Vijventwintig jaar harige metal riffs bracht de ontuchtige Dick Valentine met zijn no-nonse band naar het hippe eilandje richting de gezelligste zaal van ’t stad, Djingle Djangle zoals ze aankondigden op hun sociale media. Steeds hangt er een warme gloed over deze platenzaak/ concertzaal die leeft op ongebreidelde liefde voor muziek.
Zonder enige aankondiging had Djingel Djangel een verrassend voorprogramma voorzien. Wat is beter dan de aangebrande rock cliches van Electric Six op te warmen met de betoverende theatrale verschijning van disco queen Vanity Fairy? Ze nam ons met haar zwoele, aan Studio 45-schatplichtige, disco mee op een speelse set vol met typisch Britse humor. Barry Gibb ontdaan van adamsappels en het gezelschap van frivole synthpop maakten van haar set een ware belevenis waar niet iedereen direct met mee was. Het leek soms op een act die ons alsnog niet deed twijfelen aan onze geaardheid, maar wel aan de ernst van de show. Even leek ze in de war, en gecounterd in haar opzet, toen ze vroeg wat er zoal te doen was in deze rustige stad “Whores & Coke!” ,wat ze vriendelijk negeerde. Een slungelachtige Hyacinth Bucket in roze glitters met de vereiste boa maakte er een boeiend eerste half uur van, en heeft ervoor gezorgd dat Antwerpen door het jaar altijd een beetje gay zal blijven. En een beetje gay is altijd ok!
Als jeugdige puber konden we in tijden dat internet nog te pril was om ons te verzadigen aan teveel informatie niet van de indruk ontdoen dat Electric Six een Duitse band was. Was het de tongval van Dick? De fictieve wansmaak die door hun oeuvre laveert? Don’t give a shit, ze komen uit Detroit, een stad die ons veel muzikale pap heeft ingelepeld. De enige link met het land dat de gestrekte rechterarm heeft uitgevonden is de auto-industrie en niet geheel op betrouwbare autobanden rolden ze door hun set. Dat gebrek aan geluidsmix werd stelselmatig doorheen het optreden verholpen waardoor de sappige synths en de backings beter doorkwamen.
‘Tongue In Cheeck’ is hun publiek geheim, en daar blinken ze in uit. De band die meer leden heeft geteld dan dat er in een dozijn kunnen had buiten ‘founding father’ Dick de norse Johnny Na$hinal (gitaar), de warrige Tait Nucleus? (keyboard), de nerdy Herb S. Flavorings (gitaar) en een bassist die verdacht veel weg had van de Britse acteur Simon Pegg mee. Ten slotte was er ook nog The Janitor (drums) die heel de boel door mekaar mepte.
Met de rechtlijnige Dr. K kregen we een niet mis te verstane boodschap en gezonde raad van tante Kaat mee. “Let”s Party! Yeah!” “An Apple A Day Keeps The Doctor Away” Allemaal goed bedoeld, toch werd er hier voornamelijk gekozen voor het voor een goed doel gebrouwen Tompintje. De wijzers van de klok tikten genadeloos naar het cijfer twaalf terwijl het buiten onophoudelijk sneeuwde op de tonen van de eerste stevig uitgedeelde tikken met After Hours en Naked Pictures. Die laatste deed ons beseffen dat we het wekelijkse bezoek aan moeder de vrouw misschien beter een week uitstellen.
Slechts de helft van de songs uit hun debuut Fire kwamen druppelsgewijs aan bod tijdens de show. Het mag gezegd worden dat ze dat niveau nog maar zelden hebben gehaald, mits paar uitzonderingen zoals de onuitspreekbare tongtwister uit Down At Mcdonnaldz, wat een verslavend refrein! Het meeste bijval werd toch vooral veroorzaakt door de klassiekers uit het debuut, zoals She’s White. “Oh Yeah!”
Er werd luidkeels meegezongen zoals bij Hij Speelde Accordeon van Luc Steeno, maar dan met meer testosteron. We huppelden verder door de set met nummers die voor de gelegenheid allemaal werden aangekondigd door opvolgende cijfers. Alles werd dansbaarder en de funky riedeltjes lieten iedereen genieten van een onderhoudende avond vol met ronkende muziek kitsch. Er werd gedreigd dat het licht uitging na de reguliere set, en het finaal gedaan ging zijn. Belofte maakte schuld, toch was de liefde te groot. Het licht ging even letterlijk uit om vervolgens te zien dat kapitein Valentine zijn matrozen een laatste keer aanvuurde met het fantastische Dance Commander, dat vooraf werd gegaan door het Lhbtqia+ anthem Murder On The Dancefloor. Een geweldig nummer in een versie die haar gelijke kende op de typische wijze zoals enkel Dick dat kan. “Belgium is rising in our rating”
Buiten maakten de wolken de belofte om nog even de kraan open te laten staan, maar niet voor al te lang. Nog nat van de heenreis stelden we ons geduld niet op de proef en kozen voor meer nattigheid richting thuis. Eenmaal aangekomen kropen we met de oogjes op half zeven om half twaalf in ons bed met één van de zes electrische dekentjes die hier in de kast lagen op te laden.
Setlist: Turquoise – DR.K – Pulling The Plug On The Party – After Hours – Naked Pictures – Staten Island Ass Squad – Down At Mcdonnaldz – The New Shampoo – Gay Bar – She’s White – Dirty Ball – Hot Numbers – Window Of Time – The Afterlife – Future In The Future – Improper Dancing – Danger High Voltage! – Synthesizer – Epidemic – Drugs Bis: Murder On The Dancefloor (cover) – geen idee – Dance Commander
