“A lot has changed”, vertelde Natalie Mering, sinds haar eerste optreden in België in 2007 met Jackie O Motherfucker haar toenmalige band. Dit jaar stond het actuele vehikel van Mering, Weyes Blood, naar verluidt al 170 keer op een podium, waarvan drie keer in België. Na de Botanique en Werchter was dit keer De Roma het (wat groot uitgevallen) toneel voor een feeërieke aflevering van de Holy Flux Tour.
Een donker romantische sfeer op het podium, in de lijn van het artwork van And In The Darkness, Hearts Aglow, het prachtalbum uit 2022. Schaars blauw en rood licht, kandelaars, bloemen en videoprojecties op het achtergrondgordijn. Mering kwam onder applaus van de fans op bij It’s Not Just Me, It’s Everybody in haar witte kleed met cape, als een kruising tussen Disney’s Belle en een heilige jonkvrouw uit een mysterieus verleden. Bij de eerste danspasjes op het podium, hoorden de eerste gilletjes van het loyale publiek.
Het piano-gedreven Children Of The Empire volgde, net als op de plaat. En deze compositie kon niet anders dan de geest oproepen van de gesofisticeerde kamerpop van Brian Wilson, maar dan met een veel betere zangeres achter de micro. California rules.
We kregen een lichtjes ingekorte set (de tol van het touren?) met vooral tracks uit de laatste twee albums Titanic Rising en And In The Darkness, Hearts Aglow, de eerste twee delen van een trilogie, verklaarde Mering bij de release. Live klinkt de muziek uitstekend, de vijfkoppige band, frontvrouw inclusief, brengt het gelaagde geluid van de studio getrouw ten tonele. Een glansrol voor bassiste Allee Fütterer, die ook perfect de harmonieën meezingt en Dillon Casey op van alles, maar tijdens Andromeda op slide guitar.
Het dwepen met het sacrale ligt er dik op in God, Turn Me Into A Flower. Een donker podium en de Adam Curtis video op de achtergrond; tegenlicht tekende het silhouet van Mering. “It’s the curse of losing yourself when the mirror takes you too far.” Zeemzoet wordt het nooit, zeker als je ook de teksten erbij neemt. En simpel is het muzikaal ook niet. Het ritme van Grapevine stuitert tegen de pop-clichés in. Maar hoe magistraal bloeit dat refrein open, iedere keer opnieuw!
Everyday is melodieus, maar toch steeds weer verrassend en mysterieus. “Get the party started, you’re one chance for moshing”, grapt de frontvrouw, en ze eindigt het nummer met de handen plat op de piano-toetsen beukend. “Time for a rave”, ging de grap verder en de ritmebox zet Twin Flame in. “We’re more than our disguises” klonk het, gezicht achter de cape verborgen. Hearts Aglow vervolgde, en de passie in het nummer werd perfect op de zaal overgezet. En ondanks het gloeiende hart, lonkte weer het donker: “I’m staring at that black water down below, knowing I could fall if I let go.”
Bij slotnummer Movies, stilaan een handelsmerk, dachten we aan Philip Glass met die repetitieve synths. Het nummer werd ook weer knap visueel vertaald op het podium met eenvoudige middelen: turquoise belichting van opzij op de zangeres die met haar witte mantel als scherm, de lichtprojecties opving.
Teruggeroepen voor meer, nam Mering eerst de dvd’s van de fans in ontvangst, een traditie; komt ervan als je jezelf out als cinema-freak. A Lot’s Gonna Change volgde en met In The Beginning uit 2015 sloot Weyes Blood af, Mering alleen op het podium met de akoestische gitaar, als de Joni Mitchell van de millennials. Ja, zo goed zingt ze.
Als Natalie Mering haar ritme in album-releases aanhoudt, dan mogen we het derde deel van haar trilogie verwachten in 2025. Dat jaar mag brengen wat het wil of moet, maar haar balsem zal helend zijn.
Website | Facebook | Instagram
