Electro-pioniers met respectabele leeftijd die én regelmatig optreden, én ook blijven boeien… er zijn er maar een handvol. Gary Numan is er één van.
Deze veteraan is bovendien niet blijven stilstaan bij het electro-gedeelte om zich daarna keer op keer te herhalen. Numan is immers met zijn tijd geëvolueerd en brengt al jaren op plaat , maar ook in zijn optredens ook industrial songs van de bovenste plank.
En ook de show die Gary in de Antwerpse Trix bracht had dezelfde kenmerken: een knappe mix van oude hits afgewisseld met nummers uit zijn latere en ook meest recente album.
Dit optreden was trouwens ook een beetje speciaal. Op 8 maart (maar dan 60 jaar geleden) werd Gary (Anthony Webb) Numan immers geboren in het Londense Hammersmith. Op een heel jonge leeftijd speelde hij al in een punkbandje, maar toen hij louter toevallig in contact kwam met een Moog-synthesizer kreeg hij het electro-virus te pakken en richtte hij kort erna Tubeway Army op met bassist Paul Gardiner.
Met deze band werd hij internationaal bekend en scoorde wereldhits als Are friends Electric? en Cars. Een unieke sound die sterk gekleurd werd door de typische Moog-klanken en later heel wat artiesten zou inspireren..
We waren er trouwens eerder op zijn vijftigste verjaardag ook al bij in de Manchester Academy. Ook dat was destijds een al spectaculair optreden dat nog steeds fijne herinneringen naar boven brengt. Reden te meer dus om er ook op zijn zestigste verjaardag bij te zijn in ons Belgenlandje.
In de inkomhal van de Trix stond (zonder dat Numan het wist) een gigantische verjaardagskaart waarop het publiek zijn wensen voor hem kon noteren.
De grote zaal van de Trix was tot de nok gevuld. Zoals op de meeste van zijn optredens stonden op de voorste rijen zijn meest loyale fans (de Numanoids), die speciaal uit het VK en onze buurlanden waren afgezakt om zijn verjaardagsoptreden te mogen beleven.
Eerst was er een relatief aangenaam voorprogramma van het uit Los Angeles afkomstige trio Nightmare Air. De songs waren niet slecht: we kregen geregeld al de kenmerkende Numan-synths te horen (hoewel er in de verste verte geen synth te bespeuren was op het podium!) en op de voorgrond een engelachtige zangstem van de bassiste op de tonen van industrial sounds.
Zoals eerder gezegd niet slecht, maar het was niet echt beklijvend . En je zag duidelijk dat de aanwezigen uitkeken naar wat nog moest komen. Na dit optreden duurde het dan ook niet lang of het publiek scandeerde voortdurend Numans naam in de hoop dat de man zijn set zou beginnen.
Toen dit uiteindelijk zover was was het eigenlijk al erg snel raak. De set met gestart Ghost Nation uit zijn laatste album Savage. Met dit nummer was eigenlijk al meteen de toon gezet. Wat volgde was een zeer sterke live performance met een uitstekende en erg afwisselende setlist zoals we van Numan ook gewoon zijn.
Het publiek kreeg wat het wilde: overweldigende en kenmerkende synths, sterke basriffen en een uitmuntend gitaarwerk. En dat alles gecombineerd met de nodige lichteffecten en een knappe videowall.
De eerste 2 nummers was het talrijk opgedaagde publiek aanvankelijk eerst nog een beetje afwachtend, maar zeker bij het derde nummer (het wat oudere maar nog steeds ijzersterkte derde nummer Metal) had iedereen zijn “draai” gevonden in de Nuworld.
Wat volgde was een mooie en gevarieerde potpourri van de beste nummers uit verschillende van zijn albums. Zo kregen we o.a Halo uit Jagged, Everything comes down to this uit Splinter, maar ook werk uit de albums uit zijn beginjaren werden geserveerd. Ik denk hierbij met plezier terug aan bvb. Down In The Park uit zijn tweede album Replicas waarbij het publiek woord voor woord de lyrics meezong.
En uiteraard werd ook het (laatste album Savage geregeld in de aandacht gebracht. O.a het uitstekende My name is Ruin (waarop Gary’s dochter Persia meezingt) stond op de setlist . Helaas was Persia er deze keer lijfelijk niet bij, wat enkele maanden geleden bij zijn vorige passage in België wel zo was. Het kind zal waarschijnlijk ook schoolse verplichtingen hebben zeker?
Ook tijdens dit optreden mochten klassiekers als Cars en Are Friends Electric? uit de beginjaren uiteraard niet ontbreken. Beide tracks werden door het publiek uit volle borst meegezongen, uiteraard met de nodige “woho’s”.
Wist je trouwens dat Cars zo’n topsong is dat het in Simpsons tot tweemal toe door Homer (weliswaar in zijn eigen typerende stijl) wordt gezongen?
Na een zeer knappe set van 15 nummers verdween Numan weer even in de coulissen. Wat volgde was een luid en gemeend applaus. Een uitbundig “Happy Birthday To You” werd ingezet door de fans.
Gary liet dan ook niet lang op zich wachten en verscheen algauw opnieuw onstage.
De bandleden wensten hem één voor één een gelukkige verjaardag toe en toonden hem de door zijn Belgische fans gesigneerde verjaardagskaart.
Helemaal week werd de man echter pas toen zijn dochters via een vooraf opgenomen videoboodschap hem hun persoonlijke verjaardagswensen overmaakten.
Het lijkt allemaal misschien een beetje melig, maar het was een oprecht en geëmotioneerd moment waarin Numan liet zien dat hij ook uit zijn rol van de koude robotachtige Numanoïd uit de late jaren 70 kon komen.
Een korte bisronde werd ingezet met het legendarische Me I Disconnect From You uit de late jaren 70 en als afsluiter het ontroerende Prayer For The Unborn waarin Numan ons even herinnert aan de miskramen die zijn vrouw Gemma heeft gehad.
Numan zit op zijn 60ste nog steeds vol energie en weet keer op keer een goede performance te brengen. Ik was, en blijf nog steeds fan van deze kerel. Respect!
Foto’s (c) Ann Cnockaert
