Tekst door Hans Vermeulen, foto’s door Ann Cnockaert
Vestrock 2024 is alweer een gedane zaak en het was opnieuw een bijzonder fijne ervaring. Het festival wordt georganiseerd op Eiland Buitenvest (voor wie wil weten waar de naam van het festival van is afgeleid) in het Zeelandse Hulst en dat is best een idyllische plek want grote podia rond een meer zorgen altijd voor een zomers feestgedruis. Deze keer leek het festival te zijn georganiseerd in de maand maart want de organisatie moest alle zeilen bijzetten om met tonnen boomschors de ondergrond genietbaar toegankelijk te houden want de moesson blijft aanhouden in onze Lage Landen. De organisatie hoefde het festival niet eenmalig om te dopen in Regenvestrock want op de slotzaterdag bleef het erg frisjes voor de tijd van het jaar, maar voor de rest winderig doch kurkdroog.
We beperkten ons tot de 3 grootste van de 4 podia en kregen als vanouds een hallucinante mix van genres en stijlen voorgeschoteld waarbij we ongenadig van hitparadepopulair naar mythisch alternatief werden geslingerd en omgekeerd. Soms kregen we ook brave indierock te horen en dat was in het geval van podium Kapel kort na de middag al het geval met het Nederlandse Kind Human. Kapel is een tent die naadloos met de kapel rond het meer is verweven, en er is nagedacht over de vorm van de tent, een gezellige keet gevuld met enthousiastelingen van allerlei pluimage. Vestrock programmeert voor ieder wat wils en zo kwamen zowel senioren als prille tieners en alles ertussen langs om de zompige boomschorspaden te trotseren.
Maar we hadden het over Kind Human. Het kwartet rond zangeres-gitariste Isabelle Van Beek grossiert in dromerige gitaren, hypnotiserende drumcomputers en emotioneel beladen teksten. Isabelle bracht haar bedroom-singersongwriter-indierocksongs met overtuiging op een voor de rest bedaarde manier, wat wel passend was op dit uur van de dag. Met songtitels als Sweet Anxiety en Fucked Again weet je al dat Isabelle wel eens durft te piekeren in haar slaapkamer. Idem dito voor Wasted Love. Het nummer Hey Human is eigenlijk een kreet om hulp in de hoop dat de mens zijn of haar naaste met meer liefde en zorg behandelt maar we betwijfelen of de impact van deze Vriendelijke Mensvandaag al groot genoeg was om direct resultaat te boeken. Niettemin een alleraardigst optreden.
Voor het podium aan de Main Stage was het meteen alle hens aan dek want de Vlaamse superster Pommelien Thijs zorgde niet onverwacht voor een massale opkomst en het waren niet alleen tieners en fans van #LikeMe en Knokke Off. En iedereen kan zeggen wat hij of zij wil maar haar succes is er niet Per Ongeluk gekomen. Dat bewees ze op Vestrock voor zover we daar nog aan hadden getwijfeld. Wie via een tv-format bekend wordt en nadien het succes steeds verder uitbouwt naar dat punt waarop mensen vragen “hoe heette die serie nu weer?” heeft het goed voor elkaar gekregen. Pommelien wist een optreden lang de schorswei te bekoren en de aandacht van de festivalgangers verslapte geen moment.
Pommelien kwam zelfverzekerd het podium opgerend en dat konden we begrijpen want ze werd geruggesteund door sterke muzikanten die ze diep in de set op originele manier en een “drie twee één hey” voorstelde aan de ondertussen ‘allemaal fans’. Uiteraard herkenden we op gitaren (ze gebruikte er wel een paar) en tweede stem de ravissante Charline D’Hoore. Pommelien en haar groep zorgden voor een flink uit de kluiten gewassen rockgeluid dat als gegoten paste bij een outdoorfestival-optreden. Ook deze keer moest Marco Borsato het ontgelden maar voor de rest was er alleen gejuich, interactieve gezangen en enthousiast applaus te horen.
