In Dreams: tussen slapen en waken
Na de succesvolle eerste editie van In Dreams in 2016, een samenwerking van Kunstencentrum Nona, Cultuurcenrum Mechelen en Radio Klara, werd vrijdag 1 juni 2018 in de Minderbroederskerk van Cultuurcentrum Mechelen opnieuw vier uur lang opmerkelijke live-radio gemaakt ‘tussen slapen en waken’. Klara-presentatoren Lies Steppe en Bart Vanhoudt loodsten de aanwezigen en radioluisteraars doorheen de aparte droomwereld en avond vol opmerkelijke performances, de vier uur vlogen zo voorbij.
Tijdens het bizarre spookachtige luisterspel Apparationals van theatermaker Diederik Peeters, rode draad doorheen de avond met elk uur een aflevering, werden we vervreemd wakker in de tweeëntwintigste eeuw. Maar er stond vooral muziek op het programma tijdens In Dreams, met muzikale interpretaties van dromen en enkele fraaie ‘droomcovers’. Met als absolute uitschieters Sylvie Kreusch en Matthias De Craene die een dwars en bloedgeil Mr. Sandman neerzetten en een prachtig Dream Baby Dream door Wwwater. Maar hét orgelpunt van de avond was de immer geweldige Mauro Pawlowski die met diens Braaknootensemble op meesterlijk wijze Boudewijn de Groots psychedelische opus Nacht En Ontij nieuw leven inblies. De heksen, trollen en kobolten alsook Satan waren in de kerk. Of was het een droom?
Om een vlot verloop van de avond te garanderen, stonden vier podia opgesteld: geen tijd noch mogelijkheid of noodzaak voor change-overs dus. Om acht uur stipt startte Roy Orbisons In Dreams, thema en begintune van het festival. Pascal Deweze mocht de spits afbijten met zijn keuze van droomcover. Deweze koos voor In Mijn Droom van Will Tura uit 1965, iets wat je misschien niet van de rocker zou verwachten. “Maar dit hoort bij de Vlaamse roots, en is een sterke song” vond Deweze. Wanneer verbeterd door Lies Steppe: “nu ja, Franse roots dan”, want een nummer dat oorspronkelijk van Robert Cogoi (Si Un Jour, 1962) is. Samen met de Arthur Blanckaert Strijkers – Arthur Blanckaert is Will Tura’s echte naam – zette Deweze een meer dan verdienstelijke versie neer van dit inderdaad mooie lied, waarin de zanger zich ontpopte tot rasechte crooner. Sterk!
Met zijn nieuwe project MDC III wilt Mathias De Craene (Nordmann) het verleidelijke spel tussen drums en sax centraal stellen, daarbij geïnspireerd door het album Interstellar Space van John Coltrane. Met Simon Seghers en Lennert Jacobs telt MDC III dan ook maar liefst twee drummers. Van verleidelijk gesproken: voor In Dreams werd de bekoorlijke Sylvie Kreusch (Soldier’s Heart, Warhaus) bereid gevonden om mee aan boord te springen. Het viertal nam het anders o zo mierzoete en onschuldige Mr. Sandman van The Cordettes uit 1958 onder handen en hoe! Tijdens In Dreams speelde Mr. Sandman de onschuld volledig kwijt, schrijf dat maar in de boekjes! Ingeleid door een vage sample van de originele versie volgde een broeierig feest van ritmiek, zompige grooves en sensualiteit of was dat sexualiteit? Of nog: een onweerstaanbaar duel tussen sax en percussie met Kreusch die de woorden zwoel fluisterde en declameerde, terwijl ze bijzonder lening, suggestief en sensueel over het podium bewoog en kronkelde. Op gegeven moment werd de melodie volledig verlaten en gedeconstrueerd, nog meer ritmiek volgde alsook een geweldige dissonante en verdwaalde saxofoon-partij waarna terug aangeknoopt werd bij het thema. Spraken we over sensualiteit en sexualiteit? Dan geldt dat zeker ook voor de onheilspellend mooie, lome en zwoele trip die Running Blaze was. Met een opnieuw super sensuele en begeerlijke Kreusch die prachtig fluisterde, kreunde en zong. We weten dat Sylvie Kreusch druk aan haar eigen carrière werkt, maar met MDC III mag ze wat ons betreft nog meer projectjes doen. Running Blaze staat alvast op de debuut-ep van MDC III mét Kreusch op zang. Kopen die handel!
“Ik zie daar iemand dansen! He, mijnheer kom gerust wat meer naar voor, en blijven dansen, he!”, sprak Charlotte Adigéry nadat ze met haar Wwwater ons had omver geblazen met een prachtige interpretatie van Dream Baby Dream van het iconische electro-duo Suicide, Adigéry’s droomcover. Wat een keuze! De keys van Boris Zeebroek klonken een stuk potiger dan die in het origineel, Steve Slingeneyers percussie was perfect en dat Charlotte een prachtige stem heeft, is een understatement van formaat. We mochten ook genieten van een heerlijk Mine Yours en was die andere song Wwwater? Beiden te vinden op de ep La Falaise, de eerste fysieke release die naar nog veel meer smaakt. Lies Steppe wou wel es weten waar die drie w’s in de bandnaam nu eigenlijk voor staan. Nu weten we dus dat www in het Egyptische alfabet water betekent, en dat die drie w’s ook de golven suggereren. Leuk weetje! Feit is dat Wwwater dé revelatie van de laatste maanden is, dat die overheerlijke mix van soul, r’n b, hiphop en synthipop aanstekelijk werkt en dat Charlotte de sterren van de hemel zingt. Je kon het allicht al eerder lezen, maar het is ook gewoon waar: dat Wwwater een hele grote act gaat worden, staat buiten kijf.
