De tweede dag van We Are Open was meer gitaargericht zoals dat heet. Inderdaad meer noise, en in de kelder één schlagerkoning (twee keer raden over wie we het hebben). Net zoals op de eerste dag was de keuze verschroeiend. Wederom liep onze fotografe de benen van onder haar lijf om zowat alles op foto te kunnen vastleggen. Jouw recensent van dienst deed dat niet, omdat we er rotsvast van overtuigd zijn dat recensies op basis van een set dienen te gebeuren en niet door een paar minuten ergens binnen te komen piepen. Zoals vorige keer gezegd: uit respect voor de artiest, maar ook voor de lezer.
ARABNORMAL
The Hickey Underworld is dood, leve Arabnormal. Samen met Niek Meul, Damien Vanderhasselt van Millionaire, de altijd wel ergens aanwezige Sjoerd Bruil heeft Younes Faltakh een nieuw rockmonster uit zijn mouw geschud, en het werkt! Volgende week verschijnt hun debuut, en de aardig gevulde zaal verried dat het publiek daar interesse en oren naar heeft. Snoeihard, maar melodieus. Poppy (nou ja, wat wij als poppy zien), maar met veel hoeken af. Live een killer, maar met zo’n band verwacht je dat ook. Vernieuwend is het allemaal niet, moet ook niet, maar meer dan overtuigend genoeg om nu al te stellen dat Arabnormal een blijver is in de Belgische scene.
HOFFMAN
YOUFF
Youff. Al jaren synoniem voor oorverdovend lawijt. Sinds een tijdje met vijf, en dus logischerwijs nog meer decibels. De spastische dansmoves van zanger (of bruller zo je wil) Michiel De Naegel doet bij momenten denken aan Ian Curtis. Intens dus. Muzikaal zit er zo wat van alles in, maar toch klinkt het ontzettend Youff. Het soort muziek waar een doorsnee mens niet wil mee opstaan (we gaan er zelfs vanuit dat een doorsnee mens er überhaupt niet wil naar luisteren), maar één van de meest imponerende bands die je onder Belgische vlag vindt. Adrenalinestoten die je lijf doen sidderen en beven. Youff blijft wie ze zijn, en dat is maar goed ook.
BOLT RUIN
Ook intens, maar van een volledig andere orde is wat Brecht Linden doet met Bolt Ruin. Elektronica met af en toe een gitaar (en samples van Le Mystère Des Voix Bulgares) vloeien samen in duistere industrial waar hoop ver te zoeken is. Gitzwarte beats, beklijvend en het soort acts dat de industrial scene nodig heeft om innoverend te blijven. Want dat laatste is de Gentenaar zeker en vast, iets wat niet van alle bands uit het genre kan gezegd worden.
MATTIAS DE CRAENE
NEWMOON
JOHN GHOST
John Ghost. Maak je maar niet te veel zorgen om de naam, bezieler Jo De Geest had gewoon zin in een verengelsing van diens naam. Meer niet. Maar wat deze Gentenaar samen met Rob Banken, Wim Segers (ja, ook weeral), Karel Cuelenaere, Lieven Van Pee en Elias Devoldere laat horen is fenomenaal. Is het jazz? We veronderstellen van wel, maar het is ook het soort jazz dat kan gesmaakt worden door mensen die niets moeten weten van het genre simpelweg omdat er zo veel in zit. Beschouw het voor ons part als een instrumentale Zappa-aanse Pink Floyd, iets wat het waarschijnlijk ook een beetje is. De laatste release Airships Are Organisms stond in tal van buitenlandse eindejaarslijst en in de Trix bewees de band waarom. Avontuurlijk zonder dat het al te moeilijk wordt. Een band die wel eens ver zou kunnen geraken, en die vooral in staat is om buiten de grenzen van zijn eigen niche te geraken. Straf!