Potige rocksongs als Entertainment met het onweerstaanbare refrein en Hypothetisch waren al meteen toonaangevend voor wat zou volgen en het moet gezegd, Pommelien stond er niet alleen als aanjager maar haar gezangen vonden we live ook overtuigender dan op plaat. Niet veel bands zorgden voor evenveel vuur op de main stage op zaterdag, of beter gezegd witte confetti. Pommelien is geen Merol maar spiegelt zich liever aan Froukje en steekt geen energie in outifts wat ze ten andere niet nodig heeft om te schitteren. Haar samenwerking met Bazart – die ze gelukkig niet had meegebracht – zorgde in Hou Me Vast voor een knap catwalkmoment wat uitstekend werkte om het publiek aan het wuiven of dansen te krijgen. Het was overigens de allereerste Vestrock mét catwalk en we vonden dit erg geslaagd.
Niet alles was inderdaad onverhoopt potiger dan verwacht. Kleine Tornado verdraagt geen uitzinnigheid en kon de kwetsbare 23-jarige Kesselse in alle glorie laten horen. En jazeker, veel nummers baadden in een soort Friends-sfeertje dat door veel Amerikaanse rockzangeressen op vaak bloedloze manier wordt uitgemolken maar op die dunne lijn tussen “platgetreden” en “goed gevonden” is het Erop Of Eronder. Pommelien kwam hier moeiteloos bovendrijven en we zijn wel zeker dat iedereen stiekem een beetje heel veel fan van haar is geworden. Voor ons Belgen was deze passage een beetje als “Thijs komen”.
Het podium in de grote gezellige Tent zorgde voor Another Sky en dat kon niet anders dan letterlijk genomen worden want we gingen van fel daglicht – ondanks de grijze lucht – naar klassiek zaallicht. Het Londense viertal Another Sky ging aarzelend van start maar was zeker in het slot bijzonder overtuigend. Ze worden met de nodige post, -prog, -en punkbetitelingen overladen, maar wij vonden dat gewoon inventieve indierock en het moet niet moeilijker gemaakt worden dan dat. De titel van hun net verschenen tweede album, Beach Day is ook eenvoudig gehouden. Drummer Max Doohan deed er met zijn groene haarzones alles aan om zich in de kijker te meppen maar het mocht niet baten. De humor in de leuke bindteksten van zangeres en gitariste Catrin Vincent was van een te hoog niveau. Ze werd geflankeerd door Jack Gilbert (gitaar) en Naomi Le Dune (bas).
De meeste nummers kregen een korte inleiding die erg beknopt gehouden werd maar steevast erg accuraat bleek te zijn. The Pain was heerlijke poprock “if you like to dance”. Het zou ook één van de meest catchy songs van de dag worden. Het pleit voor de band dat ze nadien soms gas terugnamen met een rustiger nummer zonder echter de drive uit het concert of de aandacht bij de festivalgangers weg te halen. Dat lukt natuurlijk alleen met enerzijds erg sterke songs en anderzijds een frontvrouw die er staat. En of Vincent er stond. Ze heeft een aparte maar erg gelaagde en steevast boeiende stem. I Never Had Control kon dan wel klinken als een soort Novastar-outtake maar de stem van Catrin verhief dit toch tot eerder Sigur Ròs-dimensies.
We vermoeden dat het bij dit nummer was dat ze het over het naaktstrand had waar ze nochtans nooit haar kleren uitdoet. Een beach day als een andere zeg maar. Ze vertelde dat de songs veel karakter bezitten en dat dit wellicht te danken is aan het feit dat ze in een crypte in de buurt van Londen zijn opgenomen. ‘Tales from the crypt’ dus. Psychopath benaderde gewoon het geluid van de betere Graspop-band en deed ons aan Wolfmother in goede doen denken. Best opvallend dat de nummers aan intensiteit wonnen eens ze met een gitaar minder aan de slag gingen en Catrin met contente blik lichtjes dansend rond haar microstatief draaide. Another Sky is live in alle geval een dikke aanrader.
