Dour op vrijdag kondigde zich timetable-gewijs als minder ophefmakend aan, maar de eerste drie artiesten en bands die we aan het werk zagen op deze alweer broeierige zomerdag, gaven ons meteen lik op stuk en verwenden ons met heerlijke concerten.
Net als daags voordien opteerden we om te starten in Le Labo om dan door te schuiven naar het zand in Le Garage. We waren overigens nog op tijd om van Zonmai in La Petite Maison Dans La Prairie het slotnummer mee te maken, eentje waarvoor ze een kring had gevormd rond zich in de grote tent. We hadden haar al bezig gezien eerder dit jaar en het is een rasperformer met een heel goeie stem, ook al wordt die door de goden van elektronica wel wat vervormd. Aangezien de afstanden tussen de podia bij deze temperaturen altijd tegenvallen, draalden we niet langer.
In Le Labo stond Dorothy Gale redelijk fantastisch te wezen, en als we haar outfit in rekening brengen zelfs dubbel fantastisch. De foto’s spreken voor zich.
De artiestennaam van deze getalenteerde Brusselse vloeit voort uit The Wizard Of Oz waarin het personage Dorothy Gale wordt vertolkt door Judy Garland. Je mag nul keer raden wat de echte naam is van Dorothy. Juist, dat is inderdaad Judy. Zo bepaalden haar ouders al van in het begin hoe ze als artiest zou heten, als het ware. Haar outfit werd overigens gestyled door Flore De Sermet. De debuutep van Judy is overigens vernoemd naar de hond van Dorothy Gale in de film. T0t0 heet die ep, en ook een beetje die hond. Eén van de nummers hierop heet Poppy en laat één segment bewonderen van haar gevarieerd elektronisch pallet. Het is electropop en baadt in de hippe bedroompopsfeer maar het is best een hypnotiserend nummer.
Het begin van het concert was eerder mysterieus, zoals het nummer Queens dat ook is. Fluisterend gezang en klaterende geluiden alsof we ons niet in Le Labo maar in een laboratorium bevonden. Het druppelen van vloeistoffen in proefbuizen met de hoog vervormde zanglijnen die het collectief een nogal Björkiaanse flair gaven.
Wij dachten ook aan Kaelan Mikla. Maar Wild Crows is wat ons betreft een alternatief zusje van Radioheads Kid A. De redelijk briljante melodie wordt verzwaard met een donkere electrotoets zoals Depeche Mode daar alle mogelijke patenten op heeft genomen. Parlando teksten en angstaanjagende achtergrondgeluiden deden ons de hele tijd reikhalzend naar de volgende zet van Judy hunkeren. Hoe het nummer heet waarin ze smachtend en half hysterisch iets over haar hersenen riep, was al een uitloper van het slotgedeelte waarin haar muziek opschoof richting het geweldige Patriarchy of zelfs een Malvina. Dorothy was ‘Gale’ overtuigend en één van de absolute ontdekkingen van Dour 2024.
Ontdekking nummer twee van een al even fabelachtig niveau overviel ons minuten later in Le Garage. Wat zit er in het Brussels kraantjeswater? Soror uit Brussel had niet alleen de nummers maar ook nog eens een erg energieke en geestdriftige live show in petto. New Born kwam vorig jaar al uit. Het Brussels viertal dreef hoofdzakelijk op de symbiose tussen bassiste Sophie Chiaramonte en zangeres Alice Ably. Gitarist Thibaut Lambrechts en drummer Théo Lanau maken het kwartet vol.
Alice combineert zang vaak met percussie wat de nodige extra schwung geeft aan de reeds erg opwindende nummers. Bohemian Paradise liet ook horen dat Ably een heel goede zangeres is. Dit nummer deed ons aan Uma Chine denken. In Copy Of You gingen alle remmen los. Hier klonk Soror als Black Mountain. Lang geleden dat we daar nog iets van hoorden, dus zalig dat Soror deze leemte voor ons netjes opvulde. Het gitaargeluid met de groovy baslijnen van Sophie was doordrongen van een fris klinkende seventies wind.
