Wat is er beter dan op een snikhete zomerdag een concert in openlucht mee te pikken? Geen festivalterrein dat overrompeld is door stinkende hamburgertenten, gewoon een landelijke locatie net buiten het Gentse stadscentrum. Daar zorgt Democrazy voor. Op een afgedankt haventerrein zittend in het gras genoot het publiek van zingende krekels, een aanstormend talent uit Austin en een gevestigde waarde binnenin de indiewereld.
Gehuld in het zwart (Pitchfork omschrijft haar akoestische countrysongs dan ook als gothic) en met alleen een gitaar als metgezel nam Jess Williamson ons mee naar haar weemoedige, fragiele wereld. Ze heeft pas één plaat uit (zelf uitgebracht en slechts zeven songs daarop) en vanaf de eerste noten hoor je dat er een grote dame aan het werk is. Haar muziek wordt vaak vergeleken met de neerslachtige indiefolk van Joanna Newson. Dat is ook zo, haar songs (inclusief een briljante versie van Wicked Game van Chris Isaak) gaan over eenzaamheid, maar vooral over zelfstandigheid en het geloof in jezelf. De Amerikaanse was verheugd dat ze op Europese toer mocht met Kevin Morby, maar geloof ons: binnenkort zal ze zelf een zaal kunnen vullen. In het leven (en zeker in de muziekindustrie) hangt natuurlijk alles af van dat tikkeltje geluk, dat weten we zelf ook wel, toch zijn we er na dit optreden van overtuigd dat deze 25-jarige Amerikaanse het waarschijnlijk zal maken.
Aan singersongwriters die doen wat Dylan al decennia doet is er geen gebrek. Het is een statement die de liefhebbers van het genre misschien de gordijnen zal injagen, dit zo maar ontkennen kunnen we echter niet. Kevin Morby haalt wel zijn mosterd uit de platen van The Bard, toch is het meer dan dat. Het is zeker geen wonder dat de muzikant die bij het indiepubliek al wat faam vergaarde met zijn bands The Babies en Woods, een plek vond op het befaamde Dead Oceans-label dat in zijn eigen Texas is gevestigd.
De reden van Morbys bezoek aan Gent was de release van zijn derde studio-album Singing Saw die werd geproducet door Sam Cohen die met de meest uiteenlopende artiesten (van Trixie Whitley tot The National) samenwerkte. De 28-jarige Amerikaan die tegenwoordig L.A. als thuisadres verkiest weet zeer goed wat de geheimen van monumentale poprock zijn. Dat hij af en toe eens buurtje leen bij Lou Reed speelt neem je er maar al te graag bij. Hoewel Morby geen spraakwaterval is, kon hij best lachen toen iemand over een krat bier sukkelde of de elektriciteit voor een minuutje uitviel. Ook al kan Morby akoestisch zijn mannetje staan zoals op het slotmoment Black Flowers zijn Meg Duffy (gitaar), Cyrun Cengras (bas) en Justin Sullivan (drums) minstens even belangrijk. We zegden het al, een singersongwriter, maar toch anders.