Hoogtijd dan om één van de absolute toppers te gaan bekijken en om er erg enthousiast op te staan springen, althans op hun vette Rage Against The Machine-achtige guerilla-riffs. Op de Main Stage was het namelijk de beurt aan bassiste en springveer Georgia South en zangeres en gitariste Amy Love, samen het Londense Nova Twins. We zagen hen vorig jaar al zwaar indruk maken in de Botanique en Vestrock daverde inderdaad op zijn Vesten. Spannende en kleurrijke visuals die gemaakt leken voor games vormden het fraaie decor alsof er nog iets was dat moest contrasteren met de blitse persoonlijkheden van beide dames. Amy ruilde na het heerlijke Fire & Ice haar Noordpooljas in voor een strak wit sexy kantoorbloesje en Georgia had een stijlvolle geruite jas aan die mooi paste bij haar vuurrode haren.
Net zoals het voor de fans onmogelijk was om te blijven stilstaan renden beide dames het hellend vlak op en af en werden hun schoenzolen duchtig op sterkte getest. Beide dames (en de drummer die niemand ooit in de gaten heeft) zijn er ondertussen al lang in geslaagd hun podium-act aan de omstandigheden aan te passen. Ze hebben de zaal-crowdsurfings zelfs al niet meer nodig om indruk te maken. Amy beweegt als een sierlijke slang en sist en rockt als een heuse diva. Dat was zeker tijdens de ‘I’m a Samurai dancer, warrior, fighter, I’m a boss bitch’ tekstlijnen van het onweerstaanbare Cleopatra het geval. Ze hebben ook die uitschieters van songs die ze tijdens elke fase van een concert kunnen bovenhalen om te vermijden dat er ergens een vorm van verzwakking zou worden blootgelegd. Er werd duchtig geplukt uit hun laatste album Supernova.
Minder opruiend maar melodisch als geen ander was KMB. Militante raps en ziende baseffecten uit de pedalen van Georgia vormen de basis van hun opmerkelijke sound. De manier waarop Georgia haar basgitaar betokkelt is bovendien ook al behoorlijk uniek. Het zag er uit als een klauw die de prooi moest openrijten. Ook donkere artpop siert hun laatste plaat. Getuige hiervan was het Garbage-achtige Sleep Paralysis dat de spetterende epiloog inluidde met het onverwoestbare Antagonist. De fotografe van Nova Twins rende als even bezeten op en voor het podium rond en het denkbeeldige dak van de Vest ging er definitief af. “It’s a fight that you know that you’re gonna lose. I’m a star thrower, yeah, coming straight for you”.
En of ze op ons afkwamen onderaan de catwalk, in gevechtsmodus voor het epische slot genaamd Choose Your Fighter. Dit is de enige killersong die we kennen die een epiloog heeft die geweldig past bij het nummer en het tempo uit de set haalt zonder de spanning weg te nemen. Zo begon het ook, de industrial backing track intro als een op hol geslagen ruimtecapsule die we al hoorden op Rock Werchter vorige zomer was even bedwelmend als opruiend. De setlist was nagenoeg dezelfde maar Nova Twins bewezen op Vestrock 2024 de grootste actuele band op de line-up te zijn. Desondanks waren ze nog nederig genoeg en paraat om backstage met ons een praatje te maken en te luisteren naar onze lofrede. En Georgia blijft onnavolgbaar want ze liep ook deze keer van het podium terwijl ze met een zalige lach haar basgitaar heerlijk dissonante klanken liet uitbraken. SuperNova Twins!
Het podium van de Main Stage werd omgetoverd van een futuristisch gitaarlandschap tot een bijna TikTak-achtig (wel degelijk met a als de tweede klinker) babyblauw met roze balonnen en omgekeerd decor. De 25-jarige Jade Lauren Clevers kwam optreden als haar alter ego Yade Lauren. Onze argwaan was meteen groot toen de zone voor het podium volgepropt stond met tieners die bij wijze van spreken in de nek van een vriendje moesten kruipen om boven de afsluiting te kunnen kijken. Zo jong waren ze.