De animo en de spankracht tussen in eerste instantie beide dames spatte recht van het podium en buitelde via de frontstage in het mulle zand. Thibaut werd in het slot ook in de debatten betrokken en ging vaak in duel met Sophie of pepte het volk op voor een bijles grand-cru in psychedelische surfrock die Soror gewoon op meesterlijke wijze heruitgevonden heeft in 2024. We stelden vast dat ze al vaker in de Botanique gespeeld hebben. Hoe is het dan mogelijk dat we die nog nooit op een podium hadden gezien? Soror haalt voor ons het Dour-podium dit jaar.
Geen levende ziel die er ook maar een seconde aan twijfelde dat Charlotte Adigéry & Bolis Popul op het hoofdpodium van The Last Arena de op dat moment half gevulde weide volledig in hun magische dansgreep zouden krijgen. Zouden Charlotte & Bolis eigenlijk ooit al minder dan fantastisch geweest zijn? Charlotte zag er weer uit om door een ringetje te halen en haar boots verdienden méér dan ooit het predicaat ‘killer’. Alle hits en stampers passeerden de revue en tijdens en tussen de nummers hadden beide podiumbeesten veel oog voor elkaar en het publiek. En Charlotte is nooit verlegen om een reality check. “Zo zot da we hier op de main stage mogen staan, maar het zijn uiteindelijk wel dezelfde dixi toiletten als op elk ander podium. Boris, hoe was jouw toiletervaring?”
Het gouden duo op het podium heeft ook een gouden duo in de setlist want geen aaneenschakeling van songs wist het publiek zo zot te krijgen als het combo Making Sense Stop / Paténipat. Charlotte ging liggen aan de rand van de catwalk, een hoogtepunt. Aan onwaarschijnlijk straffe songs was er in de finale uiteraard geen gebrek. It Hit Me is een klassieker en zal hopelijk altijd hun optredens kruiden. Haha heeft nu eenmaal het voordeel dat de aanstekelijk theatrale lach gewoon iedereen mee aan het gieren krijgt en dat er met Thank You werd afgesloten was de evidentie zelve. Niks nieuws onder de zon maar weer een puike prestatie van C&B.
In La Petite Maison stond ene Irène Billard klaar met een percussionist. Haar artiestennaam Irène Drésel ontleende de 40-jarige Parisienne aan haar mama. Geen fotomateriaal van Irènes show, en dat is jammer want ze levert een totaalervaring op het podium als performer. Er zijn wel foto’s maar we bedankten voor de verplichting om goedkeuring te krijgen via het management. Drésel stond als een hogepriesteres achter een futuristisch verlicht altaar met bloemen alsof ze aan de hemelpoort de administratie bijhield. De klassiek geschoolde pianiste bracht echter repetitieve techno in de stijl van Underworld en leek in feite eerder geschikt voor De Balzaal, maar daar kon ze haar visueel spektakel niet tentoonspreiden. De prairie was volledig mee met haar opruiende beats & bleeps.
We verkasten dan maar naar de echte Balzaal die kreunde onder een loden zon maar ook onder het gestamp van een dansende massa die zich volledig smeet op de penetrante techno beats van de sensuele Daria Kolosova. Deze Oekraïense schone is al ruim 10 jaar actief als dj en mixt genres als breakbeat, industrial, electro, hardcore en jungle in een withete balans.
Na de Brusselse invasie aan het begin van de namiddag was het opnieuw het moment voor een Brusselse oplawaai in de Boombox. Daar hing immers in de late vooravond opvallend veel Stikstof in de lucht. Hiphop hadden we nog niet veel tussen ons hamburgerbroodje zien liggen, dus het leek het juiste moment.
De drie MC’s zijn Jazz Brak (Jasper De Ridder), Zwangere Guy (Gorik van Oudheusden) en Astrofisiks (Paulo Rietjens) die de beats produceert. Live worden de mannen bijgestaan door DeeJay Vega (Joris Ghysens). Net als daags voorheen bij Ice Spice schuwden ze de rapclichés niet. Mannen met petjes en een onbeholpen breed gesticulerend ge-ijsbeer over het podium moest je er dus bij nemen. Veel choreo past niet in het Stikstofkraam maar daar is geen plaats voor pose.
Wie de albums niet van buiten geleerd heeft en dus de teksten niet woord voor woord mee kan brullen is er wel aan voor de moeite want op zo een groot podium verliezen de woorden aan duiding door onduidelijkheid. Dat zette wel een domper op de beleving.
