De jazzdag van het Brussels Brosella festival (zondag 9 juli) werd er eentje van een storm die een druppel baarde. De zondvloed, hagelbollen van wel 5cm en stormwind werden aangekondigd en de festivalstart verlaat van 13u45 naar 18u. Uiteindelijk bleek het einde van de wereld best mee te vallen en toen we iets vóór 18u aankwamen op het festival was er op enkele kleine plassen na weinig te merken van de apocalyps.
Des te beter natuurlijk en ook het publiek was blij dat er geen noemenswaardige schade was en stroomde massaal toe. Van de oorspronkelijk 8 wist de organisatie nog 6 bands een plaatsje te geven in het aangepast programma. Erg jammer voor de twee die afvielen natuurlijk maar straf dat het festival zo snel en efficiënt wist te schakelen.
Stipt om 18u15 mocht Sound Track laureaat ADJA de Gem stage openen terwijl het volk bleef toestromen. Frontvrouw Adja Fassa krijgt blijkbaar steeds meer souldiva allures en zoals dat dan gaat, moest de zevenkoppige band eerst enkele minuten op instrumentale wijze de spanning opbouwen vooraleer Fassa het podium kwam opgewandeld.
Geflankeerd door twee achtergrondzangeressen liet Fassa onmiddellijk horen waarom ze het zo goed deed tijdens Sound Track. Een klok van een stem, een groeiend vertrouwen in eigen kunnen, heerlijke nummers en een band die al dat moois stevig ondersteunde; een prima combinatie en perfect geschikt voor op een festivalpodium.
De perfecte show dan? Ja en nee. Waar een deel van het publiek begeesterd werd door de krachtige uithalen van Fassa die vooral het tweede deel van de set kenmerkten, had het voor ons wat minder mogen zijn. Aretha Franklin en Chaka Khan werden groot met dit soort vocale demonstraties, maar wij vonden hen eigenlijk altijd op hun best tijdens de meer ingetogen momenten en dat is bij ADJA niet anders. Over smaken… Graag maken we nog een speciale vermelding van Emile Hennuyer die onze oren weer eens serieus deed tuiten van plezier met zijn fijn gedoseerde trompetspel.
Op naar de main stage waar Hendrik Pellens, Eric Sleichim, Piet Rebel, Sebastiaan Cooman, Koen Maas, Raf Minten en Gideon Van Canneyt, samen BL!NDMAN al stonden te popelen om hun interpretatie te brengen van werk van de New Yorkse straatmuzikant Louis T. Hardin, gemeenzaam bekend als Moondog.
De blinde (hij werd blind op zijn 16de), excentrieke muzikant, componist en dichter beïnvloedde heel wat muzikale iconen zoals Lester Yong, Charlie Parker maar ook Philip Glass en Frank Zappa en liet letterlijk duizenden composities groot en klein na. BL!INDMAN (ja hoor, we bemerken de – onbedoelde? – link met de blinde componist) nam het op zich een aantal van die composities op hun eigen unieke manier op het podium te brengen.
Eigenwijs klonk het zeker, erg gevarieerd ook. Het ene nummer louter instrumentaal en vrij klassiek volgens de jazz traditie, het andere voornamelijk parlando en nog weer een ander met rinkelende belletjes en andere muzikale grapjes. Spannend, verfrissend maar ook wat chaotisch omdat veel van de stukken die gebracht werden vrij kort waren. Op die manier kwam er weinig flow in de set en leek het soms alsof er allemaal singletjes werden gespeeld eerder dan een album.
Tijd om voor het eerst het kanaal over te steken voor de Nigeriaans-Britse saxofoniste Camilla George en haar kwartet bestaande uit Renato Paris (toetsen), Rod Young (drums) en Jihad Darwish (contrabas). Ook George was zichtbaar opgelucht en tevreden dat ze toch kon spelen en die vreugdevolle energie stroomde rechtstreeks de volgelopen grasvlakte voor de GEM stage in.
George is een van de jonge exponenten van de bruisende Londense nieuwe jazzscene en ze is niet bang van wat kruisbestuiving tussen verschillende genres. In haar instrumentale nummers refereert ze vaak naar haar verleden in Nigeria en je hoort dan ook regelmatig invloeden van wat wel eens Afro-futurisme wordt genoemd. Een eerder filosofische strekking die zich op het snijvlak tussen Afrikaanse diaspora cultuur en wetenschap afspeelt.
Enfin, wat we eigenlijk willen zeggen is dat Camilla en haar band het publiek voor de GEM stage helemaal hebben ingepakt met hun energieke, bruisende set. Het was het eerste van een reeks erg straffe performances die we nog voor de boeg hadden op Brosella.
Want ook op de Main stage stond er vuurwerk op het programma met het kwartet rond de in Londen geboren Brits-Bahreinse trompettiste Yazz Ahmed. Ze speelde al samen met klinkende namen als John Zorn en het London Jazz Orchestra en stond in Brussel op het podium met Ralph Wyld (vibrafoon), David Manington (bas) en Martin France (drums).
Van Afrika naar Azië dus want ook Ahmed schuwt haar roots niet en kruidt haar composities graag met Oosterse accenten geweven rond boeiende en vaak wat mysterieuze melodieën. We kunnen er daarbij niet onderuit dat Wyld aan de vibrafoon regelmatig terecht de aandacht naar zich toe trok.
Het publiek was “laaiend”, of toch op de manier waarop het jazz minnende deel van de populatie laaiend kan zijn: discreet handgeklap en een kort “woew” hier en daar. Laaiend dus…
Het liep tegen 22u aan en het, alweer Britse, Binker Golding Quintet had duidelijk geen zin om te wachten tot de afgesproken 22u15 om aan hun set te beginnen. Saxofonist Binker Golding zag zijn set door de verschuivingen in het programma gekortwiekt tot 45 minuten in plaats van een uur en nam daar klaarblijkelijk geen genoegen mee. Goed nieuws voor het publiek dat zo toch een uur lang verwend werd.
En het was de moeite! Binker Golding Quintet bracht een stomende set volgens het jazz boekje met Binker zelf in een hoofdrol al had hij er geen enkele moeite mee om ook de andere bandleden regelmatig in het voetlicht te laten treden. Vooral pianiste Sarah Tandy deed daarbij menig muzikaal hart sneller slaan. Indrukwekkend!
Net zoals bij Camilla George werd er ook nu weer uitbundig gedanst. Minder geremd dan eerst daar de sluier van de nacht stilaan de laatste remmingen wegnam. Ja, het was even serieus feest op Brosella.
Omdat jazz liefhebbers ook maar mensen zijn die voldoende nachtrust nodig hebben, mocht Fred Hersch ons met zijn trio de nacht insturen. Levende legende Hersch bracht daarvoor de al even legendarisch Joey Baron mee aan de drums en Drew Gress op de contrabas.
Pure, fragiele schoonheid is wat we te horen kregen van het trio zestigers. Een collega fotograaf noemde Joey Baron “de stilste drummer die ik ken” en dat typeert de man eigenlijk helemaal. Geef Baron wat potten, pannen en een afwasborstel en hij blaast je gegarandeerd omver met zijn virtuositeit en creatieve spel. Dat geldt natuurlijk ook voor Hersch die, zoals steeds, erg geconcentreerd aan de piano zat en nauwelijks emoties liet zien. Hij liet ze gelukkig wel horen. Soms met veel noten maar nooit een noot teveel. Dosering, timing, subtiliteit…
Wat té rustig voor sommigen misschien maar het kon ons niet deren. Een prachtige afsluiter van een bijzondere, maar vooral bijzonder geslaagde jazzdag op Brosella!