Yade is een bloedmooie vrouw met een heerlijke stem maar daarvan hebben we weinig gezien en gehoord want ze kwam het podium op met al even kleurrijke nagels als haar decor doch ze was vergeten haar donsdeken in de backstage te laten liggen. Dat beweegt en danst ook moeilijk en haar stem werd zonder ophouden de hele tijd vervormd door de micro. Gelukkig had ze een batterij dansers en danseressen opgeladen die af en toe hevig tekeer kwamen buitelen en haarzwieren.
Ze heeft Surinaamse en Javaanse roots en kan gitaar en piano spelen, maar daar hebben we bitter weinig van gemerkt. Ze rapte (ook deze keer met de klinker a) zich doorheen de set en ligt het aan het feit dat ze de laatste tijd erg weinig heeft opgetreden of eerder – en dat vermoeden we – aan overdaad op een podium schaadt, maar het leek erg traag op gang te komen. We zijn van nature ook helemaal geen fan van het soort muziek dat ze brengt, hitgevoelige R&B trap, en dan moet het al straf zijn om ons over de streep te trekken. Haar album Reflecties is ook al 4 jaar oud. We hadden haar graag in een minimalistisch en gevarieerd kader haar nummers zien brengen. Nu konden we onze hongergevoelens niet meer onderdrukken. We waren niet alleen want de rijen aan de eetstandjes waren op dat moment lang. Gelukkig maakten we daar kennis met een bende vrienden van om de hoek die ook niet meteen gecharmeerd waren door wat zich op het podium afspeelde. Hierover zo meteen meer.
We repten (deze keer met de klinker e) ons naar de kapel voor een dynamisch optreden van The Cheap Thrills. Deze band uit Liverpool stak speciaal de Noordzee over voor Vestrock en was vastbesloten om er een vet feestje van te maken. Met opzwepende Britse indie en een enorme dosis energie zorgden ze voor een show vol interactie met het publiek, aangevoerd door frontman Lewis Pike. De heren speelden o.a. nummers van hun nieuwste ep, Mind Metro, en sloten af met de hitsingle Codependance.
We waren net over de catering bezig toen we werden onderbroken voor wat Goedkope Sensatie uit Liverpool. Maartje uit Hulst gaf me als culinaire tip “ZVL friet” en de sfeer was zo goed dat we voor een dubbele portie kozen. Ze zat aan ons tafeltje met haar frietsnacks en pastabeker helemaal verlekkerd naar onze portie friet te staren. Maar Maartje en haar vrienden mogen ze volgend jaar opnieuw programmeren rond de klok van 7. We zijn dan maar de Tent in gedoken om te beoordelen of het verteringsproces van dit alles te combineren viel met Eurosong-achtige Noord-Ierse muziek. Lavengro is niet alleen een stuk uit de Engelse literatuur maar dus ook een band. Wel eentje met een steengoede zanger, afkomstig uit Derry. Best grappig te lezen op hun site dat ze in de top-50 aller tijden staan van de Ierse shazam downloads.
Gareth Borrow en zijn drie kornuiten gaan al bijna 10 jaar mee, gingen er in de Tent volledig voor en klonken als een meer typische Ierse inzending voor Eurosong 2025 dan we dit jaar hadden met Bambie Thug. We vonden het allemaal veel te poppy en vrolijk om te blijven bekoren maar hij mag duelleren met de zanger van Son Mieux om de titel ‘beste mannelijke zangstem’. Een beetje gas terugnemen kon geen kwaad zodat we onze krachten konden sparen voor de oplawaai uit de jaren ’80 die hierna de Main Stage zou gaan platwalsen.
