Het was heel erg druk in Leffinge op een druilerige, winterse, maartse buienavond. De parkeerplaatsen waren duur want niemand minder dan de magische sonische gitaarheld Thurston Moore kwam langs in De Zwerver met zijn Thurston Moore Group. Die is nog eens aan een kleinschalige veroveringstocht bezig in onze contreien en heeft ook verregaande plannen voor een nieuw album. Onnodig te vermelden dat dit concert uitverkocht was, maar we doen het toch. Thurston had iemand meegebracht, met name Jayan Bertrand, de uit Miami (Florida) afkomstige zanger van de band Seafoam Walls. Absoluut een speciale figuur met een coole bril en dito boots, maar ook gezegend met een warm glooiende stem en knappe gitaarskills. Zijn band is niet overgevlogen dus mocht Jayan het op zijn eentje demonstreren. Onze aandacht wist hij niet vast te houden, ondanks de beeltenis van de 43 jaar geleden omgekomen stuntacteur Krishnan Nair, a.k.a. Jayan op zijn gitaarriem.
Thurston pushte het debuut van die band, XVI, in zijn Daydream Library Series. Hun sound beschrijven ze zelf als ‘carribean jazzgaze’ en die omschrijving vonden we best accuraat klinken. Tijdens het eerste nummer, Soundcheck, kregen we de vraag wanneer het optreden eindelijk zou beginnen. Een man alleen met micro en gitaar kan natuurlijk weinig variatie in zijn thema stoppen dus leken we inderdaad naar een half uur durende soundcheck te luisteren. We hoorden vaak vlagen heel interessante acidfunk doorschemeren in die indierocksongs wat ons – en dat blijft ook vandaag nog prettig – deed hunkeren aan de goeie ouwe dagen van Living Colour. We kunnen er ons wel iets bij voorstellen dat ze hun klank met zeeschuim vergelijken. Anno 2023 kijken artiesten op hun gsm om te zien hoeveel tijd er nog op de teller overblijft en welk nummer ze nog kunnen spelen. We maakten toch de bedenking dat zoiets mits een minimale voorbereiding best kan vermeden worden. Een aandachtige fan van Thurston Moore zal anderzijds wel een lans willen breken hebben voor de street credibility van Jayan Bertrand want wat stond op diens muts gedrukt? Psychic Hearts met het woord hearts vervangen door een paar hartjes. En jawel hoor, dat is de naam van het solodebuut van Thurston.
Gebrek aan voorbereiding? Dit is alvast iets wat we Thurston, wiens band we hieronder gemakshalve als TMG gaan betitelen, nooit hebben kunnen aanwrijven. Wat opviel tijdens de reeds gespeelde concerten van deze tour is het ontbreken van nieuwe songs, hoewel er al 2 ‘gelekt’ waren. Hij speelde de voorbije weken dezelfde set als een jaar geleden, abstractie makende van zijn Spirit Counsel tour die hem vorige zomer naar het vermoedelijk eenmalige Hear Hear! bracht. TMG kwam echter meteen verrassend uit de startblokken. Een erg ontspannen ogende Thurston kwam met een grote glimlach en een potje dampende thee het podium opgestapt. Eerste taak was het herschikken van de songteksten want die zaten niet in de volgorde van het spiekbriefje aan zijn voeten, genaamd setlist.
TMG stak meteen overtuigend van wal met het gloednieuwe Hypnogram dat ons meteen bijna 8 minuten in een wurggreep hield en een archetypisch TMG-geluid liet horen, alsof het een vergeten track was van de plaat The Best Day, waarvan geen nummer geplukt werd. Het klonk heel melodisch qua opbouw en melancholisch qua gitaargeluid. We vermoeden dat het voor de eerste keer de setlist haalde. Er viel jammer genoeg nog iets op. Alex Ward verving de bijzonder onfortuinlijke James Sedwards op gitaar en klarinet, dat door een fan in de zaal met een hobo werd verward. These things happen! Sedwards, een gitaarvirtuoos, werd in december het slachtoffer van een zware beroerte en het is tot op vandaag nog helemaal niet duidelijk of hij ooit nog muziek zal kunnen spelen. Ward is anderzijds geen nobele onbekende, althans niet voor wie het allemaal van wel erg dichtbij volgt. Hij heeft een directe band met drummer Jem Doulton en speelde samen met Pere Ubu en Wendy ‘Transvision Vamp’ James. Adelbriefpapier genoeg!