Er was al meteen Overlast met opener 2010, door Zwangere Guy, aanvankelijk solo op het podium ingerapt. Ook Gele Blokken kwam van dat album dat vooral lijzige rapsongs presenteert en per definitie al een vibe genereert en minder toegankelijkheid ambieerde. “Gele blokken langs de macadam” is ook wel een beetje een metafoor voor het land waar alles te koop is. Althans dat meenden we uit de tekst af te leiden. Dat is natuurlijk het handelsmerk van Stikstof. Familie Boven Alles. En van dat album kwamen al diep in de set Grondleggers langs. “Plantrekkers, goudzoekers en laat de politie maar hun plan trekken.” Bruxelles Arrive was sfeervoller en luchtiger in aanpak en de fans waren klaar voor de laatste hiphopgolven door de Boombox. Wij lieten ons op de rapgolven drijven richting Le Rockamadour.
Hard Being Hot (NMSS, Emilija, Stanislawa & Vera Moro) stonden daar plaatjes te draaien en ze hadden er veel zin in. Emilija, de dame met het zwarte ‘I Am Bored Already’ t-shirt stond op dezelfde plek iets meer dan een jaar geleden ook al solo te draaien. Rechts van haar (links voor ons) stond de non-binaire DJ Vera Moro. Humor stond centraal, samen met plezier maken. Le Rockamadour bleek ook dit jaar het oord voor onbekommerd dansen zonder je iets aan te trekken van het programma in jouw Dour-app. Tenzij je reviewer bent, dan moest je al onder weg zijn naar Le Garage.
Wie we daar hadden. Aerobic lessen voor gevorderden uit de backing track van Billy Nomates. En dat bij een slordige 30 graden. Haar zwarte jasje hield ze maar 3 songs aan, en dan ging het uit. De aanhouder wint niet altijd. De 34-jarige Tor Maries uit Bournemouth (oorspronkelijk Leicester) is met haar project als Billy Nomates begonnen dankzij een optreden van Sleaford Mods. Zowel muzikaal als theatraal zijn er behoorlijk wat raaklijnen. Voordien speelde ze in bands en nu dus solo.
Hoe ze die naam koos? Ooit kreeg ze haar artiestennaam als verwijt te horen toen ze op een optreden alleen aankwam. Ondertussen werkte ze al samen met Sleaford Mods en haar debuut werd zelfs ingeblikt door Geoff Barrow (Portishead). Haar no wave/postpunk maakte niet al teveel los, maar laten we wel zijn, wie had zin om te huppelen in zand bij 30 graden in de schaduw en er was op dat moment zelfs weinig schaduw in de garage… Ze toert nog steeds met haar albums Billy Nomates en Cacti (2023) en haar stage act en songkeuzes zijn dus dezelfde als op Sonic City en Hear Hear! 2022. Want daar speelde ze ook al Cacti-songs.
En als we dan toch moesten dansen, dan gingen we maar “all the way” in De Balzaal want daar was het al erg druk voor de Londense diva VTSS. Dit is de dj-naam van de Poolse Martyna Maja (nu Londense). Maja blendt pop-invloeden met hardcore niche electro-subgenres. Haar set was een aaneenschakeling van onvoorstelbare ’bangers’. VTSS stond garant voor onverwachte genrewissels en een geluid dat de druk steeds maar leek op te voeren. De VTSS-experience was indrukwekkend maar natuurlijk loodzwaar voor iemand die van nature vooral rockmuziek beluistert. Niettemin waren we behoorlijk onder de indruk. Maja, you were a hell of a ride.
Ruim 30 jaar geleden richtte Gary Meskil uit New York een hardcore heavy metalband op, genaamd Pro-Pain. De band kent vandaag de dag net 1 album méér dan het ex-bandleden in zijn rangen heeft. Dat is dus 15 stuks vs 14. Straf? Best wel, maar dat was ook de adoratie van de fans in Le Garage die afgeladen vol stond, en of er sfeer was. Het leek bijna alsof er een soort heilige Metal Misviering gepland stond. Wat de huidige bandleden betreft is het best straf dat de Belgische drummer Jonas Sanders naast oprichter Meskil de oudst gediende is, in zijn geval is dat dan 12 jaren dienst. Meskil en zijn Pro-Pain lieten geen gras groeien over het zand en gingen met een nietsontziende orkaankracht plankgas en bezorgden de garagisten de tijd van hun metalleven. Er zou volgend jaar een nieuw album komen, dat zou dan 10 jaar na Voice Of Rebellion zijn.