Behalve droomcovers waren er dus ook nieuwe muzikale interpretaties van bestaande dromen. Zo bracht Zoë McPherson gewapend met sampler en electronica-apparatuur een ode aan Dion McGregor (misschien bekend van de elpee The Dream World of Dion McGregor, 1965) wat een bijzonder bevreemdende soundscape opleverde, redelijk monotoom en misschien net iets te lang. Maar net wanneer je je op die gedachtengang betrapte, nam de compositie een nieuwe, meer uptempo wending en werd het zowaar bijna dansbaar. Wat Frederik Croene & Timo Van Luijck deden was dan net iets boeiender, al was ook hun interpretatie van een hypnose sessie redelijk, repetitief, met hun minimale compositie op keyboard en piano, namen ze je bij je nekvel in een beklemmend sfeertje en mee in een soort van trance. Wat Brecht Ameel deed, kon ons bekoren. Ameel haalde een oude opname van William S. Burroughs van onder het stof die hij begeleidde op de steelmandoline. Dat leverde wonderlijke klanken op. Op het ene moment dacht je een middeleeuwse ministreel te horen, dan weer Orientaalse klanken.
Om kwart voor elf was het tijd. Tijd voor de zwarte hoogmis, tijd voor Nacht En Ontij! Mauro Pawlowski en het omvangrijke Braaknootensemble namen plaats op het podium, het inleidende gemompel zoals we dat van de plaat kennen, klonk, de strijkers zetten in en de donkere trip kon beginnen. “Meisjes wachten nachten op de god Sjalomon Ra. De draak bewaakt Ophelia die in de laan der leguanen met jasmijn onder platanen terugdenkt aan Antarctica. Helion verkracht daarna voor mijn ogen Ariadne. Zacht glazuur is Babylon…”. Mooie samenzang door Annelies Van Dinter, Lore Dejonckheere en Mauro in Babylon, misschien nog het meest conventionele deel van Nacht En Ontij.
“Mos en morgendauw lichten op in de eerste roze zonnestralen. Bloemen openen de kelken, vaag, en versluierd in nevel. De heksen zijn verdwenen, en zo ook de kollen en kobolten, de gedrochten.
Weggevlogen op de eerste stralen van de nieuwe dag”. Het wonderlijke, bevreemdende en occulte ‘luisterspel’ dat Heksen-Sabbath heet, was begonnen. Lore Dejonckheere declameerde het leeuwendeel van de teksten, bijgestaan door Annelies Van Dinter en Mauro op zang. Dat het niet altijd eenvoudig is om zulke lappen tekst te brengen is nogal wiedes, maar Dejonckheere bracht het er goed van af, beter dan op de première in de AB, waar ze zich al eens versprak. Alleen jammer dat ze op gegeven momenten misschien de verkeerde klemtonen en intonaties legde, maar dat is detailkritiek die komt van melomanen die de plaat volledig van binnen en van buiten kennen.
Het was geen straf om de geniale interpretatie van Nacht En Ontij van Mauro en het Braaknootensemble voor een tweede keer te mogen beleven, we tekenen trouwens zo voor een derde sessie. Net als bij de originele geluidscollage van Boudewijn de Groot, viel er véél te ontdekken en kwam je oren te kort. Maar ook ogen bij het Braaknootensemble, natuurlijk was het een plezier om de uitstekende muzikanten aan het werk te zien, maar ook die angstaanjagende prachtige visuals van Jaak De Digitale waren een absolute meerwaarde. De beeldkunstenaar heeft goed naar de plaat geluisterd en vat de sfeer perfect, zo veel is duidelijk.
Ook nu werd Wie Kan Me Nog Vertellen, bij het originele album samen met Aneaes Nute vinden op de bonus-single, verwerkt in de Heksen-Sabbath. Eerst fragmentarisch en gezongen door Annelies en Lore, later in volle glorie met Mauro op vocalen: “Wie kan me nog vertellen van de eerste vliegmachine. Heeft u hem ook gezien toen ie naar beneden stortte? Nu grinnikt u, maar u grinnikt niet als u te pletter vliegt: een vliegtuig is een smiecht waar niet mee valt te sporten”.
Aenaes Nu werd ingelast net voor de finale van Heksen-Sabbath, en dat bleek een goede keuze, daar paste dat perfect. Ook nu was het deel nabij die finale, waarbij Annelies ons overtuigde dat Satan aanwezig was: “Satan is hier, Satan is hier!” lichtjes hilarisch en fantastisch. Bij het buitengaan van de Minderbroederskerk, na afloop van de sabbath, keken we toch nog eens goed rond, waar zat Satan nu? Was hij alweer vertrokken of was het een droom?
Mauro Pawlowski en het Braaknootensemble geven op nog een paar locaties hun lezing van Nacht En Ontij, en doen het werkstuk en Boudewijn de Groot alle eer aan, dat konden wij nu een tweede keer ondervinden. Poog dit dus zeker nog mee te pikken. Dra staan ze in Paradiso (Amsterdam) met het werk, Boudewijn de Groot zou er dan ook bij zijn, zo vertelde Mauro ons.
De tweede editie van In Dreams was bijzonder geslaagd. En aangezien er nog wel meer met het thema dromen te doen valt, met alleszins nog voldoende droomliedjes, hopen we dat er over twee jaar ook een derde editie aankomt. Maar het is aan Kunstencentrum Nona, Cultuurcentrum Mechelen en radio Klara om die knoop door te hakken. Onze zege hebben ze alvast.