Hij kon zich al meteen laten gelden in Hashish, dat we nog nooit zo overtuigend en fris meenden te hebben gehoord. De meeste songs kwamen zoals verwacht van de recentere plaat By The Fire. Siren liet Thurston op meeslepende en psychedelische manier rijpen en het was prachtig om te zien hoe de bandleden hun grip op het gebeuren niet wilden verliezen en Thurston bijna constant nauwlettend in de gaten hielden. Jon “Wobbly’ Leidecker op de synths deed gewoon zijn ding maar kwam her en der eens boven het gitaargeweld piepen, net als de klarinet van Ward. De goedgeluimde Moore had in het begin van de set een probleem. Iemand had zijn ‘whammy bar’ ontvreemd. “There is only one person who can track down my whammy bar and that is Tommy”. Tommy Denys uit Brussel was daar natuurlijk niet toevallig aanwezig want de ex-roerganger van Les Ateliers Claus is één van zijn beste vrienden. ‘Missie whammy bar’ werd met succes voltooid. Voor wie niet weet waarover we het hebben, het is dat metalen hendeltje dat op een gitaar wordt geplaatst en de snaren anders doet trillen. De onnavolgbare Debbie ‘My Bloody Valentine’ Googe kwam hier ten onrechte nog niet aan bod en zij kon zich op bas volledig uitleven tijdens één van de absolute hoogtepunten van de avond.
Venus startte met een ijzingwekkend dreigende gitaarsolo van Thurston die hier voluit gesteund werd door de hypergeconcentreerde Alex. Debbie’s rol was niet te onderschatten want de ritmesectie die zich met Jem ontwikkelde rond minuut drie was niet minder dan legendarisch. Venus klonk episch en fatalistisch. Het einde van de wereld leek nabij. Fans begonnen luidkeels te roepen, was het van angst, van euforie, of gewoon een uiting van adoratie in de puurste zin van het woord? Het was een locomotief die op kruissnelheid kwam en een losgeslagen projectiel werd. Het was akelig perfecte muziek die de regisseur van The Impossible had kunnen gebruiken bij de film over de dodelijke tsunami Kerst 2004. We vinden dit één van de strafste exploten uit het overdreven rijke oeuvre van Thurston Moore.
‘Cut Hair And Run’ hield ons een optreden lang in de ban, dit was wat mits wat geschuif met woorden kon worden afgelezen van het t-shirt dat Thurston droeg. Run Run Run kregen we niet te horen, wel een andere cover van een door Lou Reed geschreven Velvet Underground-parel Temptation Inside Your Heart. TMG bracht deze parel met flair en brio en slingerde ons even 58 jaar terug in de tijd. Hoe goed Cantaloupe hierna ook klonk, alle aandacht ging naar het slotnummer van de reguliere set, het ‘godinnelijke’ Aphrodite. Ons Rock-’n-Roll-Consciousness werd weer eens aangescherpt en we kunnen er gif op innemen dat dit nummer nog jaren aan een stuk de setlists zal halen. Zonder meer terecht want de hyperkinetische gitaarsalvo’s zorgen ervoor dat deze groovy song in de bovenste stratosfeerlagen van zijn oeuvre zweeft. Googe kreeg opnieuw haar glansrol halfweg het nummer want zij bepaalde het dansbare ritme van de song waarbij Thurston zich op zijn snaren stortte met een houten stokje en we de uitvinder van de noise een masterclass zagen geven.
We hadden het bij Venus al over een locomotief. Wel, die locomotief kwam terug want het bisnummer was Locomotives en dat was de zoveelste surprise du chef want deze song was de laatste tijd steevast de setopener. Het was een ruim kwartier durende zegetocht en apotheose van Thurston Moore in grootse doen. In De Zwerver speelde Thurston Moore Group ons de hele tijd met geniale flitsen de bal tussen de benen. We konden alleen bewonderend toekijken. Nog even dit… In 1991 kwam een Sonic Youth-bootleg uit met Goo-demo’s uit 1989. Die bootleg kreeg de erg toepasselijke titel Blowjob. Gisteren werden alle mannelijke Sonic Youth-fans immers getrakteerd op Steak & Blowjob day. Welke bootleg gedraaid werd op Internationale Vrouwendag is ons niet bekend. De Zwerver kende het antwoord evenmin.