Als je overigens eens wil weten hoe de propainers klinken, luister dan eens naar Three Minutes Hate. Een smerige maar overheerlijke lap trashmetal voor fijnproevers. Natuurlijk zijn er net als in de hiphop scene veel metalclichés. De gekende metalvuist om er maar eentje te noemen, maar ook de naar dood en verderf verwijzende songtitels doe steevast hun duit in het zakje. In For The Kill was diep in de finale één van de vele hoogtepunten. Heerlijk om Pro-Pain eens live aan het werk te zien. Belgium was f*cking ready!
De headliner in De Balzaal was een absolute topper. De 34-jarige Vilvoordse ster Amelie Lens zorgde voor een tot de randen gevulde openluchtdiscotheek. Op een bepaald moment was er aan de ingang geen doorkomen meer aan en er was geen doorstroming van binnen naar buiten en omgekeerd meer mogelijk. De populariteit van Lens is deels ook te verklaren omdat ze al jaren aan de top staat en daags nadien op Tomorrowland headliner zou zijn. Fun fact, ze geraakte als een razende in de ban van elektronische muziek nadat ze bezoeker was op Dour 2005. Niet veel later werd ze als internationaal fotomodel opgepikt (Jean-Paul Gaultier ondermeer) en begon ze als model te dj’en onder de naam van haar toen reeds geruime tijd overleden moeder, Renée.
Ondertussen is haar modellenwerk al tien jaar passé want ze is fulltime dj en hoe! Ze draait vooral minimale techno met heel zware beats en bassen. Haar set kwam hierdoor vrij opruiend over en dat verklaart mede haar enorme succes.
Haar muziek selecteert ze op basis van het materiaal waarmee ze het liefst werkt en daar zijn gestripte minimalistische grooves met percussie erg geschikt voor. Ze mixt klassieke acid en tribal house met meer commerciële Europese trance. We vonden haar set erg imponerend doch na een half uur te zwaar om nog langer te blijven.
Er was met de afsluiter in Le Garage wel nog een alternatief, en wat voor ééntje. Guerrilla-strijders uit Frankrijk kwamen letterlijk op de barricades hun verhaal vertellen. Les Vulves Assassines, de naam alleen al, zakten af uit Parijs en zijn een marxistisch en feministisch bastion dat vuilbekkende riot grrrl punk maakt. Denk aan Sexy Sushi, Cocaine Piss of een hiphop-versie van Yelle. Het is een samenraapsel van dance, punk en hiphop maar steevast opruiend en hard gebracht. De namen alleen al van beide rapsters waren hilarisch. DJ Conant combineerde synths met zang en oproer zaaien. MC Vieillard combineerde de laatste twee met halsbrekende toeren en buitelingen. Ze droegen ook niet zonder reden kniebeschermers. Voorts hadden ze her en der oorlogscamouflage gesmeerd.
De dansbare maar steeds snoeiharde nummers bleven te allen tijde melodisch genoeg om naast het verhaal ook muzikaal overeind te blijven als band. De interactie was van het niveau van een avondvullend showprogramma. Zo werden stickers uitgedeeld en ballonnen opgeblazen die op de eerste rijen uitgestrooid werden. Een andere vorm van entertainment dan de confetti-kanonnen van Dua Lipa. Ze klonken uiteraard in de stijl van Phoebe van Lambrini Girls doorlopend kwaad en agressief. Ze zijn met drie voor alle duidelijkheid want hun gitariste met zonnebril, Sam, speelde een cruciale rol. Fans mochten frontrow meebrullen met de teksten. Het werd een dol slotakkoord op een erg boeiende Dourvrijdag. En de organisatie leek maanden geleden erg geïnspireerd te zijn bij de dagindeling want naar onze bescheiden mening was de slotzondag het ultieme slotakkoord in crescendo! Daar lees je dan morgen alles over.
Dour / Dorothy Gale / Flore De Sermet / Soror / Charlotte Adigéry / Daria Kolosova / Stikstof / Billy Nomates / VTSS /
Pro-Pain / Amelie Lens / Les Vulves Assassines
