We moeten toegeven dat we, toen we het nogal amateuristische logo van deze Aarschotse band zagen en werden geconfronteerd met de nogal suffe titel van hun debuut-ep, dachten dat we te maken hadden met een puberale punkrockband. Maar in de reeks “don’t judge the book by it’s cover” hadden we het bij Drowing, Not Waving totaal verkeerd.
Dit viertal maakt ijzersterke indierock waarin we echo’s in horen van Buffalo Tom, The Posies en The Afghan Whigs. Vanaf opener Strange werden we weggeblazen door hun straffe sound. Zo’n zalige gitaarrock die indruk maakt en dan nog een dijk van een stem! Nick Nijst mag van ons de Greg Dulli van de lage landen genoemd worden. Wat een power kan die uit zijn stembanden krijgen.
Ook Walls knalt binnen als een bom en met Floating Uneasy laten deze gasten zien dat ze ook in de rustige nummers kunnen uitblinken. Met Waiting en Contrast vliegen ze er nog eens stevig in maar in het het laatste nummer leggen ze ook wat zachtere klemtonen die afwisseling in deze knappe song brengen.
De ep werd in de lente opgenomen om in de zomer te worden uitgebracht met de nodige promo optredens. Door het coronavirus viel dat allemaal in het water, vandaar de titel Bummer Summer. Geen onbelangrijke voetnoot dus, maar voor ons telt vooral dat deze band een enorme straffe ep heeft uitgebracht.
Deze kerels van Drowning, Not Waving schrijven indrukwekkende nummers en hebben een geweldige sound. Na de eerste noot zijn we hun logo al lang vergeten en zijn we overtuigd door hun volwassen songs. Drowning, Not Waving moet van ons zeker niet verdrinken of zwaaien maar gewoon verder vette nummers blijven maken.
