dat Nouvelle Vague ons een wervelende show gegeven heeft daar vrezen we voor. Voor echte verrassingen hebben ze niet gezorgd. De zangeressen deden erg hun best om zo sensueel mogelijk voor de dag te komen en aan hun choreografie was veel gewerkt. Maar ja het blijven gewoon covers dus blijft het gewoon allemaal leuk. En ja de 80’s revival werkt nog steeds want het concert was volledig uitverkocht.
