Fotografie: Hannelore Dieleman
We vielen met de deur in huis bij Gent Jazz, op een doorsnee dinsdag, tijdens de set van Mount Kimbie. De vijfkoppige Britse band toonde zijn veelzijdigheid met een mix van 90’s indie, electro en experiment. Met de klassieke rockcomponenten en synths en de zang van vier van de vijf artiesten, werden alle aanwezige ingrediënten benut. De temperatuur in de tent ging omhoog en naar het einde van de set kreeg het de opzwepende electro de bovenhand. Het publiek lustte het wel. Mount Kimbie is zeker een band om verder te volgen.
We hadden al de IJslandse minimalist Leif Vollebek gemist en ook de Argentijnse mulit-instrumentalist Gal Go, maar geen tijd om hier bij stil te staan, want op de Garden Stage was ondertussen Thenightclub, voor één keer in avondlicht, al van wal gestoken.
De thuismatch voor deze Gentse band is zeker verdiend. Hun nerveuze eighties postpunk met een flinke portie gekte zette al menige lokale keet in vuur en vlam en hun live-reputatie bracht hen nu dus op Gent Jazz. Frontman Sander Van Den Broecke, een stijlvolle kruising tussen Jules Deelder en Marcel Vantilt, trekt de aandacht op het podium. Zijn performance willen we niet prettig gestoord noemen, laat ons afspreken dat hij normaal doet en dat wij dat voortaan ook zo gaan doen. Uncle Rita knikt instemmend.
Thenightclub kan je ook nog meepikken op de Gentse Feesten in het Baudelopark op 19 juli. Maar nu vlug weer naar de tent en het grote podium, waar Anna Calvi wachtte.
De flamboyante gitariste en zangeres vertrouwde het Gentse publiek toe dat haar driejarig zoontje voor het eerst mama live aan het werk zag, voor ze naar het einde toepasselijk Don’t Beat The Girl Out Of My Boy inzette. Mama hield zich evenwel niet in voor kindlief. De furie was zoals steeds present in Indies Or Paradise, met een felle slide partij op de Telecaster. Ook helemaal aan het einde, met de Suicide cover van Ghost Rider ontzag Calvi haar toegetakelde gitaar niet met woeste uithalen.
In Wish, over de laatste wens van de stervende – passie is een synoniem voor Calvi – gingen de stembanden in crescendo. Gelukkig hadden we een plastic beker, de kristallen glazen waren zeker gesneuveld. Na Hunter halfweg het optreden, nam Calvi met zichtbaar plezier het enthousiaste applaus van het Gentse publiek in ontvangst.
Calvi is niet vaak op een podium te zien de laatste tijd en ook sinds het album Hunter uit 2018 is er geen plaat met nieuwe songs meer uitgekomen (de soundtrack voor twee seizoenen van Peaky Blinders buiten beschouwing gelaten). Dat was natuurlijk geen bezwaar voor wie voor het eerst kennismaakte met deze hypergetalendeerde vrouw. De reacties in de zaal, want zo voelt de luxueuze tent aan, waren echt wel enthousiast.
De set in Gent was op één weggelaten nummer na, identiek aan die op het Cactusfestival vorig jaar en het is duidelijk dat we op nieuws van Anna Calvi azen. Love Won’t Be Leaving, Anna, maar verandering van spijs doet eten, zei ons mama steeds.
Tussen de twee vrouwelijke toppers op het grote podium mocht Hiqpy de ketel brandende houden op de Garden Stage.
De Nederlanders zetten een strakke set neer met hun felle postpunk en de girly girly zang van de ravissante zangeres/gitariste Abir Hamam. Victor ter Veld nam de gitaarleads voor zijn rekening. De band maakte een prima beurt en staat op ons lijstje: “Willen we zeker een keer zien als we niet van het éne podium naar het andere moeten hollen.”
Voor St. Vincent nemen we immers graag een plaatsje op de eerste rijen in. Haar Grammy Award winnend album All Born Screaming haalde vele eindejaarslijstjes van 2024 en sindsdien is Annie Clark op één lange tour met meer dan 100 optredens op de teller in ’24 en ’25. Sinds haar optreden in De Roma vorig jaar zaten dus heel wat live-data en dat was er aan te merken. In de goede zin voor alle duidelijkheid. Wanneer de hoogte van de zangmicrofoon precies was afgemeten (met een rolmeter, I kid you not), was alles klaar voor een trip op de rollercoaster.
Van bij opener Broken Man was het één en al vuur: Clark kon zich enkel op de zang focussen op haar intense performance die je bij het nekvel greep. Vanaf Fear The Future werd de gitaar omgord en in Los Ageless zong de diva met één hand in de lucht terwijl ze met enkel de linkerhand de gitaar speelde. Tijdens Birth In Reverse flirtte en kuste Clark met haar medemuzikanten en demonstreerde haar gitaarskills. Wat een sexy rotvaart! Wie zegt dat muziek vroeger beter was, liegt en heeft de nieuwe patroonheilige nog niet aan het werk gezien.
In aanloop naar Pay Your Way With Pain, dolde Clark met een jazzy piano op de achtergrond: “Nobody wants to be arrested by the jazz police.” De song kreeg een solo op een soort van synth pad mee, en veel drama en geschreeuw. Flea swingde als de beste glamrock anno 2025. Onze complimenten ook voor het geluid tijdens dit optreden: het was luid, maar niet te, alles was te horen en zat perfect in de mix, zelden meegemaakt en dat maakt de beleving echt top natuurlijk.
Cheerleader gaf stil luid dynamiek een nieuwe definitie en werd gevolgd door een drumsolo waar we niet zaten op te wachten, maar de adempauze was Clark gegund. Want dan ging het in een rotvaart verder. Big Time Nothing riep de geest van Prince op en hij knikte goedkeurend mee van daar boven. Wat een vrouw!
“Ghent feels like home, it’s a beautiful city”, was Clark enthousiast vooraleer ze New York inzette over haar thuisstad. Niet alleen ging Clark in het publiek om dit nummer te zingen, ze ging ook crowdsurfend en zingend verder en kreeg natuurlijk het publiek helemaal gek hiermee. Tijdens Sugarboy dolde St. Vincent nog eens stoutjes met bassiste (en model) Charlotte Kemp Muhl en vocht een gitaarduel uit met Jason Falkner. Heel de band was outstanding trouwens met een vermelding voor Mark Guiliana op drums en niet te vergeten Clark zelf die gitaar speelde als een godenkind.
All Born Screaming rondde een waanzinnig optreden af. St. Vincent kwam, zag en overwon alles en iedereen. Een memorabele avond, zal iedereen die er bij was je vertellen.
Heel wat wensen verlieten op een wolk het terrein, maar we pikten tegen middernacht nog een stukje Flying Horseman mee. De nieuwe bezetting van de band rond Bert Dockx klonk geolied en de nieuwe nummers Anaesthesia en Altered States klonken heel erg goed live. Dat doet het beste beloven voor de nieuwe plaat Anaesthesia van Flying Horseman die in september uitkomt en de cluboptredens vanaf oktober die er op volgen. Luminous Dash komt hier zeker op terug!
Instagram: Gent Jazz | Leif Vollebekk | Mount Kimbie | Anna Calvi | St. Vincent
gal.go | Thenightclub | Hiqpy | Flying Horseman
