Zaterdag trokken we naar de idyllische Villa Montald in Sint-Lambrechts-Woluwe waar het oudste jeugdhuis van Brussel, De Schakel, gevestigd is. Daar werden we overweldigd door een buitengewoon goed optreden van de legendarische band Chameleons.
Bij aankomst in het Roodebeekpark merkten we meteen de aanwezigheid van gelijkgestemden, allemaal gekleed in het kenmerkende zwart en met t-shirts die een eerbetoon brachten aan de beste bands uit het new wave tijdperk. Het jeugdhuis, dat verborgen ligt in het park, ademde de nostalgie uit van vroeger. Je kon de sfeer als het ware opsnuiven. De hitte was verzengend en het beloofde een hele uitdaging te worden om met z’n allen in dat kleine zaaltje te passen.
Dit concert had een extra speciale betekenis voor ons omdat gitarist Reg Smithies meespeelde tijdens deze tour. Het was maar liefst sinds 2000 geleden dat we Reg live hadden zien optreden, destijds in Theatrium Mechelen.
Met de krachtige opener Paper Tigers gaf frontman Mark Burgess het startschot voor een setlist van maar liefst 16 nummers, en het was meteen boenk op. We werden meegenomen op een nostalgische reis die wat ons betreft eeuwig mocht blijven duren.
Dan volgde A Person Isn’t Safe Anywhere These Days waarbij Burgess het publiek meenam in het verhaal achter het nummer. Hij vertelde over de brute moord op een oudere dame in de straten van Middleton die als inspiratie diende voor deze aangrijpende song.
Dromerige gitaarklanken vulden de zaal terwijl Burgess begon met zingen: “Don’t know what happened but somebody lost their mind tonight…” Het publiek genoot van de nostalgische woorden van Here Today en liet zich meeslepen door de gelaagde gitaarpartijen die door de zaal galmden. De ritmesectie volgde nauwgezet, elke slag viel precies op het juiste moment. Burgess zong met dezelfde passie en intensiteit als toen hij deze nummers als twintiger schreef. Een van onze persoonlijke favorieten is nog steeds Pleasure and Pain, dat steeds een blijvende indruk achterlaat. We gaven onszelf volledig over aan de emotionele kracht van de muziek en werden meegevoerd op een onvergetelijke muzikale trip.
De nummers van de albums Script of the Bridge, What Does Anything Mean? Basically en Strange Times volgden elkaar op in een perfecte mix, waarbij een harmonieus evenwicht ontstond tussen uptempo tracks en meer ingetogen nummers.
“Deze muziek werd gemaakt in Manchester, Engeland,” zo begon Burgess te zingen in Rule Britannia (As The Walls Close In). Destijds werd het nummer geschreven als een poëtische aanval op de regering Thatcher. Het nummer etaleerde briljant gitaarspel doorheen het hele nummer en ook hier voegde Burgess een eigenzinnige twist toe door het refrein van Transmission (Joy Division) te integreren.
Terwijl Burgess en zijn medebandleden bezweet waren door de verzengende hitte in het kleine zaaltje vroegen ze zich af of er alsjeblieft even een deur open kon. Het leek erop dat hij ter plekke kon bezwijken aan een hitteslag. Ondanks dat, ging de band onverminderd door en het merendeel van het publiek was vastbesloten geen enkel moment van hun favoriete band te missen. Toen Reg de kenmerkende beginnoten van Swamp Thing speelde werd het publiek helemaal wild. Als afsluiter en publiekslieveling mocht Second Skin natuurlijk ook niet ontbreken. De complexe en meeslepende gitaarpartijen brachten het publiek in extase.
Daarna zocht de band verkoeling, maar het publiek bleef maar roepen: “We want more… We want more…” En dus kwamen ze nog éénmaal terug om het dak eraf te spelen met Don’t Fall.
Chameleons’ unieke mix van poëtische teksten, kenmerkende gitaarklanken en onverminderde podiumenergie heeft ervoor gezorgd dat we na al die jaren nog steeds grote fan zijn. Het concert was ronduit betoverend en we hebben een diep respect ontwikkeld voor hun onderscheidende muzikale stijl. Als je nog niet de kans hebt gehad om ze live te zien raden we ten zeerste aan om een concert van hun tour bij te wonen. Het is een ervaring die je niet wilt missen.