De oudste band van de dag zou ook zonder discussie de luidste worden. Niemand minder dan het mythische Dinosaur Jr kwam rond een uur of acht de prut uit ieders oren blazen met op het podium een toren versterkers en de drie helden die al 40 jaar op dinojacht zijn. Drummer Emmett Jefferson Murphy III, Murph voor de vrienden, is ondertussen 59. De twee gitaristen en zangers op de voorgrond zijn natuurlijk de bekendste koppen. Joseph Donald Mascis Jr., kortweg J. Mascis, is ook anno 2024 het boegbeeld van de band. Lou Barlow, die officieel Louis heet, is de goedlachse headbangende frontman van een resem andere bands waarvan zonder twijfel Sebadoh en Folk Implosion de bekendste zijn, als ze al niet bekender zijn dan Dinosaur Jr. zelf.
Het contrast wil ook wat dacht Mascis en de kinderanimatie-backdrop liet hij vergezellen met op zijn zachtst uitgedrukt een vrij rockonwaardige outfit. Hij droeg een zwart trainingsjasje met zilveren glinsterend motief op de mouwen en had roze schoenveters en speelde op een roze gitaar. De enige woorden die uit zijn mond kwamen en geen songteksten waren sprak hij uit vlak nadat de presentatrice op het hoofdpodium de band had aangekondigd: “what the hell has she just said?”. Toon gezet heet zoiets. Lou was spraakzamer en kondigde de band aan als “we are a band from the eighties. We are a band from the nineties. We are also a band from the two thousands…and two thousand and tens”. Op een bepaald moment vroeg hij alle papa’s hun hand op te steken. This one is for all of you, daddies”.
Het contrast tussen beide frontmannen kan ook niet groter zijn. Mascis bewoog nauwelijks en Barlow stond geen halve seconde stil en smeet zich vol in de strijd. Het trio kon voor het bepalen van de setlist kiezen uit nul hits (efkes abstractie makende van de Studio Brussel hitjes tijdens de grunge periode) en 30 albums en ep’s opgeteld. Begin er maar aan! What Else Is New? dachten ze ongetwijfeld, dus begonnen ze er gewoon aan met dit nummer. Dit staat op de wellicht bekendste 5de plaat Where You Been uit 1993. Van die plaat kwam vrij snel Out There langs. Ze klonken nog steeds alsof ze okselvers geschreven waren en het trio stond erg strak te musiceren. Het bekende Feel The Pain uit 1994, wellicht hun grootste hit, volgde meteen en werd mooi bedaard gespeeld en klonk magisch op de schorsweide.
Ze waren in ieder geval niet naar Hulst afgezakt om melodie te laten primeren, getuige de keuze voor het met passie geschreeuwde Mountain Man van hun debuut in 1985. Barlow in overdrive zette het vizier op scherp voor een steeds wilder wordend optreden dat nog één hit-opflakkering kende met het onvergetelijke Start Choppin’. Een vrouw rond ons schreeuwde luid “yessss rock at this festival, finally”. Het uit Beyond uit 2007 geplukte Been There All The Time paste als gegoten in het melodische luik van de set met vanzelfsprekend de nodige feedback en met fuzz gelardeerde gitaarriffs. De traditionele ziedende cover van The Cure, Just Like Heaven, was het startschot voor een briljant slotkwartier. En er werd zelfs een kleine moshpit gesignaleerd ter hoogte van de catwalk. Barlow en Mascis zijn die niet gaan verkennen. Dinosaur Jr klonk een volledig optreden urgent en speelde messcherp. Dankjewel organisatie!
We stapten dan van de Main Stage voorbij de Tent waar The Reytons uit Rotherham van indierockjetje stonden te geven. We hadden geen tijd om hier even bij stil te staan want Girlband! uit Nottingham wachtte ons op in de Kapel. Zangeres en gitariste Georgie vertelde dat de band al tien jaar bestond. Zij is de hofleverancier wat de songs betreft en de volgelopen Kapel zag dat ze het heel erg goed deed met de fantastische hulp van twee enthousiaste girlbandieten, drumster Jada en bassiste Kay met het vrolijke hoedje.
