Democrazy slaagde er afgelopen zaterdag eens te meer in om een ijzersterke affiche te koppelen aan de organisatie van alle veiligheidsmaatregelen om het vermaledijde virus in te dijken. Let there be rock! Waarvoor hulde. Het ‘sold out’- bordje mocht in elk geval weer uit de kast. Enkele honderden liefhebbers zaten er bubbelgewijs bij in de DOK-hangar en zagen dat het goed was. Tot twee maal toe. De barre najaarskou joeg niemand voortijdig naar huis.
Anders dan aanvankelijk gepland mocht Manngold de debatten openen. Een thuismatch voor Rodrigo en co en een aangenaam weerzien na zoveel tijd, want de laatste Manngold-show lag intussen al meer dan drie jaar achter ons. Het liet zich raden dat zo’n interval wel wat personeelswissels met zich mee zou brengen en dat bleek ook het geval.
De line up van vorige zaterdag was allerminst een kopie van het veelkoppige gezelschap dat Manngold ooit was. Anno 2020 gaat de band door het leven als een kwartet, in een oerklassieke rockbezetting (twee gitaren, bas & drums) bovendien. Wel schoon volk aan boord met Coussée van Rheinzand op bas, Missegers (dEUS) op drums en Helena Mayorga-Paredes (tweede gitaar).
Rodrigo Fuentealba nam zijn collega’s zelfverzekerd een uur lang op sleeptouw en kreeg zelfs de achterste rijen stil met een even sfeervolle als energieke mix van kraut en rock. Geen evidentie als die laatste rij zich in onderkoelde toestand op 70 meter van het podium bevindt en de playlist tal van nieuwe dingen bevat die zo goed als niemand (al) kent. Ondanks dat klonk een stevig applaus en niets dan goedkeurend gebrom eens de laatste noot was weggestorven. Prima rentree van een sterk onderschatte band.
Ook het weerzien met Heisa hoorde thuis in de categorie van ‘bijzonder aangename ervaringen’. In mei bracht het Limburgse trio met Joni (Mayway Records) het langverwachte eerste album uit. Een indrukwekkende cocktail van math, noise en een buslading bevreemdende geluiden waarvan je alleen maar kan vermoeden hoe ze tot stand komen.
Heisa laveert steevast tussen lamenterend zacht en uitzinnig hard, tussen secuur-afgemeten en rommelig-nonchalant. Werken met contrasten werkt. Goed voor een even onorthodox als apart bandgeluid dat weinig op heeft met klassieke songstructuren. Niets of niemand komt in de buurt van de sound van Heisa. Wie denkt alles al eens gehoord te hebben, moet dringend de Heisa back catalogue beluisteren. Euh ja, wij zijn fan.
De release van Joni had de start moeten zijn van een reeks shows en een razend drukke festivalzomer. Met een doorbraak richting bre(e)d(er) publiek als het even kon. Tot Covid-19 keihard in de weg kwam lopen. Weg podia, weg momentum. Doodjammer.
Een nieuw album dus, maar dat belette de band zaterdag niet om een vliegende start te nemen met de knaller Bassenge – voortreffelijke binnenkomer/iedereen meteen klaarwakker – en Cutting (isn’t cutting anymore). Twee uitstekende nummers van de eerste ep die al langer op de playlist staan en te goed zijn om in de kleedkamer te laten. Starten met dingen die al langer in de vingers zitten heeft ook zo zijn voordelen als er veel volk op zit te kijken.
Meteen na die overtuigende start werd een blik Joni-nummers geopend, de tribaal klinkende single Let Go voorop, een woeste regendans voor de uitgedroogde planeet. Frontman Jacques oogde dan al behoorlijk vermoeid wegens snipverkouden. “Het is geen Covid”, zo liet hij het publiek weten. Goed verkouden dus maar dat zette geen moment een rem op zijn enthousiasme.
Voor de finale, na drie kwartier spelen, werd een beroep gedaan op Keep It, zowat het vlaggenschip van Joni en één van de meest geslaagde nummers die de band op haar rekening heeft staan. Keep It passeerde tweemaal de revue, één maal in zijn ‘reguliere’ (album-) versie en nog eens bij wijze van encore. Maar dan in een fors stomende punkversie, aan (minstens) drie maal de oorspronkelijke snelheid. Heerlijk Heftig Heisa – vuurwerk aan het eind van een kouwelijke dag.
Heisa treedt volgend weekend, zondag 04/10, op in Leffinge (Middelkerke). Het podium wordt dan gedeeld met DIRK. Tickets 21€.
