Odes aan The Queen of Scotland, Chrissie Hynde, Stevie Nicks, het Belgische publiek, een officiële goedkeuring van ‘onze’ Brusselse wafels, héél veel ongein en vooral een sublieme show vol funky rock, feelgood vibes, sing along en enkele kippenvelmomentjes. Zo zag onze dinsdagavond er uit op 21 februari 2023, en dat hadden we te danken aan de immer charmante, goedlachse en energieke KT Tunstall en haar notoire muzikale trawanten.
KT Tunstall, ja dat is die van Black Horse and the Cherry Tree en Suddenly I See, twintig jaar geleden al wereldhits. Toch duurde het tot 2017 tot we écht aanpikten bij de sympathieke zotte Schotse, die toen in Oostende en Brussel opende voor Simple Minds op hun akoestische tournee. Sindsdien zagen we de zangeres nog tal van keren aan het werk, en weten we dat ze nooit voor minder gaat dan een geweldig muzikaal feestje. Dat was in de AB niet anders dus dinsdag.
De zangeres vergastte ons op een gloeiende set, opgebouwd rond het jongste album NUT, de afsluiter van de trilogie waarvan KIN en WAX de voorgangers waren. Themaplaten over respectievelijk ziel en lichaam. NUT handelt dan over de geest. De trilogie kwam rijkelijk aan bod, met ei zo na alle songs uit NUT in de set, afgewisseld met oudere hits en fan favorieten, een absoluut traktaat.
Even over negen, er klonken zweverige keys in het duister en een weinig later verschenen Kate Victoria Tunstall, drummer Andy Burrows (Razor Light) en bassist Seye Adelekan (Gorillaz) ten tonele. Geef toe: een illuster trio! Terwijl wat meer licht op de stage scheen, riep Tunstall hartelijk “Bonsoir Brussels” en met een uitermate vinnig en dansbaar I Am The Pilot werd meteen de toon gezet. Een prachtig Dear Shadow met een heerlijke onweerstaanbare groove volgde en zo hadden we alvast twee fraaie traktaten uit het nieuwe album gehad. Tunstall goed bij stem, zichzelf begeleidend op gitaar en de gebruikelijke effectjes en het duo die een puike ritmesectie vormden.
“We’re back in town, have you been alright? Some shit happened since we last played here.” (De zangeres voegde er later op de avond nog aan toe dat ze in die vreemde periode wel die derde plaat van haar trilogie kon schrijven). Niet dat het nodig was, maar Tunstall stelde ons gerust: “It’s not all new songs tonight”. We mochten gerust onze phones bovenhalen, als vervanger van aanstekers en een verrukkelijk pakkend Other Side of the World volgde. Ooh!
The River werd ingeleid door “let ’s have a song that has a guitar solo in it, right?” Right, KT! Wat een gewéldige versie van deze ‘klepper’ uit Wax, de tweede plaat uit de trilogie, jawel, mét gitaarsolo, kundig vertolkt door ene Stu, die de band af en toe vervoegde dinsdagavond. Tunstall vertelde over haar bewondering voor Chrissie Hynde, en een newwave-esque en extreem funky Demigod, was ons deel, rijkelijk voorzien van vette bassen en fijne gitaarlicks en catchy as hell. “Stevie for ever”, riep Tunstall. Ze had het dan eerst wel over Hynde gehad, de song is zowaar een ode aan Stevie Nicks.
Een lang verhaal over feestjes waar je als beginnend artiest wordt op uitgenodigd, feestjes waar niemand elkaar eigenlijk echt kent, alsook een specifiek feestje en een knappe actrice en haar angst voor paparazzi was de inleiding tot het bijzonder poppy en zomers klinkende Private Eyes. Met space rocker Hard Girls werd een uitstapje gemaakt naar KIN, de eerste plaat uit de trilogie. Tunstall speelde duchtig met haar loops en effectjes, zoals ze dat vroeger méér deed toen ze nog de zogenaamde ‘one women band’ was.
En van vroeger gesproken: het was tijd voor een back to the roots-moment. De muzikante stuurde Adelekan en Burrows even weg. “Nu speel ik even alleen, dit is voor iedereen die het recent moeilijk had, of dat nu heeft. Dit is voor jou.” En Tunstall zong en fluisterde, joeg een adembenemend mooi Feel It All door de zaal. Meisje met gitaar en fluwelen stem. Krop in de keel? Check! Kippenvel? Dubbelcheck!
Burrows en Adelekan mochten weer meedoen voor een knap akoestisch Hold On en in dezelfde setting Three, het nummer dat de drie thema’s van de trilogie albums samenvat, aldus Tunstall. Een heerlijke opgewekt nummer, machtig gezongen door Tunstall. Tijdens het aansluitende korte relaas over het NUT-album werd de zangeres onderbroken door een uk dat “I love you Katie” door de zaal riep. Aandoenlijk, maar geef deze jonge fan eens ongelijk?
De “ooh-ooh-ooh”-loopjes heeft Tunstall niet echt meer nodig, daar had ze nu Burrows en Adelekan voor om het onvermijdelijke Black Horse and the Cherry Tree op de zaal los te laten, een zaal die trouwens gretig meedeed. En plots was het 1983 en joegen Tunstall, Burrows en Adelekan een fantastisch Sweet Dreams (Are Made of This) van Eurythmics door de zaal, dat vervolgens opnieuw naadloos overging in het liedje over dat zwarte paard en die kersenboom. “Here’s to the Queen of Scotland”, riep Tunstall. Annie Lennox dus. De zangeres maakte meteen ook van de gelegenheid gebruik om de loftrompet te steken over Schotse acts als Garbage, Amy McDonald en, jawel, Simple Minds.
Met Push That Knot Away kreeg Tunstall zowat de hele AB aan het springen, die vette bassen van Adelekan hielpen daar natuurlijk ook bij. Wat een feest!
Er zijn nooit genoeg liefdesliedjes vindt Tunstall, dus schreef ze er nog maar eentje, “which was easy cause I was in love!” All The Time klonk inderdaad erg lieflijk, zij het wat klef misschien. Het werd thematisch gekoppeld aan Tiny Love en aan een lichtjes fantastisch Heal Over die de medley besloot.
Langzaam maar zeker, dat voelde je, werd de finale ingezet. Dat deed de zangeres gracieus met een zeer fijn en bijzonder goed ontvangen Saving My Face. Al bij de eerste noten werd zowat de hele zaal zot. “Thank you, so much Brussels, cheers to you and your waffles. You’ve been amazing. This is such an amazing place to be!” En met een potig Canyons werd besloten.
Klokslag half elf, dus eigenlijk curfew-tijd in de AB. Zou het? Jawel! Al gauw kwam de zangeres letterlijk het podium op gehuppeld. “De plaat is zo kort, we kunnen ze bijna helemaal spelen!” En met Out Of Touch had Tunstall zowaar nog een “positive covid song” voor ons in petto, grappige tekst, gedrenkt in swampy funk en rock.
Het dak zou en moest er af, dus werd een meesterlijk kolkend Suddenly I See opgespaard als ultieme einde van de set in een volop dansende en meezingende AB.
Was het nu onze zesde, zevende of achtste keer KT Tunstall sinds 2017? We weten het niet meer. Alleszins tellen we al weer af naar haar volgende doortocht, dat geven we grif toe. Ready to feel it all, again!
