Het is de magie van Club B52 om een sterke programmatie te voorzien waar soms maar weinig volk op afkomt en dan toch een geweldig sfeertje te creëren. Vanavond is het niet anders, hoewel dat wellicht ook veel te maken had met de bands La Lune Noire en Tenedle.
Ondanks de warmte waarmee de twee sympathieke heren van Tenedle het podium innamen, raakte de muziek ons weinig. De zang die onvoldoende op mekaar afgestemd was bij de samenzang, klonk vaak vals en ook het stemvolume werd niet gedoseerd. Dat deed tekort aan de verwachtingen die de daarnaast wel vrij sterke instrumentale opbouw van de nummers boden. We kregen heel wat nummers van hun nieuwe album Traumsender te horen. Nummers met een duidelijke elektrobasis, die verzacht en opgewarmd werden door bas en gitaar, waardoor ze soms een catchy of zelfs jazzy tintje kregen. Een van de nummers die wel goed klonk, was het zachte Spring Will Never Come. Goed gebracht, maar als song eigenlijk niet veel meer dan een doorsnee kutballade.
De visuals die op de achtergrond geprojecteerd werden (vooral die bij Stranger In My Own Tongue), de verleidelijke vingerzetting van Mr. Tenedle op de synths (bij Sentenced To Death), de glimlach en het enthousiasme op het podium waren knap, maar konden het vocale gemis jammer genoeg niet goed maken.
Even over de ruimte tussen de podiumplanken en het plafond: check! Net gepast om Victor Verzijl en Sven Vogelezang – de twee grote heren van La Lune Noire – een bühne te geven, hoewel ze niet te dol moesten wezen met hun bewegingen. En wat zij op het podium deden, raakte ons en de rest van het publiek wél. Harder, sterker, sneller. Hartslagen stegen en de energie in de zaal en op het podium volgde.
Ook van La Lune Noire kregen we de nummers van hun nieuwe album Dictator te horen. Dat ze muziek met een boodschap brengen, hiermee maatschappelijk kritische thema’s aansnijden en dat wat mis loopt benoemen, maakt de nummers krachtiger dan ooit. Live kwam dit nóg meer tot uiting.
De hoogtepunten? Sterk elektronisch drumwerk dreven het uptempo nummer This Empty Room met kracht aan. De ‘leegte’ werd ook met het nummer Wired To The Screen aangehaald. De tekst en het geluid van de inbelverbinding bij de start en het eind van het nummer, verwijzen naar de grote aanwezigheid van sociale media, het gekluisterd zijn aan ‘posts & likes’, het gehecht zijn aan schermcontact die de leegheid in ons bestaan niet zal kunnen vullen.
De agressieve ondertoon in het dynamische nummer Hate werd bijna tastbaar. Bodiam (van hun derde album Echoland) stond ook tussen de Dictator-songs als een bunker. ‘As if something happened here…’ Shots Are Fired werd de dag na de aanslag in de Bataclan in Parijs geschreven werd, maar klinkt wel heerlijk catchy. Fijn dat ook de allereerste single Skin To Skin gespeeld werd!
Alleen al aan de titel, wisten we dat Fake News eentje van Dictator is. ‘Nobody has more respect for women than I do.’ De vrouwelijke vocals die door het nummer heen zweven maken het fluweelbitter. Dat het Mr. Verzijls favoriete zonde is, was erg duidelijk: Lust liet niet enkel de verleiding horen, maar ook de meest harde kant – zowel op instrumentaal als op vocaal vlak – van Sven. En hoewel het vakkundig uitgelegd werd door de mannen, zijn we toch nog steeds niet zeker of die dark room met de rode lampen uit Nudes nu écht wel over een foto-doka gaat…
En verder natuurlijk ook de humor van Victor en Sven die zich amuseerden en zichtbaar genoten van dit optreden. Mooi!
La Lune Noire: Facebook / Website