THE GURU GURU
Wordt 2020 het jaar van The Guru Guru? Het zou kunnen, want niet alleen hebben ze met Point Fingers één van de betere indierockplaten op zak maar ook op het podium staan de vijf er sterker dan ooit. Zanger Tom The Bomb deed in Antwerpen zijn bijnaam alle eer aan, en The Guru Guru toonde met verve hoe zij er stapsgewijs in geslaagd zijn om op het niveau te komen van zeg maar Raketkanon. En vooral, ook niet onbelangrijk, het vijftal weet wat ze moet doen om een goede song in elkaar te steken die blijft plakken. Virulent driftig, precies zoals we het graag hebben!
VIEZE MEISJE
SKEMER
Op naar het café voor Skemer. Net zoals Bolt Ruin hoor je ook bij Skemer donkere industrial invloeden, maar ook massa’s andere geluiden uit de jaren 80. Het duo wordt gevormd door fotomodel Kim Peers en Mathieu Vandekerckhove. Het is niet nodig om de Google-zoekmachine aan te zetten, want het is inderdaad diezelfde Mathieu van Amenra. Het venijn van Skemer zit er hem in hoe ze erin slagen om donkere noise met duistere new wave in elkaar te laten smelten. Een sound die niet bijster veraf ligt van wat Lebanon Hanover of Kirlian Camera doet. Niet dat we hierover klagen, en net zoals John Ghost buiten zijn niche treedt, doet ook Skemer dat. Alweer straf!
WALLACE VANBORN
CRACKUPS
Van donkere new wave naar onbeschaamde moshpit-garagerock. De Crackups zijn terug, en dat is maar goed ook, want we hebben ieder moment wel zin in muziek die gemaakt is om je innerlijke demonen eruit te dansen. De Crackups zorgden in het café voor de meest hallucinante taferelen als het op moshpits aankomt. Met dank aan de loyale fans. En die waren er in Antwerpen! Veel moet je niet kwijt over de band rond Thomas Valkiers. Dit is stoute rock-’n-roll zoals het moet!
COMPRO ORO
WILLY ORGAN
PEUK
Peuk. We nemen aan dat u de naam ondertussen al door en door kent. Ook in Antwerpen, want er kon geen mens meer binnen in het propvolle café. En zeggen dat de keuzestress groot was, want er was ook nog Gruppo Di Pawlowski en Crowd Of Chairs. Met dank aan de grappige programmator die één van de drie beste (Belgische) bands van dit ogenblik op hetzelfde moment wist te zetten. Maar goed, Peuk. Vaak vergeleken met bands uit de jaren 90. Is dat zo? Ja, maar wel klinkt Peuk geen seconde retro. Je kan zeer goed raden welke albums je in de platenkast van Nele, David en Jacky kan aantreffen (denken we toch), maar Peuk is bovenal iets tamelijk unieks. Uiteraard is er Nele Janssen die uitstekend weet wat ze met haar gitaar en schreeuwende stem moet doen, David die de juiste meppen weet te vinden en Jacky die beseft dat een gitarist ook wel best charismatisch mag zijn. Naast de Peuk-klassiekers kregen we in Antwerpen ook een nieuw nummer (Clean Up Time) te horen. Hypes zijn ook maar wat ze zijn, maar Peuk is Peuk. Juiste songs, juiste attitude en vooral de juiste manier hoe je rock-’n-roll dient te zien! En om het te zeggen zoals het is: een band waar het buitenland wel eens voor op de knieën zou kunnen vallen!
CROWD OF CHAIRS
GRUPPO DI PAWLOWSKI
Huiswaarts keren doe je alleen maar als je naar de grootste hebt gekeken, en dat is tot op heden nog altijd Mauro Pawlowski. Volgens God (laten we hem zo maar noemen) is Gruppo Di Pawlowski een bandje waar we in de toekomst nog veel van zullen horen. Grapjas. Watch him now! Met de maracas staan zwaaien, zich op de grond gooien, vrolijk rond huppelen en geniaal zijn. Meer moet de meesterdirigent niet doen om zijn noiseorkest op vaart te krijgen. Laat Gruppo Di Pawlowski maar het opium van het volk zijn. Geniaal!