Er valt vooralsnog weinig te streamen van dit trio en dat is jammer want ze deden het voortreffelijk. Het was de juiste band op de juiste plek wat een song als Right On Time mooi in de verf zette. Georgie heeft een geweldige stem en we zagen de lach bij Kay steeds breder worden en geloof ons vrij, ze is onweerstaanbaar als ze lacht.
Het trio won zienderogen aan zelfvertrouwen omdat er een zalige interactie was met het publiek dat gewoon uit volle borst meezong toen Georgie zei “we are at a festival and this is the perfect time for a sing-a-long. You actually have no choice”. Hilariteit alom toen ze opperde “you guys have great beers here in the Netherlands” en ze prompt een blikje Jupiler toonde. 21st Century Suffragette was een “na na na na” meezinger met een aan The Runaways verwante punkrockfeel en een tekst die aan duidelijkheid niets te wensen over liet: “what you see is what you get”.
Ook slotnummer Not Like The Rest was persoonlijk want handelde over “the coming out” van Georgie. Voordien was Heartbreak Town ook al erg overtuigend en dat was Thelma zeker. Heerlijk aangesneden en melodieuze punkrock. Niet vernieuwend maar verdraaid goed gemaakt en gebracht.
De outtro van Talk Me Down was geweldig en de vraag naar ritmisch handgeklap van Kay werd massaal beantwoord. Toen het trio het podium onder luid applaus verliet gebeurde iets magisch en het was het mooiste moment van Vestrock 2024. De Kapel begon plots de melodie van Not Like The Rest in ‘lalala’-modus te zingen en werkelijk iedereen deed mee. Georgie, Jada en Kay kwamen diep ontroerd terug om nog een paar kushandjes te gooien. Alweer een pleidooi om optredens tot het einde uit te zitten dus.
In volle euforie belandden we dan in een openlucht Eurosong-feestje op de Main Stage dat de naam Son Mieux bleek te dragen. Twee ogen leken absoluut te weinig om alles in ons op te nemen want drums en keyboards werden bediend vanuit een soort metalen frame met verlichte tussenschotten en een hoog kitsch-gehalte. Dat was nog niets vergeleken met de foute party-outfits van bassist Timo Prins en zanger Camiel Meiresonne. Denk aan David Bowie op het songfestival. Violiste, trompettiste, percussioniste Maud Akkermans was de meest stijlvolle van de bende wat haar fel in de spotlights plaatste. Een kwatong rond ons beweerde dat ze niet echt viool speelde, nou nou nou!
De band uit Den Haag grossierde in heel vlot in het gehoor liggende electropop songs die ons vaak aan Balthazar deden denken en als we de rekening maakten van catchy songs, podiumprésence en durf om uit de outfitband te springen, dan zouden we op de gps van hun stagetruck al meteen het adres van het volgende songfestival in Zwitserland intoetsen. Nu stond daar nog Ziggo Dome Amsterdam op afgebeeld. Best een grote zaal natuurlijk en we kunnen het wel begrijpen. Na een half uur Son Mieux hadden we meer zin in een gesprek backstage met de revelatie van het festival, Girlband! Tant Mieux, we hebben het ons niet beklaagd.
En Vestrock 2024 was een schot in de roos en dat is verre van evident bij weersomstandigheden die de organisatie tot extra maatregelen verplichtte. Afsluiter Oscar & The Wolf was nog een uurtje wachten en de beats van Amber Broos deden ons beseffen dat het tijd werd huiswaarts te trekken.
Vestrock 2025, we zijn er bijna klaar voor, we moeten enkel nog zonnebrandolie halen.
links naar de socials:
Vestrock / Son Mieux / Girlband! / Dinosaur Jr / Lavengro / Yade Lauren / Nova Twins / Another Sky / Pommelien Thijs / Kind Human
