Neen, stilzitten zit er niet in voor Kim Gordon. 39 jaar na haar eerste Belgische concert als frontvrouw van het legendarische Sonic Youth, pakte Kim – 71 and counting – het Gentse publiek vrijdag in met een meer dan kloeke show in Vooruit/VierNulVier. Opgehangen aan The Collective, haar tweede album als solo artieste, in maart uitgebracht door Matador.
Een show in twee bedrijven met een hermetisch aandoend eerste luik vol grimmige hiphop beats, bitsige trap en schreeuwerige noise met enkele no wave accenten. Niets voor amateurs van easy listening. Alle nummers van The Collective werden afgehaspeld in de volgorde zoals ze ook op plaat staan. Zelfs de ‘pauzes’ leken strak getimed, voor bindteksten in elk geval geen tijd. Meer ademruimte, variatie en gruizige klinkende gitaren in het tweede deel waarin werk van haar eerste album (2019, No Home Record) aan bod kwam.
De show was al enige tijd helemaal uitverkocht en bijgevolg zat de concertzaal barstensvol toen Kim Gordon haar opwachting maakte. Nog voor er één noot werd gespeeld mocht de concertganger de strijd aangaan met een temperatuur op saunaniveau, de b-kanten van de personen voor zich en de onvermijdelijke files aan de bar. Al dan niet in die volgorde.
Opener Bye Bye pookte de broeierige sfeer nog verder op. Met dank aan de all female begeleiding die wild om zich heen mepte terwijl Gordon haar lijstje aan hebbedingen – ik ga op reis en ik neem mee… – zo emotieloos mogelijk af dreunde. Een lijstje dat trouwens netjes afgedrukt rechts van haar microfoon lag te wachten. We zien het steeds vaker bij rockiconen op leeftijd; enkele maanden geleden had ook John Lydon in Vooruit al zijn teksten naast de microfoon geposteerd. Better safe than sorry.
I Don’t Miss My Mind mocht een eerste hoogtepunt heten in de set. De pompende beats inspireerden Gordon voor het eerst tot net iets meer dan bewegingsloos performen. Meer van hetzelfde volgde, bij momenten op orkaankracht, tot de (kleine) stijlbreuk Shelf Warmer. Het eerste nummer dat niet hondsbrutaal binnenkwam. Na drie overrompelende kwartieren bleek alles van The Collective gespeeld en verdwenen Kim & band zonder veel omhaal van het podium na een afgemeten “Thank You”.
Gordon sneed in de langgerekte encore No Home Record aan en dat bleek een goede zet want nummers als Air BnB en vooral het wild uitslaande Hungry Baby (waarin we een 21ste-eeuwse versie blijven horen van Stooges‘ 1970) voorzagen de show alsnog van de nodige zuurstof. De applausmeter ging navenant de hoogte in.
De band eindigde in Vooruit/VierNulVier zoals begonnen werd, met inzet van Bye Bye. Veruit het boeiendste dat het tweede album te bieden heeft. De uitzwaaiversie diende qua heftigheid niet onder te doen voor de eerste versie anderhalf uur voordien. Orgelpunt van een ronduit verpletterende show.
